Kom zoals je bent

Deze blog is een worsteling, het zit mij dwars, maar ik weet tegelijk niet zo goed wat ik ermee moet. Laat gerust een reactie achter hoe jij hierover denkt..

Laatst liep ik op de markt en toen ving ik een gedeelte van een gesprek op. Een vrouw stond bij een kraam en iemand anders kwam er aanlopen. De vrouw bij de kraam vroeg: 'hoe gaat het met je?' Waarop de andere vrouw reageerde: 'Nou, het gaat niet helemaal geweldig.' De reactie van de vrouw bij de kraam was: 'ach, we hebben allemaal wat. Kijk naar de mooie dingen in het leven en dan komt alles goed!' Waarop ik de vrouw zachtjes hoorde tegensputteren, maar verder dan een zucht kwam ze niet.

Toen ik dat hoorde, was ik haast geneigd om naar de vrouw te gaan die aangaf dat het niet zo lekker ging, om haar een dikke knuffel te geven.
Ik weet niet wat het is in deze wereld, maar ik krijg soms het gevoel dat we alleen maar mogen praten over zegeningen, geluk en blijheid. Dat het daar om draait..
Maar hoe zit het dan met ons verdriet, pijn, wanhoop en boosheid. Mogen we daar niet meer over praten of is dat alleen voor mensen dichtbij ons? Mogen we niet meer laten zien wat ons beweegt in ons leven, hoe pijnlijk het leven soms is? Hoe de wanhoop soms toeslaat en je niet meer weet waar je het zoeken moet? Hoort dat er niet meer bij?
Ik snap het niet. En misschien wil ik het ook niet snappen. Dit voelt zo nep. Waarom drukken we onszelf in zo'n hartverscheurende situatie? Ik geloof dat er zoveel mensen gebukt gaan onder niet uitgesproken moeiten. Moeiten die ze liever zouden uitspreken, zodat mensen ze kunnen begrijpen, voor hen zou kunnen bidden en een hart onder de riem steken.

Terwijl ik dit schrijf denk ik aan afgelopen woensdag. Ik kwam met vriendinnen terug van een gezellig dagje 'Groningen', we hadden de grootste lol in de trein. Toen opeens, klap... De trein remde en stond stil, de conducteur kwam langs en we wisten genoeg. Iemand was voor de trein gesprongen. Voor iemand deed het leven zoveel pijn dat het niet meer draagbaar was. Een verschrikkelijke keuze. Had die persoon ook gezocht naar een luisterend oor en vond diegene alleen maar vingers in de oren? Ik zeg niet dat ieder persoon die maar vaak genoeg vingers in de oren aantreft voor de trein zal springen. Maar hoe wanhopig kunnen wij elkaar maken? Hoe ziek is deze wereld dat we elkaar niet meer kunnen helpen en mensen moeten laten gaan? Het zijn vragen die door mijn hoofd schieten en die ik bij God neergelegd heb.

Lieve broer, lieve zus, ik hoop en bid dat jij wel durft te laten zien hoe het met je gaat en dat je antwoord gerespecteerd wordt. Ik vind het zelf heel lastig, omdat ik vaak als 'klager' afgeserveerd werd, maar zou het niet de moeite waard zijn om er verandering in te brengen?! Om van hart tot hart te kunnen spreken? Zonder dat het klagen is, maar gewoon echt en eerlijk zijn.
Ik hoop dat Gods liefde de wereld binnenkort zal vervullen en zal redden.