Op een punt

Over een maandje of vier ben ik afgestudeerd. Klaar om het onderwijs in te gaan.
Ergens voel ik een andere roeping of opdracht. Ik geniet van de kinderen, het enthousiasme waarmee ze willen leren. Maar ergens voelt het niet als mijn ding. Het is niet dat waar mijn hart harder van gaat kloppen. Dat waarvan ik droom, dromen die God mij geeft in mijn hart.
Maar wat ga je dan wel doen?! is een veel gestelde vraag. Je moet toch wel iets gaan doen?!

Vorige week had ik twee assessmentdagen om na te denken over hoe ik mijn talenten in kan zetten in Gods Koninkrijk. Het leverde niet op wat ik gehoopt had. Het was zo makkelijk geweest als er een briefje uit de hemel was gekomen met de richting erop, waar ik heen moet gaan. Verwarring was het antwoord. Vragen. Herbeleving van dromen waarbij de twijfel toenam. Nee, het kan toch niet dat ik dat moet doen?! Of misschien toch wel?

Ik moest denken aan de Bijbelverhalen die ik vorige week aan de kleuters vertelde. Over Noach, die een belachelijke opdracht kreeg. Om een boot te bouwen, terwijl er geen water was. Over Abraham, die zijn leven achter moest laten om ergens anders te gaan wonen en opnieuw te beginnen. Allebei opdrachten die ons menselijke verstand op dat moment te boven gaat. En allebei opdrachten waarbij Gods zegen en belofte aan verbonden is. Je hoeft het niet alleen te doen, Noach. Je hoeft niet alleen te gaan Abraham. Ik ben is Mijn Naam.

Ik heb geen enkel idee waar het heen gaat. Maar God heeft mij een belofte gegeven, zoals hij ook aan Noach en Abraham heeft gegeven. En hoe de vragen ook op mij af komen en hoe groot de druk van de omgeving is om iets te doen, ik mag vertrouwen op Hem. En elke stap die ik zet, is een stukje dichter bij Hem, een stukje dichter bij mijzelf.