Nieuw blogadres

Hoera! Nieuwe ontwikkelingen vragen om een nieuwe blog en vandaag is het een feit: 'Zie - vertel - beweeg', is mijn nieuwe blog.
Ik schrijf over de zoektocht naar mijn identiteit in Christus, de verwondering daarvan, maar ook de tranen en twijfels. Hem ontmoeten en met Hem ont-moeten.

Wees welkom! https://zievertelbeweeg.wordpress.com/

Poort

Terug naar de plek waar ik een aantal weken een bijzondere ervaring had. Het verhaal was nog niet klaar en kon op dat moment nog niet afgerond worden.
Opnieuw de wandeling. De plek, waar ik eerder het gevoel had dichtgeknepen te worden, in de knoop, de plek waar ik weg wilde. Opnieuw de gang naar de andere plek, waar de schoonheid mij overviel, mijn knieën knikte en ik niet anders wilde dan mijn handen op te heffen naar God.
Het schoot allemaal door mijn hoofd. De strijd die het leven soms kent, het tekende de wandeling van de ene naar de andere plek. Niets vermoedend dat de wandeling én het verhaal verder gaan.
We liepen om het water heen, namen deze keer een andere afslag, dichter bij het water. Sloegen het pad in en liepen, totdat ik mompelde: "Dat leek de poort van het leven wel". Ik liep door, mijn wandel- en gespreksmaatje stopte en riep me terug: "Loop dit eens opnieuw, maak een foto en omarm het moment.", was zijn korte opdracht. Ik liep, ik maakte de foto en besefte: hier is een nieuwe belofte, voor een nieuwe start.

De afgelopen jaren heb ik heel wat hindernissen moeten nemen, en nu, na een flinke strijd: een doorgezaagde boom op mijn pad. Ik kan "gewoon" door lopen, hoef geen extra inspanningen te doen, het is voor mij al gedaan. Het pad is vrij, klaargemaakt voor mijn komst. Het enige wat ik hoef te doen is een eerste stap te zetten en bewust te zijn.
Ik liep er doorheen, vol verwondering, achterlatend wat ik moest achterlaten. Het was mooi en het was eng. De eerste stap is gezet, op weg waar na toe? Ik heb geen idee. Maar God is een Wonderlijke God. Hij doet grote dingen!

Love where you're going!

Langzaam aan vult de media zich met terugblikken op 2015. Iedereen op zijn of haar manier, vol dankbaarheid of juist met betraande ogen, met weemoed of juist blij dat er een nieuw jaar komt.
Ik zal er zelf niet om heen draaien. Ik heb van jongs af al een hekel aan oud&nieuw. Ik weet niet precies waarom het gekomen is, wel weet ik dat ik heel dubbele gevoelens had. Aan de ene kant de kriebelende spanning voor het vuurwerk en daarbij het lekkere snoepen van oliebollen en andere hapjes. Maar ook hekel aan het twaalf-uur-moment: het verplichte nieuwjaar wensen. En sinds een aantal jaar verafschuw ik de vraag: en, hoe was jouw jaar? En: welke goede voornemens heb jij?
Want terugkijken op een jaar was voor mij niet altijd leuk en makkelijk. En vooruitkijken was soms uiterst pijnlijk.
Het liefst zou ik oud en nieuw willen overslaan, maar helaas is het een feest dat overal ter wereld gevierd wordt.

Toen ik mij hier laatst over uitsprak, dat ik er zo'n hekel aan had, zei iemand: 'Maar Elize, het is ook goed om te vieren, wat er ook gebeurd is.' En die opmerking zette mij toch aan het denken. Het is misschien juist goed om terug te kijken, om de zegeningen te tellen door alle tranen heen.
2015 is voor mij een jaar van uitersten, van diep verdriet én diepe vreugde. Van zorgen én kansen. Van frustratie én blijheid. Van afgewezen voelen én geliefd weten. Van uitdagingen, slagen én opnieuw proberen. Van wanhoop naar vertrouwen. En met dat alles maakt het wel dat ik uitkijk naar 2016, voor het eerst in jaren dat ik zin heb in het nieuwe jaar.

Het was soms moeilijk: vriendinnen mochten hun diploma halen en ook al wist ik al een half jaar dat het mij op dat moment niet zou lukken, het was slikken. Slikken was het ook toen het in oktober/november even helemaal niet goed ging, een terugval, het leek -gelukkig- erger dan gedacht. Wetende dat mensen voor mij (en met mij) baden, gaf mij weer moed om door te pakken en te voelen dat ik samen met Hem meer dan overwinnaar ben. Dubbele gevoelens waren er toen ik merkte dat dingen wel anders kunnen, dat mensen het wel in je zien zitten en je het vertrouwen geven, je waarderen en van je houden. Mooi, maar ook confronterend.
Mooie momenten waren er ook: verhuizen en daarmee een gave stad ontdekken, een nieuwe familie om mij heen. Genieten van de natuur, mooie mensen leren kennen en uitdagingen aangaan. Ik mocht weer voor de klas staan, om mijn laatste stage te doen. De beloning was fantastisch: een 9! Daarmee ook tijd inhalen met mijn zus, waar ik drie dagen in de week woon. Voor mijn scriptie mocht ik meedoen in een geweldig project over identiteit, wat een vuur in mij heeft aangewakkerd. Bijzondere ontmoetingen, geïnspireerd verder gaan en ook andere mensen mogen inspireren.
En nu, op naar 2016. Over ruim twee weken mijn eindgesprek en dan ook eindelijk mijn diploma op mag halen. Maar eerst nog even lekker op vakantie. In februari word ik juf van groep 3, voor drie dagen, tot de zomer. Ik ga verder rond identiteit, waar het naar toe leidt, weet ik niet, maar zin heb ik er wel in.
Met alle tranen van vreugde en verdriet heb ik een mooie basis voor 2016. Ik heb mogen ervaren hoe dichtbij God is, dat Hij niet loslaat waarmee Hij begonnen is. Dat Hij er in alles is. En hoe Hij zijn zegen geeft. Elke dag is een dag dichter bij Hem en daarom kijk ik vooruit, houd ik mijn hoofd op Hem gericht en weet ik dat ik veilig ben. Dat is ook mijn gebed voor jou in het komende jaar. Dat wat er ook gebeurd, je Zijn nabijheid mag ervaren!

En nu?

De laatste restjes van het kerstdiner worden opgegeten. Langzaam aan zullen alle kerstversieringen weggehaald worden. Kerst is voorbij. En nu? 

Ik hoop dat je afgelopen tijd op zoek bent gegaan naar het Koningskind én dat je Hem gevonden hebt. Het heeft misschien heel wat gekost, deze zoektocht. Je hebt iets achter moeten laten, het vroeg doorzettingsvermogen van je, verleidingen lagen op de loer. En toen je daar kwam: je viel op je knieën, vol verwondering, vol ontzag. Een klein baby'tje, de Redder voor jou en mij. 

Gevonden, verwonderd en aanbeden. Tijd om weer verder te gaan. Je gezicht straalt van Zijn heerlijkheid, maar hoe behoud je die glans? 

De herders zagen het kind en gingen op pad, al lovend en prijzend om wat ze gezien hadden. 

De wijzen kregen de opdracht om een andere weg terug te nemen en vervuld van vreugde gingen ze op weg. 

En dat is wat mij zo opvalt. Er was intense vreugde, er werd gezongen en geprezen, iedereen mocht het weten. Lieve broer, lieve zus, Kerst mag dan wel over zijn, maar nu begint het pas! Laat de wereld weten dat jouw en mijn Redder geboren is. Je straalt, je schittert om wat je gevonden hebt, verberg je niet langer!

Het volk dat in duisternis ronddoolt

ziet een schitterend licht.

Zij die in het donker wonen

worden door een helder licht beschenen. 

U hebt het volk weer groot gemaakt,

diepe vreugde gaf u het,

blijdschap als de vreugde bij de oogst,

zij jubelen als bij het verdelen van de buit.

{Jesaja 9:1-2}

Jullie zijn het licht in de wereld.

Een stad die boven op een berg ligt, kan niet verborgen blijven.

Men steekt ook geen lamp aan om hem vervolgens onder een korenmaat weg te zetten,

nee, men zet hem op een standaard, zodat hij licht geeft voor ieder die in huis is.

Zo moeten jullie licht schijnen voor de mensen,

opdat ze jullie goed daden zien en eer bewijzen aan jullie Vader in de hemel.

{Matteüs 5:14-16}

Zijn verhaal

Het gevoel overviel mij vanmorgen. En net weer.
Ik kan het niet rijmen. Helemaal niet met deze tijd.
Tijd van Kerst, vrede, warmte, ultiem geluk.
Het perfecte verhaal.
Een kindje, geboren in een stal, omgeven door armoede.
Maar rijk aan liefde en hoop.
Dat is het toch?
Of is het geschetste verhaal?

Van de week, ik sloeg de krant open: een jong meisje overleden, veel te vroeg.
De tranen van een kleuter omdat ze afscheid moest nemen van haar juf. Je kunt alles van kinderverdriet vinden, maar de tranen waren echt en hartverscheurend (ik was de juf die de tranen weg mocht vegen).
Verhalen over ziekten die mensen lichamelijk of psychisch in de greep houdt.
Verhalen over gebroken liefde, gebroken dromen, gebroken levens.

Gemis is het gevoel. Pijn die mijn hart doorboorde. Gebrokenheid. Er is zoveel kapot op deze wereld. Ik verlang om daar te zijn bij Hem die heel maakt. En laat dat nu het verhaal van Kerst zijn, Hij kwam naar mij toe.  Zijn komst geeft perspectief, zoals ik in de vorige blog schreef. Zijn verhaal is hoop en liefde. Zijn verhaal maakt heel, omdat het verder gaat. Het stopt niet bij Kerst. Het laat ons verder kijken en verwachten. En zo werd die verwachting deze week ineens heel intens: 'Heer, wat mis ik U en wat heeft deze wereld U hard nodig!'. Hoezeer heeft deze wereld De Heelmaker wel nodig. Om tranen te drogen, gebroken lichamen te helen, harten te herstellen en het leven tot in eeuwigheid te brengen.
Bid je mee voor deze wereld? Voor de mensen die het Licht nodig hebben? En ook voor jezelf: dat je een licht mag zijn in deze wereld.

Schrijf, mensen, in uw harten

dit, als verdriet u kwelt,

uw tranen u verwarren

om moeiten ongeteld.

Houd moed, tot Hij zal komen,

Hij is met u begaan.

De trooster uit uw dromen,

zie Hem nu voor u staan!

Waarom u zorgen maken

met vragen, dag en nacht,

hoe u Hem zult ontvangen

met uw gebrek aan kracht?

Hij komt, Hij komt met liefde,

wil zo graag bij u zijn!

Want Hij weet van uw grieven,

en Hij stilt al uw pijn.

{Liedboek 441, vers 6 en 7}

Perspectief {Lucas 2}

Toen de engelen waren teruggegaan naar de hemel, 

zeiden de herders tegen elkaar: 

'Laten we naar Betlehem gaan om met eigen ogen te zien wat er gebeurd is 

en wat de Heer ons bekend heeft gemaakt.'

Ze gingen meteen op weg en troffen Maria aan en Jozef en het kind dat in een voederbak lag. 

{Lucas 2:15-16}

Zijn komst zet alles in perspectief. 

Geen paleis voor deze Koning. 

Een simpele stal met voederbak was Zijn begin. 

Hijzelf werd niet groot en machtig, 

alles was erop gericht Zijn Vader te loven. 

Zijn geboorte geeft mij leven. 

Zijn komst geeft mijn leven perspectief. 

Op het eerste oog lijkt het niet veelbelovend. 

Maar door de staldeuren heen schittert het leven. 

Kijk voorbij wat je ogen je laten zien. 

Zet je voet maar op het water {Jozua 3:8-15}

Aan het begin van het jaar schreef ik al een blog over Jozua 3. Het afgelopen jaar heb ik er meerdere keren over gehoord en over gelezen en de laatste week kan dat stukje mij niet loslaten. Het verhaal gaat verder, het verhaal van Jozua met het volk en mijn verhaal.
Als ik zo terugkijk op het afgelopen jaar is God hard bezig geweest om mijn hart schoon te maken. Voor mij voelde het als allemaal struikelblokken die op mijn weggelegd werden. Dat vond ik niet altijd makkelijk, het frustreerde en maakte mij boos, kan het niet anders? Nee. het kon niet anders. Het moest zo gebeuren om te zorgen dat niet alleen iets werd opgepoetst, maar diepgaand gereinigd werd. Onwaarheden moesten weggehaald worden, zodat de werkelijke 'ik' naar boven kwam. Dat reinigingsproces is nog niet klaar en ik besef dat het altijd zal blijven. Maar het is nu wel tijd voor het volgende:

De Heer zei tegen Jozua:

'Zeg tegen de priesters die de ark van het verbond dragen dat ze, 

zodra ze bij de over van de Jordaan zijn gekomen, in het water moeten blijven staan.'

(...)

Zodra de priesters bij de Jordaan waren gekomen en hun voeten werden omspoeld,

kwam het water tot stilstand en vormde het een dam. 

{Jozua 3:8 en 15} 

Het is tijd om het kamp op te breken en de grote oversteek te wagen. Niet alleen voor het volk. Het verhaal wat zich hier afspeelt, is net zo zeer ook mijn verhaal. De laatste week klinkt het liedje 'Zet je voet maar op het water' in mijn gedachten. En wat vind ik het eng, want ik heb geen idee waar het mij zal brengen en of ik bestand ben tegen de kracht van het water. 

Vertrouwen op God. Dat had het volk nodig. Niet voor niets liet God allereerst Zijn aanwezigheid merken, voordat Hij de opdracht gaf. Eerst bescherming en veiligheid, dan de opdracht. Zo is God, een liefdevolle God. 

Drie dagen van bezinning, focussen op de Heilige, schoonmaken, je toewijden. Het afgelopen jaar staat in het teken van die woorden. En nu? Nu is het tijd dat ik mijn voet in het water zet en zie wat er gebeurd. De priesters wisten het ook niet. Pas toen zij het water hun voeten omringden gebeurde er wat. Het water kwam tot stilstand, een pad werd gebaand. 

Voet in het water. Niet bang zijn. God zal een pad maken, voor degene die op Hem vertrouwen. Zijn reddende hand is dichtbij, als het niet lukt. Maar eerst vertrouwen op Hem en met Hem in je hart het water in gaan. En ik weet niet waar het mij brengen zal, maar deze stap is wel een stap dichter bij Hem.