dinsdag 31 maart 2015

Aan Uw tafel {psalm 104:15}

Zo zal hij brood winnen uit de aarde
en wijn die het mensenhart verheugd,
geurige olie die het gelaat doet stralen,
ja, brood dat het mensenhart versterkt. 
{Psalm 104:15}

In de voorgaande verzen lees je hoe God zorgt voor Zijn schepping. Hoe groot Hij is, hoe machtig Hij is. En dan volgt vers 15, het raakte mij.
Safe to Pin...This goes perfectly with my "One Word" Gratitude for the year!  Love it.  Great blog!Bijna is het Pasen, Jezus is op weg naar Jeruzalem, naar Golgotha, om te sterven aan het kruis. De liefde die daar uit spreekt is overweldigend. Genade voor ons, zo onverdiend. Ja, ik vind het moeilijk, om deze onvoorwaardelijke liefde te ontvangen, aan te pakken en vervolgens uit te delen. Ik besef dat Hij dit deed voor jou en mij omdat Hij zo ongelooflijk veel van ons hield dat Hij Zijn leven ervoor wilde geven. En toch knaagt het aan mij.. Wat moet ik hiermee? 
Jezus sterven en opstanding worden herdacht en gevierd in het Avondmaal. Een stukje brood als teken van zijn lichaam en leven. Een slokje wijn als teken van zijn bloed en sterven. 
Het brood zal je hart versterken. En zal de wijn je hart verheugen. Lieve broer of zus, dat wens ik je toe. Het leven kan soms zo op ons afkomen, zoals de storm vandaag waaide. Je hart kan overal aan gaan twijfelen en zoveel pijn hebben, maar weet dat Hij op je wacht en voor je zorgt. Onze taak hier op aarde is dat wij mogen stralen in Gods genade. De geurige olie over ons laten komen om ook andere mensen te laten delen in dit geweldige geheim. 



dinsdag 24 maart 2015

2 preken - 1 woord: belofte {Genesis 28:15}

Een wonderlijk weekend, die even bezinken moest. Eerst de blog n.a.v. de preek over Johannes 11 en nu over de preek die ik 's middags hoorde die een bijzondere lading voor mij had. En terwijl ik deze blog schreef kwam er een puzzelstukje bij, die ook een plekje heeft in het geheel. Gods belofte gaat verder.

'Ikzelf sta je terzijde, ik zal je overal beschermen, waar je ook heen gaat, 
en ik zal je naar dit land terugbrengen; 
ik zal je niet alleen laten tot ik gedaan heb wat ik je heb beloofd.’
{Genesis 28:15}

Oktober 2014. In mijn (oude) kerk wordt er een prekenserie gehouden over de voorvaders: Abraham, Izaäk en Jakob. We zijn bij hoofdstuk 28 aangekomen, de droom die Jakob heeft over de ladder. Ik kan je aanraden om je eens te verdiepen in het verhaal van Jakob, nu houd ik het alleen even bij die droom. 
Jakob droomt over een ladder, waarop engelen uit de hemel naar beneden komen en engelen vanaf de aarde opgaan naar de hemel. Ook ziet Jakob God erbij staan, die hem de belofte geeft die hierboven staat. 
Maart 2015. In mijn nieuwe gemeente is er preeklezen. Degene die mocht lezen heeft voor een preek gekozen waarin Genesis 28 centraal staat. 
Op zich niet spannends. Nee, klopt. Maar voor mij wel. Dat weekend in oktober heeft iets veranderd in mijn leven en doet dat nog steeds en terwijl ik dit schrijf valt er zomaar ineens weer een puzzelstukje op zijn plek. 
Ik hoorde de preek aan in oktober en 's middags liep ik in de polder en hoorde ik een nieuw lied van Sela:
Hoe verheven zijn wegen, hoe omvangrijk zijn zegen.
Heel ons aardse bestaan, wordt vernieuwd in zijn naam.
Waar God zelf op aarde komt, daar keert God alles om.
Alsof ik dat weekend "dezelfde" droom had als Jakob. Alsof God mijn leven aan het omkeren was. Nee, dat was Hij. Volledig ondersteboven. En nog steeds ondersteboven en snap ik er vaak niks van, is het strijd, waar tegelijkertijd ook zoveel moois in zit, maar toch ook de pijn.
En toen las ik ook psalm 91:
Hij vertrouwt je toe aan zijn engelen,
die over je waken waar je ook gaat.
Hun handen zullen je dragen,
je voet zul je niet stoten aan een steen.
God beschermde mij door middel van Zijn engelen. Ik heb ze nooit gezien, maar ik weet zeker dat ze er waren.
En ineens dat nieuwe puzzelstukje, oktober 2014 - maart 2015 - 10.30u - 17.00u - 2 preken - 1 woord: belofte.
Want ik heb psalm 91 verder gelezen en daar staan de volgende woorden:
Roep je mij aan, ik geef antwoord,
in de nood zal ik bij je zijn,
je bevrijden en met roem overladen,
je overvloed geven van dagen.
Ik zal je redding zijn.’

Experiencing God's grace in our brokenness reminds us that His love never fails.In oktober beloofde God mij heel dicht bij mij te zijn, Zijn engelen zouden mij dragen. Hij zou mij niet alleen laten totdat Hij Zijn belofte heeft vervuld. Nu, maart 2015, snap ik die belofte. Het gaat over leven in vrijheid, dicht bij Hem. Waar God op aarde komt.. Daar keert Hij alles om.. En juist nu, op weg naar Jeruzalem, op weg naar Pasen, op weg naar het feest van bevrijding, juist nu kom ik daar achter. En hier stopt het niet. Na Pasen gaat het verder. De overvloed van dagen is nog niet op. Eeuwig in Zijn bevrijding. Het doet me denken aan een lied dat geciteerd werd tijdens de preek van zondagmiddag:
U staat al klaar
en komt ons vriendelijk tegen,
uw liefde vindt ons langs verborgen wegen.
Voor wij U zoeken bent U daar.

zondag 22 maart 2015

Leef! {Johannes 11}

Diep bewogen vroeg hij: ‘Waar hebben jullie hem neergelegd?’ 
Ze zeiden: ‘Kom maar kijken, Heer.’ Jezus begon ook te huilen
{...}
Hij zei: ‘Haal de steen weg.’ Marta, de zuster van de dode, zei: ‘Maar Heer, de stank! 
Hij ligt er al vier dagen!’ Jezus zei tegen haar: 
‘Ik heb je toch gezegd dat je Gods grootheid zult zien als je gelooft?’ 
Toen haalden ze de steen weg. Daarop keek hij omhoog en zei: 
‘Vader, ik dank u dat u mij hebt verhoord. U verhoort mij altijd, dat weet ik, 
maar ik zeg dit ter wille van al die mensen hier, opdat ze zullen geloven dat u mij gezonden hebt.’ Daarna riep hij: ‘Lazarus, kom naar buiten!’
{Johannes 11:34-43}

Dit verhaal gaat over Lazarus, de vriend van Jezus. Als je niet bekend bent met het verhaal, lees dan even het hele hoofdstuk. 
Vanochtend heb ik over dit hoofdstuk een preek gehoord in de kerk, waar ik een gedeelte uit wil delen. 
“I want your sun to reach my raindrops, so your heat can raise my soul upward like a cloud.” ―Rumi ..*Elke keer als ik dit verhaal lees of hoor raakt het mij hoe diep bewogen Jezus was. Hij huilde! Maar vanmorgen raakte mij een ander stuk. 
Dit is het laatste wonder dat Jezus doet voordat Hij op weg gaat naar Jeruzalem. Het moment dat Hij voor ons aan het kruis zal gaan sterven en het graf in zal gaan. En juist op dit moment roept Hij iemand uit het graf. Hij roept Lazarus het leven in. 
Durf je het aan om naar je eigen leven te kijken? Zijn wij soms ook niet op sterven-na dood? Vermoeid, uitgeput of juist omdat je mee loopt in de horde, in de stroom, je vast zit in zonde en er geen uitgang lijkt te zijn. De dood kan soms zo op je af komen. Mensen verliezen geliefden. Er is rouw en pijn. Maar voor jou en mij hoeft dat niet het einde te zijn. Nee, sterker nog: het is níét het einde. Er komt meer, veel meer! 
Lazarus wordt het leven ingeroepen. Zo worden jij en ik het leven ingeroepen als Jezus het graf in gaat. Hij sterft, zodat wij mogen en kunnen leven. 
En vergeet niet: Jezus is bewogen met je leven! Hij huilt om het lijden wat er is. Hij houdt van jou. 

Ik mag wandelen in het land van de levenden
onder het oog van de HEER.
{Psalm 116:9} 

zaterdag 21 maart 2015

God is groter! {1 Johannes 3:20}

En zelfs als ons hart ons aanklaagt: 
God is groter dan ons hart, Hij weet alles.
{1 Johannes 3:20}

Zeggen of iets bedenken is vaak makkelijker dan het ook daadwerkelijk uitvoeren. Vaak weet ik precies wat ik moet doen, maar de gedachte dat ik het moet doen maakt me soms al moedeloos en dan laat ik het maar. 
Of je zegt voor iemand te bidden, maar voordat je het weet lig je te slapen en is er niets van terecht gekomen. 
En dan dat bekende stemmetje. Die je nog even fijntjes op je zwakheid wijst. Het kan je zomaar ineens neerslaan, knock-out. Zie je wel.. Ik kan het niet.. Ik ben niet genoeg.. Had ik maar.. 
God, I wish I could get these feelings to go away, they creep in at the most unexpected times. I hate feeling insecure.Leer dan de tekst uit 1 Johannes 3 uit je hoofd. God kent je hart. Hij kent wat er in rondgaat. Of het windstil is of dat een orkaan er doorheen waait. Hoe meer jij en ik daar op gaan vertrouwen, hoe minder belangrijk ons aanklagende hart is, hoe minder ons hart ons gaat aanklagen. Laat Gods liefde overwinnen. Laat dat je hart vullen, zodat dat ook uit je hart zal stromen. Geen wijzend vingertje, oordeel of afkeur. 
Ik probeer mij wel eens voor te stellen hoe Jezus mij aan zou kijken, vanuit de verhalen die ik ken. Ik kan het mij haast niet voorstellen. Waarom? Omdat Zijn liefdevolle ogen mij zo diep raken dat ik maar gauw weg kijk. Maar elke keer lukt het een beetje meer. En ik weet: er komt een moment dat ik klaar ben om Zijn liefdevolle ogen mijn ogen te laten ontmoeten. Dan kan ik mij volledig overgeven in Zijn liefde en is er niets belangrijkers. 
Mag ik je een tip meegeven? Schrijf Psalm 139 uit op een papiertje, niet typen op de computer, maar echt schrijven. Stop dit papiertje in iets wat je altijd mee hebt, bijvoorbeeld je agenda of portemonnee. Elke keer dat je hart je probeert aan te klagen lees je de psalm. Het kan voorkomen dat het meerdere keren per dag is, dat geeft niet. Vertrouw op Hem en lees het bij voorkeur hardop voor, laat het binnenkomen en wees niet bang! 
Ik bid voor je. 

maandag 16 maart 2015

Laad me - met rust

Merel Morre -stadsdichter Eindhoven-
{Merel Morre - stadsdichter Eindhoven}

Ik kwam dit plaatje tegen en het had mij direct te pakken. 
Iedereen kent wel eens dat moment dat je er mega doorheen zit. Ik heb het op dit moment: moe naar bed, moe wakker worden, door de dag nog meer moe en zo gaat het cirkeltje door. 
Het liefst wil ik met rust gelaten worden. Geen "gezeur" aan mijn hoofd. Op mijn bed, filmpje aan en chocolade erbij. 
Tegelijk wil ik dat ook weer niet. Voel ik de behoefte aan mensen om mij heen, aan een knuffel, een gesprekje zonder al teveel vragen, aan gebed. 
Laad me - met rust. Luister naar me en laad me - met rust. 

Ik denk aan Jezus. Hoe open Hij stond voor iedereen. In Zijn armen was je veilig, kon je bescherming en genezing vinden. In Zijn armen was volkomen, Heilige rust. Wat verlang ik naar die rust, veilig in Zijn armen! Geen zorgen voor de dag van morgen. Vol besef leven dat de tranen die je nu nog laat gedroogd zullen worden door de Vader in de Hemel. In Zijn genade mogen leven, vrij en onbezorgd. Laad me - met rust. Vul mij en laad me - met rust. 

donderdag 12 maart 2015

Roofbouw {Leviticus 26, Jesaja 28, Matteus 6}

Als jullie mijn bepalingen opvolgen, je aan mijn geboden houden en ze naleven, 
zal ik jullie op gezette tijden regen schenken, 
zodat het land opbrengst geeft en de bomen vrucht dragen. 
Dan zal de dorstijd duren tot de druivenpluk, en de druivenpluk tot de zaaitijd. 
Je zult volop te eten hebben en onbezorgd in je land kunnen wonen. 
Ik zal het land rust en vrede geven, zodat je kunt slapen zonder te worden opgeschrikt. 
{Leviticus 26:3-6}

Hoor mij aan en leen mij je oor,
luister aandachtig naar mijn woorden.
Als een boer zaaien wil, ploegt hij dan alle dagen?
Blijft hij voren trekken in zijn land?
Het is zijn God die hem daarin onderricht,
die hem leert wat hij moet doen.
Ook dit vindt zijn oorsprong
bij de HEER van de hemelse machten:
zijn beleid is wonderbaarlijk
en hij volvoert het in grote wijsheid.
{Jesaja 28: 23-24, 26, 29}

Maak je dus geen zorgen voor de dag van morgen, 
want de dag van morgen zorgt wel voor zichzelf. 
Elke dag heeft genoeg aan zijn eigen last.
{Matteus 6:34}

Als je een kind vraagt waar een bepaalde groente vandaan komt, heb je grote kans dat "uit de winkel" het antwoord is. Als je het vraagt aan een kind uit een agrarische omgeving dan zou die misschien nog een antwoord kunnen geven als "van het land". 
Weten we nog waar ons eten, ons leven vandaan komt? 
Gisteren was het biddag. Bidden voor de oogst die we straks hopelijk binnen mogen halen. Maar hoe bewust zijn we daar mee bezig? Hoe afhankelijk zijn we daar van? Het is namelijk zo makkelijk: je gaat naar de winkel en haalt wat je nodig hebt, is het er niet dan kan de bedrijfsleider op een klaagzang wachten. 
In de tijd van de Bijbel waren er nauwgezette richtlijnen voor de zaaien en oogsten. Ik weet er weinig vanaf, maar de teksten uit Leviticus en Jesaja deden gister iets met mij. Ze kwamen afzonderlijk tot mij, maar het was alsof ze als puzzelstukjes in elkaar pasten. 
God gaf speciale richtlijnen om zo voor elke dag genoeg te hebben, zelfs om uit te delen én er was tijd om te rusten. Hoe gaaf?! 
Zou je nu eens naar je eigen leven willen kijken? Hoe hard ren jij? Durf jij stil te staan, te rusten? 
Deze vragen vind ik zelf moeilijk. Want ik loop liever door dan dat ik stil moet gaan staan en dat is de afgelopen maanden een behoorlijk gevecht geweest en nog steeds. Want het was nodig om stil te gaan staan en op adem te komen en nog steeds heb ik dat niet gedaan (afgezien van de kleine, niets-uitmakende adempauzes). Ik zoek naar Gods plan, maar wat als dat nu betekend dat ik stil moet gaan staan? Ben ik dan bereid om naar Gods plan te luisteren? En dan lees ik Jesaja 28: Gods plan is wonderbaarlijk, hij volvoert het in grote wijsheid. Waarom zou ik nog twijfelen? De God die aard en hemel schiep, Hij kan mijn leven toch aan? Hij kan mij toch de weg wijzen? 
En dan lees ik die verzachtende woorden van Jezus uit Matteus. Lieve kind, maak je geen zorgen. Voor morgen is er genoeg, vertrouw maar op mij. Leef één dag per dag, dat is meer dan genoeg. 
Ben ik daar van de week al niet mee begonnen? Een lieve vriendin kwam even mijn kamer omgooien en ik durfde zowaar dingen weg te gooien(doe ik anders nooit of met grote moeite) en net kwam de vuilniswagen het ophalen. Eén dag per dag is genoeg. God geeft wat nodig is, het klinkt, nee het dreunt diep in mijn binnenste. Eén dag is genoeg, één dag maakt elke dag het verschil. Stop met die roofbouw van je lichaam en geest. Stop met de roofbouw van je omgeving..  
En ineens klinkt dat opwekkingslied die ik als eerste leerde spelen op mijn gitaar: "Stil mijn ziel wees stil en wees niet bang voor de onzekerheid van morgen.."
In vertrouwen bij Hem.. 

Ik wil afsluiten met dit gebed, geschreven door Ann Voskamp:
Dear Lord, 
I've got this wandering mind -- 
wants to keep hiking off to climb some worries, 
or meander of into some "what ifs"
or detour through a patch of burrs & these messy feelings of constantly failing,
And there You are tonight, real close, arms outstretched: 
"Stay. Just Stay right here -- Just Stay resting right here in this curved indent in the palm of My Hand, right here next to the lulling thrum of My never-sleeping heart -- 
Just *Stay* & let nothing move you from Me -- 
I will keep you in perfect peace
when your mind is *stayed* on Me -- because this is how you trust Me." Isa. 26:3
And we whisper it: Stay, Mind, just stay --
We only stay safe -- when our minds stay with You. ~Amen~

dinsdag 10 maart 2015

Levensbelang! {Jozua 23:8-11}

U moet alleen de HEER, uw God, zijn toegedaan, zoals u dat tot nu toe bent geweest. 
De HEER verdreef grote en machtige volken voor u, 
niemand kon tegen u standhouden, tot op de dag van vandaag. 
Hoe vaak kwam het niet voor dat slechts een van u wel duizend man achtervolgde? 
Dat kwam doordat het de HEER was, uw God, die voor u streed, zoals hij had beloofd. 
Daarom is het voor u van levensbelang hem lief te hebben.
{Jozua 23:8-11}

Deze indrukwekkende woorden klonken zondag bij mij in de kerk. En ze raakte mij, ze laten mij niet los, steeds opnieuw klinken ze  in mijn hoofd. 
Grace is beauty...Het afgelopen half jaar heb ik gemerkt dat het leven anders kan gaan dan "gepland" en dat viel en valt nog steeds niet mee. Gepland bewust tussen haakjes, want op dat moment was ik ervan doordrongen dat God uiteindelijk je weg bepaalt, maar dan nog, ik keek uit naar dingen en die dingen vielen als scherven op de grond. 
In die periode en nog steeds heb ik veel over God geleerd en daarbij ook over mijzelf. Maar deze tekst is wel een belangrijk puzzelstukje in de hele puzzel. Gods liefde geeft levensadem. Het geeft houvast, het geeft leven. Meer een meer ga ik van God houden, Hem liefhebben. Niet alleen op zondag, niet alleen op de momenten dat het mij uitkomt. Maar op elk moment van mijn leven. Op steeds meer plekken zie ik God. God leeft door mijn leven heen. 
Dat is niet alleen maar leuk en mooi. Het geeft ook strijd. Want er zijn dingen die ik los moet laten, die niet langer meer in een leven horen dat op twee gedachten hinkt. Ik heb keuzen moeten maken, diep van binnen en nog steeds vind ik het lastig en nog steeds moet ik elke dag keuzen maken. Maar zoals de quote in het plaatje ook zegt: Dankzij Zijn genade, kan een gebroken leven prachtig worden. Heb daarom Hem lief! Hij die Zijn leven gaf voor jou, om zo de stukjes te lijmen, te helen, tot wat God voor ogen heeft; JIJ! 


woensdag 4 maart 2015

When you feel wounded by your own {Ann Voskamp}

Vanochtend opende ik mijn mail en zag ik een mailtje van Ann Voskamp. Ik heb mij ingeschreven via haar site: www.aholyexperience.com voor een soort van nieuwsbrief/bemoedigingen. Ik lees ze niet altijd, maar op de één of andere manier moest ik deze lezen. Ik heb er geen spijt van. Het had zoveel raakvlakken met wat ik in mijn vorige blog heb geschreven.. Daarom deel ik hem hier, copyright by Ann Voskamp, ook voor de foto's .

Dear Thriver,
I once held a bird in my hand.
No one else could see it, but I felt it. I felt it's heart thumping hard and afraid.
It happens-- there are ways to look fine on the outside.... and no one knows what you've really survived.
But honestly? You didn't just survive, so let's toss that myth right at the outset.
The way you keep walking? You may be wounded. You may be hurting. You may be limping. You may feel alone and overwhelmed and an unspoken broken --- but you're no victim. And you're not just a survivor. You're a Thriver.
You may bleed but you rise.
Yeah, it may not feel like it -- but you are seen... how you just keep keeping your chin up and living brave through the hurt and how you keep taking one step out of bed and another step through the door --- and how you keep scaling mountains by relentlessly taking steps forward.
But I wanted you to know --- your wounds are seen and it's okay. 





Not that you badge-flash your scars or anything.
Or try to hide them, ashamed.
It's just sometimes I see a passing flicker in your eyes, old pain shooting white right through.
But mostly, quietly, the scars just become you, who you are -- they just become the way your skin pulls mottled and raised over your soul and this is how you fit.
How you can look healed and thickened and still feel so thin? Yeah, I know.
If someone brushed by you just a certain way? You'd blue tender and sore all over again or just spill without a sound.
Inside, the warrior is small.
The kingdom of heaven belongs to such as these.
I just -- I just wanted to reach out and -- just touch, glance, your wounds. You don't have to say anything. Explain anything, excuse anything. I just wanted to touch them -- you-- acknowledge them. You. Bless them, you, without a sound. I just wanted to whisper your way: Wounded Warriors win. There is no remission of sins or the crossing of finish lines without things getting bloody.
You are so brave to keep facing the light. To keep walking toward Home.
The Scarred Savior will know you're His -- by your own scars.
And when He cups your face, that moment when His scars touch your skin?  You'll be wholly healed.
Hang on.
Press in.
Look up.
Can I just whisper? I know you must feel like people, the Church, have wanted you to go away. Sweep your scars under the proverbial rug. Erase you, avoid you, silence you.
Because it's too uncomfortable for us, the neighbors, the church, the Body, to face our own culpability in scars. Face our own fallen disfigurement. Pollyanna wasn't the only one who wore rose-colored glasses. Few like to admit that we come from a long line of Roman soldiers who have crucified our own.
I know and I'm sorry -- When it comes to the bloodied and wounded, we suddenly all lose our thin, bare necks and become turtles, shirk back into our see-nothing shells.
Sometimes the church doesn't want to know details or listen to wounds weep or wade into the bloody mess. Christ is the Truth -- but too many of His people run from the Truth.
If Christ is The Truth -- then where there isn't Truth, there isn't Christ. Why ever be afraid of the Truth? 
If we believe in the sovereign grace of God, the redemptive restoration of God -- then we are never afraid of the Truth.
And maybe our deafening silence sometimes in the Body, in the Church, is just this: Truth necessitates confrontation -- and a whole lot of us are more chicken than Christian. Sometimes, we'd rather save our own skin, than the skin of the bruised and battered and beaten. We can be more in love with self-preservation than with Savior-glorification.
Sometimes.... sometimes, as communities, families, churches: We'd rather make paininvisible than say injustice is intolerable -- so the injustice continues.
So we pretend you, the wounded, don't exist, so we can pretend the sin that caused this wound doesn't exist --- because ultimately, our actions prove it: we don't really think the Wounded Healer exists.
We act like we forget: That God can raise up phoenixes from ashes --  that this. is. what. He. does.
And that which we refuse to thank Christ for -- we refuse to believe Christ can redeem.
Wounded One? Thriver? You gotta believe ---  there's a whole lot of us who believe. A whole lot of us who are getting to our feet and sticking out our necks and we want you to know: we want you. You, not masked...  you, not prettified, but you with your messy scars and your tender blue places and all that just-below-the-skin-hurt. Because when we ignore suffering -- we ignore the Suffering Savior.
We need you. We needed the wounded, we needed the limping, we needed the hurting, we needed the broken and messy --- you are us. We need to cup your tears, to water hard and crusted places, or there's no growth in the Kingdom of God. We need your raw story -- or we lose any hope of the redemptive Story. We need to hold your broken heart --- or we have no heart.
I. am. sorry.
I am sorry for how alone you have felt. How abandoned, how ignored.
We need you --- It is the scarred ones who make the Body of Christ sensitive.

It is the wounded ones who makes us heal.
And it is the hurting ones who make us honest and it is the broken ones who put us back together again and it is the scarred ones who make the Body of Christ sensitive.
Once, yeah, we found a trapped and wounded bird.
And when we simply cupped it close and listened to it's heart ---
it turned toward the light and flew.  

maandag 2 maart 2015

Kom zoals je bent

Deze blog is een worsteling, het zit mij dwars, maar ik weet tegelijk niet zo goed wat ik ermee moet. Laat gerust een reactie achter hoe jij hierover denkt..

Laatst liep ik op de markt en toen ving ik een gedeelte van een gesprek op. Een vrouw stond bij een kraam en iemand anders kwam er aanlopen. De vrouw bij de kraam vroeg: 'hoe gaat het met je?' Waarop de andere vrouw reageerde: 'Nou, het gaat niet helemaal geweldig.' De reactie van de vrouw bij de kraam was: 'ach, we hebben allemaal wat. Kijk naar de mooie dingen in het leven en dan komt alles goed!' Waarop ik de vrouw zachtjes hoorde tegensputteren, maar verder dan een zucht kwam ze niet.

Toen ik dat hoorde, was ik haast geneigd om naar de vrouw te gaan die aangaf dat het niet zo lekker ging, om haar een dikke knuffel te geven.
Ik weet niet wat het is in deze wereld, maar ik krijg soms het gevoel dat we alleen maar mogen praten over zegeningen, geluk en blijheid. Dat het daar om draait..
Maar hoe zit het dan met ons verdriet, pijn, wanhoop en boosheid. Mogen we daar niet meer over praten of is dat alleen voor mensen dichtbij ons? Mogen we niet meer laten zien wat ons beweegt in ons leven, hoe pijnlijk het leven soms is? Hoe de wanhoop soms toeslaat en je niet meer weet waar je het zoeken moet? Hoort dat er niet meer bij?
Ik snap het niet. En misschien wil ik het ook niet snappen. Dit voelt zo nep. Waarom drukken we onszelf in zo'n hartverscheurende situatie? Ik geloof dat er zoveel mensen gebukt gaan onder niet uitgesproken moeiten. Moeiten die ze liever zouden uitspreken, zodat mensen ze kunnen begrijpen, voor hen zou kunnen bidden en een hart onder de riem steken.

Terwijl ik dit schrijf denk ik aan afgelopen woensdag. Ik kwam met vriendinnen terug van een gezellig dagje 'Groningen', we hadden de grootste lol in de trein. Toen opeens, klap... De trein remde en stond stil, de conducteur kwam langs en we wisten genoeg. Iemand was voor de trein gesprongen. Voor iemand deed het leven zoveel pijn dat het niet meer draagbaar was. Een verschrikkelijke keuze. Had die persoon ook gezocht naar een luisterend oor en vond diegene alleen maar vingers in de oren? Ik zeg niet dat ieder persoon die maar vaak genoeg vingers in de oren aantreft voor de trein zal springen. Maar hoe wanhopig kunnen wij elkaar maken? Hoe ziek is deze wereld dat we elkaar niet meer kunnen helpen en mensen moeten laten gaan? Het zijn vragen die door mijn hoofd schieten en die ik bij God neergelegd heb.

Lieve broer, lieve zus, ik hoop en bid dat jij wel durft te laten zien hoe het met je gaat en dat je antwoord gerespecteerd wordt. Ik vind het zelf heel lastig, omdat ik vaak als 'klager' afgeserveerd werd, maar zou het niet de moeite waard zijn om er verandering in te brengen?! Om van hart tot hart te kunnen spreken? Zonder dat het klagen is, maar gewoon echt en eerlijk zijn.
Ik hoop dat Gods liefde de wereld binnenkort zal vervullen en zal redden.