Vanochtend ben ik afgelezen in mijn nieuwe kerk, als nieuw lid. Vandaag wordt er in die kerk ook Avondmaal gevierd. En toen snapte ik waarom de tekst uit Exodus 15 mij van de week zo raakte:
Toen zong Mozes, samen met de Israëlieten, dit lied ter ere van de HEER:
‘Ik wil zingen voor de HEER,
zijn macht en majesteit zijn groot!
Paarden en ruiters wierp hij in zee.
De HEER is mijn sterkte, hij is mijn beschermer,
de HEER kwam mij te hulp.
Hij is mijn God, hem wil ik eren,
de God van mijn vader, hem loof en prijs ik.
(...)
Wie onder de goden is uw gelijke, HEER?
Wie is uw gelijke, zo ontzagwekkend en heilig,
wie dwingt zo veel eerbied af met roemrijke daden,
wie anders verricht zulke wonderen?
(...)
‘Zing voor de HEER,
zijn macht en majesteit zijn groot!
Het volk was net verlost uit de handen van de Farao. Bloedstollende uren hadden ze achter de rug. Je zou helemaal kapot en uitgeput zijn.
Het Avondmaal van vanmorgen voelde voor mij een nieuw begin. Een nieuwe start op een nieuwe plek, maar ook een soort van nieuwe start met God. Niet dat ik God kwijtgeraakt ben, maar de afgelopen maanden heb ik moeite gehad met vertrouwen op Gods plan. Het maakte mij moe en soms ook angstig. Maar de laatste tijd vallen er steeds meer puzzelstukjes op hun plek, steeds meer zie ik in hoe ongelooflijk dichtbij God was. Hij heeft mij de kracht gegeven om Hem steeds weer op te zoeken, in gebed, in gesprekken, in Bijbellezen. En uiteindelijk, zoals ik dinsdag ook al schreef, klinkt er een loflied. Het loflied dat Mozes en het volk zongen na hun redding, het zou zo mijn loflied kunnen zijn. Bevrijd, losgemaakt, niet langer slaaf meer. En zo kwam het uitnodigende afscheid van de dominee ook binnen: "Ga in vrede".
En als je dan ook nog zo'n prachtig lied zingt.. Dan is het compleet.
Lof zij de Heer, hij omringt met zijn liefde uw leven;
Heeft u in ’t licht als op adelaarsvleug’len geheven.
Hij die u leidt, Zodat uw hart zich verblijdt,
Hij heeft Zijn woord u gegeven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten