Love where you're going!

Langzaam aan vult de media zich met terugblikken op 2015. Iedereen op zijn of haar manier, vol dankbaarheid of juist met betraande ogen, met weemoed of juist blij dat er een nieuw jaar komt.
Ik zal er zelf niet om heen draaien. Ik heb van jongs af al een hekel aan oud&nieuw. Ik weet niet precies waarom het gekomen is, wel weet ik dat ik heel dubbele gevoelens had. Aan de ene kant de kriebelende spanning voor het vuurwerk en daarbij het lekkere snoepen van oliebollen en andere hapjes. Maar ook hekel aan het twaalf-uur-moment: het verplichte nieuwjaar wensen. En sinds een aantal jaar verafschuw ik de vraag: en, hoe was jouw jaar? En: welke goede voornemens heb jij?
Want terugkijken op een jaar was voor mij niet altijd leuk en makkelijk. En vooruitkijken was soms uiterst pijnlijk.
Het liefst zou ik oud en nieuw willen overslaan, maar helaas is het een feest dat overal ter wereld gevierd wordt.

Toen ik mij hier laatst over uitsprak, dat ik er zo'n hekel aan had, zei iemand: 'Maar Elize, het is ook goed om te vieren, wat er ook gebeurd is.' En die opmerking zette mij toch aan het denken. Het is misschien juist goed om terug te kijken, om de zegeningen te tellen door alle tranen heen.
2015 is voor mij een jaar van uitersten, van diep verdriet én diepe vreugde. Van zorgen én kansen. Van frustratie én blijheid. Van afgewezen voelen én geliefd weten. Van uitdagingen, slagen én opnieuw proberen. Van wanhoop naar vertrouwen. En met dat alles maakt het wel dat ik uitkijk naar 2016, voor het eerst in jaren dat ik zin heb in het nieuwe jaar.

Het was soms moeilijk: vriendinnen mochten hun diploma halen en ook al wist ik al een half jaar dat het mij op dat moment niet zou lukken, het was slikken. Slikken was het ook toen het in oktober/november even helemaal niet goed ging, een terugval, het leek -gelukkig- erger dan gedacht. Wetende dat mensen voor mij (en met mij) baden, gaf mij weer moed om door te pakken en te voelen dat ik samen met Hem meer dan overwinnaar ben. Dubbele gevoelens waren er toen ik merkte dat dingen wel anders kunnen, dat mensen het wel in je zien zitten en je het vertrouwen geven, je waarderen en van je houden. Mooi, maar ook confronterend.
Mooie momenten waren er ook: verhuizen en daarmee een gave stad ontdekken, een nieuwe familie om mij heen. Genieten van de natuur, mooie mensen leren kennen en uitdagingen aangaan. Ik mocht weer voor de klas staan, om mijn laatste stage te doen. De beloning was fantastisch: een 9! Daarmee ook tijd inhalen met mijn zus, waar ik drie dagen in de week woon. Voor mijn scriptie mocht ik meedoen in een geweldig project over identiteit, wat een vuur in mij heeft aangewakkerd. Bijzondere ontmoetingen, geïnspireerd verder gaan en ook andere mensen mogen inspireren.
En nu, op naar 2016. Over ruim twee weken mijn eindgesprek en dan ook eindelijk mijn diploma op mag halen. Maar eerst nog even lekker op vakantie. In februari word ik juf van groep 3, voor drie dagen, tot de zomer. Ik ga verder rond identiteit, waar het naar toe leidt, weet ik niet, maar zin heb ik er wel in.
Met alle tranen van vreugde en verdriet heb ik een mooie basis voor 2016. Ik heb mogen ervaren hoe dichtbij God is, dat Hij niet loslaat waarmee Hij begonnen is. Dat Hij er in alles is. En hoe Hij zijn zegen geeft. Elke dag is een dag dichter bij Hem en daarom kijk ik vooruit, houd ik mijn hoofd op Hem gericht en weet ik dat ik veilig ben. Dat is ook mijn gebed voor jou in het komende jaar. Dat wat er ook gebeurd, je Zijn nabijheid mag ervaren!

En nu?

De laatste restjes van het kerstdiner worden opgegeten. Langzaam aan zullen alle kerstversieringen weggehaald worden. Kerst is voorbij. En nu? 

Ik hoop dat je afgelopen tijd op zoek bent gegaan naar het Koningskind én dat je Hem gevonden hebt. Het heeft misschien heel wat gekost, deze zoektocht. Je hebt iets achter moeten laten, het vroeg doorzettingsvermogen van je, verleidingen lagen op de loer. En toen je daar kwam: je viel op je knieën, vol verwondering, vol ontzag. Een klein baby'tje, de Redder voor jou en mij. 

Gevonden, verwonderd en aanbeden. Tijd om weer verder te gaan. Je gezicht straalt van Zijn heerlijkheid, maar hoe behoud je die glans? 

De herders zagen het kind en gingen op pad, al lovend en prijzend om wat ze gezien hadden. 

De wijzen kregen de opdracht om een andere weg terug te nemen en vervuld van vreugde gingen ze op weg. 

En dat is wat mij zo opvalt. Er was intense vreugde, er werd gezongen en geprezen, iedereen mocht het weten. Lieve broer, lieve zus, Kerst mag dan wel over zijn, maar nu begint het pas! Laat de wereld weten dat jouw en mijn Redder geboren is. Je straalt, je schittert om wat je gevonden hebt, verberg je niet langer!

Het volk dat in duisternis ronddoolt

ziet een schitterend licht.

Zij die in het donker wonen

worden door een helder licht beschenen. 

U hebt het volk weer groot gemaakt,

diepe vreugde gaf u het,

blijdschap als de vreugde bij de oogst,

zij jubelen als bij het verdelen van de buit.

{Jesaja 9:1-2}

Jullie zijn het licht in de wereld.

Een stad die boven op een berg ligt, kan niet verborgen blijven.

Men steekt ook geen lamp aan om hem vervolgens onder een korenmaat weg te zetten,

nee, men zet hem op een standaard, zodat hij licht geeft voor ieder die in huis is.

Zo moeten jullie licht schijnen voor de mensen,

opdat ze jullie goed daden zien en eer bewijzen aan jullie Vader in de hemel.

{Matteüs 5:14-16}

Zijn verhaal

Het gevoel overviel mij vanmorgen. En net weer.
Ik kan het niet rijmen. Helemaal niet met deze tijd.
Tijd van Kerst, vrede, warmte, ultiem geluk.
Het perfecte verhaal.
Een kindje, geboren in een stal, omgeven door armoede.
Maar rijk aan liefde en hoop.
Dat is het toch?
Of is het geschetste verhaal?

Van de week, ik sloeg de krant open: een jong meisje overleden, veel te vroeg.
De tranen van een kleuter omdat ze afscheid moest nemen van haar juf. Je kunt alles van kinderverdriet vinden, maar de tranen waren echt en hartverscheurend (ik was de juf die de tranen weg mocht vegen).
Verhalen over ziekten die mensen lichamelijk of psychisch in de greep houdt.
Verhalen over gebroken liefde, gebroken dromen, gebroken levens.

Gemis is het gevoel. Pijn die mijn hart doorboorde. Gebrokenheid. Er is zoveel kapot op deze wereld. Ik verlang om daar te zijn bij Hem die heel maakt. En laat dat nu het verhaal van Kerst zijn, Hij kwam naar mij toe.  Zijn komst geeft perspectief, zoals ik in de vorige blog schreef. Zijn verhaal is hoop en liefde. Zijn verhaal maakt heel, omdat het verder gaat. Het stopt niet bij Kerst. Het laat ons verder kijken en verwachten. En zo werd die verwachting deze week ineens heel intens: 'Heer, wat mis ik U en wat heeft deze wereld U hard nodig!'. Hoezeer heeft deze wereld De Heelmaker wel nodig. Om tranen te drogen, gebroken lichamen te helen, harten te herstellen en het leven tot in eeuwigheid te brengen.
Bid je mee voor deze wereld? Voor de mensen die het Licht nodig hebben? En ook voor jezelf: dat je een licht mag zijn in deze wereld.

Schrijf, mensen, in uw harten

dit, als verdriet u kwelt,

uw tranen u verwarren

om moeiten ongeteld.

Houd moed, tot Hij zal komen,

Hij is met u begaan.

De trooster uit uw dromen,

zie Hem nu voor u staan!

Waarom u zorgen maken

met vragen, dag en nacht,

hoe u Hem zult ontvangen

met uw gebrek aan kracht?

Hij komt, Hij komt met liefde,

wil zo graag bij u zijn!

Want Hij weet van uw grieven,

en Hij stilt al uw pijn.

{Liedboek 441, vers 6 en 7}

Perspectief {Lucas 2}

Toen de engelen waren teruggegaan naar de hemel, 

zeiden de herders tegen elkaar: 

'Laten we naar Betlehem gaan om met eigen ogen te zien wat er gebeurd is 

en wat de Heer ons bekend heeft gemaakt.'

Ze gingen meteen op weg en troffen Maria aan en Jozef en het kind dat in een voederbak lag. 

{Lucas 2:15-16}

Zijn komst zet alles in perspectief. 

Geen paleis voor deze Koning. 

Een simpele stal met voederbak was Zijn begin. 

Hijzelf werd niet groot en machtig, 

alles was erop gericht Zijn Vader te loven. 

Zijn geboorte geeft mij leven. 

Zijn komst geeft mijn leven perspectief. 

Op het eerste oog lijkt het niet veelbelovend. 

Maar door de staldeuren heen schittert het leven. 

Kijk voorbij wat je ogen je laten zien. 

Zet je voet maar op het water {Jozua 3:8-15}

Aan het begin van het jaar schreef ik al een blog over Jozua 3. Het afgelopen jaar heb ik er meerdere keren over gehoord en over gelezen en de laatste week kan dat stukje mij niet loslaten. Het verhaal gaat verder, het verhaal van Jozua met het volk en mijn verhaal.
Als ik zo terugkijk op het afgelopen jaar is God hard bezig geweest om mijn hart schoon te maken. Voor mij voelde het als allemaal struikelblokken die op mijn weggelegd werden. Dat vond ik niet altijd makkelijk, het frustreerde en maakte mij boos, kan het niet anders? Nee. het kon niet anders. Het moest zo gebeuren om te zorgen dat niet alleen iets werd opgepoetst, maar diepgaand gereinigd werd. Onwaarheden moesten weggehaald worden, zodat de werkelijke 'ik' naar boven kwam. Dat reinigingsproces is nog niet klaar en ik besef dat het altijd zal blijven. Maar het is nu wel tijd voor het volgende:

De Heer zei tegen Jozua:

'Zeg tegen de priesters die de ark van het verbond dragen dat ze, 

zodra ze bij de over van de Jordaan zijn gekomen, in het water moeten blijven staan.'

(...)

Zodra de priesters bij de Jordaan waren gekomen en hun voeten werden omspoeld,

kwam het water tot stilstand en vormde het een dam. 

{Jozua 3:8 en 15} 

Het is tijd om het kamp op te breken en de grote oversteek te wagen. Niet alleen voor het volk. Het verhaal wat zich hier afspeelt, is net zo zeer ook mijn verhaal. De laatste week klinkt het liedje 'Zet je voet maar op het water' in mijn gedachten. En wat vind ik het eng, want ik heb geen idee waar het mij zal brengen en of ik bestand ben tegen de kracht van het water. 

Vertrouwen op God. Dat had het volk nodig. Niet voor niets liet God allereerst Zijn aanwezigheid merken, voordat Hij de opdracht gaf. Eerst bescherming en veiligheid, dan de opdracht. Zo is God, een liefdevolle God. 

Drie dagen van bezinning, focussen op de Heilige, schoonmaken, je toewijden. Het afgelopen jaar staat in het teken van die woorden. En nu? Nu is het tijd dat ik mijn voet in het water zet en zie wat er gebeurd. De priesters wisten het ook niet. Pas toen zij het water hun voeten omringden gebeurde er wat. Het water kwam tot stilstand, een pad werd gebaand. 

Voet in het water. Niet bang zijn. God zal een pad maken, voor degene die op Hem vertrouwen. Zijn reddende hand is dichtbij, als het niet lukt. Maar eerst vertrouwen op Hem en met Hem in je hart het water in gaan. En ik weet niet waar het mij brengen zal, maar deze stap is wel een stap dichter bij Hem.

 

God heeft mij hier gebracht {Genesis 45:8}

God heeft mij voor jullie uitgestuurd om jullie voortbestaan op aarde veilig te stellen; 

zo wilde Hij veel levens redden. 

Niet jullie hebben mij dus hierheen gestuurd maar God;

door hem ben ik de belangrijkste raadsman van de Farao geworden, 

de bestuurder van zijn hele hof en heerser over heel Egypte. 

{Genesis 45:8}

Gisteravond, ik moest het Bijbelverhaal voor vandaag nog voorbereiden. Vorige week zijn we begonnen met de verhalen van Jozef en zijn broers. Ik sla mij Bijbel open en zoek Genesis 44 op en begin te lezen. Eerst even herhalen wat de laatste keer is vertelt. Ik kom aan bij Genesis 45, daar zal het verhaal over gaan. De eerste verzen spelen zich voor mijn ogen af, hoe Jozef in tranen uitbarst om zijn broers en tegelijk bedenk ik dat hij alle reden had om ze aan te vliegen. Dan kom ik bij vers 5. Ik begin langzamer te lezen en er groeit een onbehaaglijk gevoel. Jozef, stop! Wat doe je nu! De broers die niks om je gaven, die stikjaloers waren, ga je die nu vrijpleiten? Het is hun geraden dat ze bang zijn, waarom vertel je ze dan dat ze niet bang hoeven te zijn? 

Hier blijft het niet bij. Ik lees vers 8 en kan niet meer verder lezen. De tekst grijpt mij en ik snap er niks van, nee, ik wil er niks van begrijpen. Dit heb ik vaker gehoord, maar ik kan hier niks mee. Ik leg mijn Bijbel weg. Morgen de rest van het verhaal maar lezen. 

Vanmorgen, ik zit achter mijn bureau in mijn klas en wil mijn Bijbelverhaal doorlezen. Over vers 8 lees ik maar gauw heen, te confronterend. Ondertussen open ik mijn mail en zie mijn dagelijks Bijbelstukje in het Afrikaans en ik begin te lezen, totdat ik aan het einde kom en ik even niet weet wat ik moet:

Het dit al ooit by jou opgekom dat die storm waarin jy jou tans bevind, 

deur God toegelaat is sodat Hy jou kan wys dat Hy alle probleme kan oplos, 

dat jy nie alleen is nie; en dat jy Hom daardeur beter sal leer ken? 

Jesus sê, 'Moenie ontsteld wees nie. Hou net aan om op God te vertrou 

en vertrou ook ten volle op My' (Johannes 14:1 NLV). 

Die enigste mag wat bekommernisse oor jou het, is die mag wat jy daaraan gee.

Opnieuw staat het er. God laat stormen toe. En de vragen rijzen in mijn hart. Waarom God? Waarom vorig jaar dat diepe dal, waarin elke dag een strijd is? Waarom een paar weken geleden opnieuw weer zo'n korte ervaring? Waarom die angst voor het (bekende) onbekende? Waarom die pijn, het verdriet, de zorgen, de onvrede. Waarom dan deze strijd? Kon en kan het niet anders? Wat wilt U mij duidelijk maken? 

En nu, woensdagavond, blijft het me bezighouden. Ik snap het niet. Het is nu de vierde keer dat ik in korte tijd hierop word gewezen. De woorden die iemand sprak, afgelopen week, weerklinken in mij: 'Elize, God is niet het kwaad, God kan dan ook geen kwaad geven. God is liefde, Hij houdt van jou. Hij heeft Zijn Zoon voor jou gegeven, is dat niet het ultieme symbool van liefde. Hij zorgt voor jou en zal je vasthouden, in deze storm.' 

Father to the fatherless Defender of the weak

Freedom for the prisoner we sing

This is God in His holy place

This is God clothed in love and strength

Sing out lift your voice and cry out

Awesome is our strong God mighty is our God

You're with us in the wilderness faithful to provide

Ev'ry breath and ev'ry step we see

Sing out lift your voice and cry out

Awesome is our strong God mighty is our God

Sing out raise your hands and shout out

Awesome is our strong God mighty is our God

There is no higher no

There is no greater no

There is none stronger than our God 

{Strong God - New life worship} 

Bergen + belagers = dankdag

"Ik kijk naar de bergen, vanwaar zal mijn hulp komen?"

4 november 2015. Gegrift in mijn geheugen. Misschien niet zozeer die dag, maar wel de conclusie die ik op die dag moest trekken naar aanleiding van een gesprek op die dag. Een conclusie waarvan ik hoopte hem niet te hoeven trekken, maar ik wist ergens dat het onvermijdelijk was. 

Het was een berg waar ik al tijden mee worstelde. Verschillende paden geprobeerd, die veelal om de berg heen liepen, maar niet het gewenste resultaat brachten. 

Toen klonken die woorden van een psalm, die langzaam voorgelezen werden, die dag:

'Ik kijk naar de bergen, vanwaar zal mijn hulp komen?

Te hulp komt mij de Heer, die hemel en aarde heeft gemaakt. 

De Heer zal voorkomen dat je struikelt, 

Hij waakt over je,

nooit verslapt zijn aandacht.'

Ik hoef niet alleen die berg op te gaan, ik ben gezekerd bij God. Zijn ogen houden mijn nauwlettend in de gaten. 

'Leid mij langs mijn belagers, HEER, door uw gerechtigheid,

maak effen de weg die u mij wijst.'

Ja. Ik zal die berg nu op moeten gaan. Ik zal mijn belagers onder ogen moeten komen. Maar nooit zonder God. 

Maar waarom dan? Moet ik dit echt doen, God? Waarom zoveel pijn, waarom die brandende tranen, die niet verder komen dan mijn hart. Kan het niet anders? 

Stilte. Het is Gods antwoord om te zeggen: "Vertrouw mij maar."

November 2015. Ik lees psalm 5 nog een keer: 

'Leid mij langs mijn belagers, HEER, door uw gerechtigheid,

maak effen de weg die u mij wijst.'

Het zijn mijn belagers. Heb ik ze niet zelf op mijn pad geplaatst? Tussen God en mij in? De onwaarheden die ik door de loop van tijd heen ben gaan geloven, in plaats van de waarheid die God over mij spreekt te geloven? 

Er flitst een tekst uit Jesaja door mijn hoofd: 

'Hoor, een stem roept:

‘Baan voor de HEER een weg door de woestijn,

effen in de wildernis een pad voor onze God.

Laat elke vallei verhoogd worden

en elke berg en heuvel verlaagd,

laat ruig land vlak worden

en rotsige hellingen rustige dalen.'

Is dat het God? Deze berg, stond tussen ons in. Deze berg moest bedwongen worden om mij dichter bij God te brengen. Om het pad naar Hem toe vlak te maken. Om rust te creëren, vrede om Hem te ontmoeten. 

Ik begin te lopen, te rennen, te vliegen. Mijn moeten lijk de grond niet meer te raken. En dan ineens, diepe zucht, geweldige euforie, machtig uitzicht. 

Ja, deze berg hoefde ik niet alleen te bedwingen, nieuwe hoop heeft mij kracht gegeven en maakte dat ik niet uitgeput raakte. 

En nu zit ik hier, een jaar verder, gelezen over bergen vragen, geschreven over psalm 121. Maar nog nooit, nog nooit kwam het zo diep binnen. 4 november 2014, een dag van wat mij toen ondergang leek. En nu 4 november 2015 in zicht: dankdag. Hoe wonderlijk. Deze twee dagen vallen samen, van wanhoop naar aanbidding. Ik werp mij aan Zijn voeten, vol eucharisteo: dankzegging dóór alles. 

Ik zie een nieuwe berg, maar weet:

'Waar je ook gaat of staat,

de Heer waakt over je, 

nu en altijd.'

God where are you? {Handelingen 16:27}

Ik was een jaar of vijf. Het was acht uur 's ochtends. Kleren aan, tanden gepoetst, brood gegeten, jas aan en klaar om naar school te gaan. En toen brak de paniek uit. Waar. was. mijn. tas.? Mama had de spullen er in gedaan, maar ik wist niet meer waar ik mijn tas gelaten had. En ik wist dat mijn moeder niet zou zoeken, aangezien ik al-tijd mijn spullen kwijt was. Dus ik ging als een malle aan het zoeken in de gang. Totdat ik voorbij de spiegel liep en plots stilstond. Langzaam krulden mijn lippen omhoog. Aha! Daar is tie! Veilig op mijn rug. Al de hele tijd bij mij, terwijl ik niet voelde dat hij op mijn rug zat. Terwijl ik niet niet meer wist dat ik hem omgedaan had.

Het was Gods bedoeling dat ze hem zouden zoeken

en hem al tastend zouden kunnen vinden, 

aangezien hij van niemand van ons ver weg is. 

{Handelingen 17:27}

God waar bent u? Waarom lijkt het alsof ik tegen een plafond aanpraat? Waarom worden de problemen alleen maar groter en grijpt U niet in? Waarom?? 

Het zijn misschien wel bekende vragen. Problemen stapelen zich maar op, je wordt geplaagd door de nare scenario's, en God lijkt stil en ver weg. 

Dan hoop ik dat deze woorden een plekje bij je mogen vinden. God is niet ver weg. 

'Ja', zul je zeggen, 'dat weet ik wel, maar dat was toen, toen was God dichtbij en nu niet meer'. 

Laten we dan terug gaan naar dat moment dat je God wel voelde en ervoer. Wat maakte dat God dichtbij was? En wat is er toen gebeurd? Was je je bewust van Zijn aanwezigheid? 

Ik was mij niet bewust van de rugzak op mijn rug, omdat ik dat elke ochtend braaf op mijn rug deed. De bewustwording nam af en toen was daar de paniek: kwijt! 

God is niet ver weg. Hij is dichtbij. En soms wordt dat zo normaal in ons leven dat we Zijn aanwezigheid niet meer opmerken, tot het moment dat we ineens merken hoe ver wij van Hem zijn afgedwaald. 

God is een God van nabij. God laat zich vinden. Zelfs als je tast, dan zul je Hem vinden. Ik vond mijn tas in daglicht met een spiegel. Maar God laat zich vinden in de donkerte, als je geen vinger meer voor je ogen kunt zien. Dan is Hij daar en Hij pakt je tastende vingers en grijpt je vast. 

Zoek jij Hem? Vraag jij naar Zijn aanwezigheid? Ben je actief en bewust bezig? Wat heb je te verliezen? Pak Zijn hand en laat je vullen met Zijn volmaakte vreugde!

Tot nu toe hebben jullie niets in Mijn Naam gevraagd,

maar vraag het en je zult het ontvangen. 

Dan zal je vreugde volmaakt zijn. 

{Johannes 16:24} 

Vind je het lastig om God te vragen voor Zijn nabijheid? Bid dan psalm 13 mee:

La Luna

Een aantal jaar geleden zag ik dit filmpje op een jeugdleidersconferentie. Het filmpje op zichzelf vond ik prachtig, maar ook de diepere laag die erin zit raakte mij.
Het filmpje werd in verband gebracht met de kerk en jongeren. Nu ik dit filmpje zo weer kijk komen er allerlei vragen in mij op.
* Wordt er van de jongere verwacht dat het precies zo is en gedraagt zoals de generatie die al ingewijd is in de kerk? Welk signaal geven we daarmee af?
* Het jongetje in de film verwonderd zich steeds over wat er gebeurd, maar dat is van korte duur want de generatie die al bekend is weet wat er moet gebeuren. Is er nog tijd voor verwondering? Rust voor uitleg? En weten we wel wat er uitgelegd moet worden?
* Zijn alleen die hulpmiddelen geschikt die wij kennen en waar wij mee vergroeid zijn?
* Hebben wij de durf om te stoppen met ruziemaken en de nieuwe generatie zijn of haar inbreng te laten hebben? En durven we die inbreng dan ook te waarderen?

Het zet mij zo aan het denken..

Leefregels {Romeinen 7:10}

Het gebod, dat tot leven had moeten leiden, bleek juist tot mijn dood te leiden. 

{Romeinen 7:10}

Het gebod dat tot leven had moeten brengen... Maar hoe dan? Hoe kan een gebod leven brengen? Dat brengt toch alleen maar misstappen en veroordeling?
Ik merk om mij heen dat regels steeds minder serieus genomen worden, want we weten zelf wel wat goed voor ons is en die regels sluiten daar niet bij aan. Zelfs in de kerk. De wet voorlezen? Nee, dat hoeft niet meer. Jezus is voor onze zonden gestorven en we moeten dus niet al teveel naar onze zonde  kijken, ze zijn vergeven.
Maar waarom schrijft Paulus hier dan over de wet en over het leven? Is het dan toch nodig?

Een paar jaar geleden las ik een boek dat begon over de wet, ik raakte ervan onder de indruk. De wet is er niet om je te straffen, ze is er om je leven te geven. Ze is gegeven uit liefde, om richtlijnen te geven hoe om te gaan met jezelf en je naaste.
De zonde verdraait het gebod, het zorgt voor verlangens die niet juist zijn. Ze wil je verleiden en laten vallen. Maar als je de geboden niet kent, dan val je makkelijker. Ik geloof dat ook voor ons, mensen van genade, het van belang is om Gods levens regels te kennen. Om in Zijn kracht staande te blijven, geleid door Zijn Geest (hoofdstuk 8).
Lees Zijn regels eens door. Kijk waar jouw valkuil ligt. Bij mij is het het gebod van rust, ik draaf maar door totdat ik niet meer kan. En dat doet God verdriet, want dat brengt geen leven. Daarom greep Hij, nu precies een jaar geleden, in. Hij zette mij stil, vroeg mij om te vechten, om te erkennen dat Hij God is. En nu zit ik hier. Aan de kust deze blog te tikken. Na een jaar durf ik het aan om rust te nemen, even een dagje er tussenuit. Om terug te gaan naar de oorsprong van rust en vrede: Zijn schepping. Om met Hem te wandelen terwijl de golven op het strand rollen en niet langer tegen mijn leven aanbeuken.  
Ik heb mijn levens regel gevonden: zoek rust, Mijn kind, schuil bij Mij, hier vind je wat je nodig hebt, Ik zal het je geven. Leef!

Ik heb je bij je naam geroepen, je bent van mij!

Moet je door het water gaan – ik ben bij je;

of door rivieren – je wordt niet meegesleurd.

Moet je door het vuur gaan – het zal je niet verteren,

de vlammen zullen je niet verschroeien.

Want ik, de HEER, ben je God,

de Heilige van Israël, je redder.

{Jesaja 43}

Puur moment

Er borrelen allerlei blogjes in mij.. Alleen heb ik nog niet de rust en de tijd gevonden om ze uit te werken..  Ik begin maar met een heel puur moment van vandaag:
In mijn kleuterklas denken we deze week na over vriendschap en wat Jezus ons daarover leert. We zingen daar ook een liedje over en dat liedje, die komt zo binnen en geeft mij zoveel energie. Helemaal toen ik vandaag een paar kleuters elkaar de hand zag pakken en ze samen meezongen. Wauw, vriendschap is zoveel meer dan wij er soms uithalen!

Op een punt

Over een maandje of vier ben ik afgestudeerd. Klaar om het onderwijs in te gaan.
Ergens voel ik een andere roeping of opdracht. Ik geniet van de kinderen, het enthousiasme waarmee ze willen leren. Maar ergens voelt het niet als mijn ding. Het is niet dat waar mijn hart harder van gaat kloppen. Dat waarvan ik droom, dromen die God mij geeft in mijn hart.
Maar wat ga je dan wel doen?! is een veel gestelde vraag. Je moet toch wel iets gaan doen?!

Vorige week had ik twee assessmentdagen om na te denken over hoe ik mijn talenten in kan zetten in Gods Koninkrijk. Het leverde niet op wat ik gehoopt had. Het was zo makkelijk geweest als er een briefje uit de hemel was gekomen met de richting erop, waar ik heen moet gaan. Verwarring was het antwoord. Vragen. Herbeleving van dromen waarbij de twijfel toenam. Nee, het kan toch niet dat ik dat moet doen?! Of misschien toch wel?

Ik moest denken aan de Bijbelverhalen die ik vorige week aan de kleuters vertelde. Over Noach, die een belachelijke opdracht kreeg. Om een boot te bouwen, terwijl er geen water was. Over Abraham, die zijn leven achter moest laten om ergens anders te gaan wonen en opnieuw te beginnen. Allebei opdrachten die ons menselijke verstand op dat moment te boven gaat. En allebei opdrachten waarbij Gods zegen en belofte aan verbonden is. Je hoeft het niet alleen te doen, Noach. Je hoeft niet alleen te gaan Abraham. Ik ben is Mijn Naam.

Ik heb geen enkel idee waar het heen gaat. Maar God heeft mij een belofte gegeven, zoals hij ook aan Noach en Abraham heeft gegeven. En hoe de vragen ook op mij af komen en hoe groot de druk van de omgeving is om iets te doen, ik mag vertrouwen op Hem. En elke stap die ik zet, is een stukje dichter bij Hem, een stukje dichter bij mijzelf.

Jullie zijn het licht {Mattheus 5:13-16}

Jullie zijn het zout van de aarde. 

Maar als het zout zijn smaak verliest, hoe kan het dan weer zout gemaakt worden? 

Het dient nergens meer voor, het wordt weggegooid en vertrapt.

Jullie zijn het licht in de wereld. 

Een stad die boven op een berg ligt, kan niet verborgen blijven. 

Men steekt ook geen lamp aan om hem vervolgens onder een korenmaat weg te zetten, 

nee, men zet hem op een standaard, zodat hij licht geeft voor ieder die in huis is. 

Zo moet jullie licht schijnen voor de mensen, 

opdat ze jullie goede daden zien en eer bewijzen aan jullie Vader in de hemel.

{Mattheus 5:13-16}

Heb je wel eens van die prachtige gletsjers gezien? Vol ijs en sneeuw? Hoe ze het zonlicht weerkaatsen? Machtig! Al moet ik eerlijk bekennen dat ik het moet doen van plaatjes en natuurfilms. 

Je kent waarschijnlijk ook het probleem van de opwarming van de aarde. Gletsjers smelten. Rivieren en zeeën stromen vol, land loopt onder. Hoe dat kan? Doordat er roetdeeltjes neerdalen op de gletsjers. Roetdeeltjes van onze auto's, van onze vliegtuigen, van onze fabrieken. Vervuild en vies. De gletsjer kan het licht niet meer weerkaatsen, het gaat juist smelten doordat het vervuild en vies is. 

Wij zijn het licht van de wereld. Zoals een gletsjer mogen wij zijn. Maar dat gaat ons lang niet altijd goed af. Kijk maar eens in de wereld om je heen. De ellende, de eenzaamheid, de hoeveelheid verdriet en pijn dat er is. Waar zijn de Lichten van deze wereld? Ze zijn verborgen onder roetdeeltjes. Het wordt tijd om een grondige douche te nemen. Je te ontdoen van die zwarte pikjes of pikken. Om zo zuiver wit te worden en het HEERlijke Licht van God te weerkaatsen, de wereld in. Te schitteren en Gods genade en liefde te laten zien. Niet alleen binnen kerkmuren, maar ook verder de wereld in. Ze wachten op ons. 

Wees mij genadig, God, in uw trouw,

u bent vol erbarmen, doe mijn daden teniet,

was mij schoon van alle schuld,

reinig mij van mijn zonden.

Schep, o God, een zuiver hart in mij,

vernieuw mijn geest, maak mij standvastig,

verban mij niet uit uw nabijheid,

neem uw heilige geest niet van mij weg.

Red mij, geef mij de vreugde van vroeger,

de kracht van een sterke geest.

Dan wil ik verdwaalden uw wegen leren,

en zullen zondaars terugkeren tot u.

U bent de God die mij redt,

bevrijd mij, God, van de dreigende dood,

en ik zal juichen om uw gerechtigheid.

Ontsluit mijn lippen, Heer,

en mijn mond zal uw lof verkondigen.

{Psalm 51}

Geïnspireerd door een preek van René Barkema, gehouden op zondag 6 september 2015 te Amersfoort, Kandelaarkerk GKV

Wat is er mis met deze wereld? {Micha 6:8}

Er is jou, mens, gezegd wat goed is,

je weet wat de HEER van je wil:

niets anders dan recht te doen, trouw te betrachten

en nederig de weg te gaan van je God.

{Micha 6:8}

Duizenden vluchtelingen.
Mensen die elkaar afslachten.
Rampen die gebeuren.
Ernstig ziekten die lichamen verwoesten.
Er is honger, oorlog, verdriet, wanhoop en pijn.
Je hoeft het journaal maar aan te doen, de kranten maar open te slaan of op internet kijken of het komt je met volle vaart toestromen.

Wat is er mis met deze wereld?

We wijzen naar de onruststokers, de daders van aanslagen, de mensen die de wereld uitputten. Maar wordt het niet tijd om naar onszelf te wijzen?
Wat is er mis met deze wereld? Ik.

We hebben recht op vakantie.
Recht op een gezin.
Recht op geluk, waarbij grenzen vervagen.
Recht op een lang leven, in volle gezondheid.

Ja, hebben we dat recht? Draait het alleen maar om mijn recht? Om mijn ego die denkt overal recht op te hebben en daar voor te vechten en niet terug te deinzen als het ten koste gaat van een ander.

Bij recht doen past maar één manier: nederigheid. Jezelf opzij zetten. Liefde uit te delen, met een enkelvoudig hart. Zonder bijbedoelingen, zonder winst te willen maken, zonder later achter de rug om slecht te spreken.

Er zijn zoveel stemmen die wij niet meer horen,

zoveel mensen aan wie onrecht is gedaan.

Zoveel hartenkreten zijn aan onze oren

voorbijgegaan.

Er zijn zoveel tranen die wij niet meer drogen,

zoveel moeders met een kind dat honger lijdt.

Maar wij sluiten onze moegekeken ogen

van tijd tot tijd.

Heer, leer ons recht te doen

aan zovelen,

en altijd te handelen als U.

Heer, leer ons trouw te zijn

in het delen,

en eenvoudig te wandelen met U.

Zoveel jongens zijn als kindsoldaat geronseld,

zoveel meisjes in de asfaltwildernis.

Zoveel moois waarvan we weten dat hun onschuld

gestolen is.

Er zijn zoveel vaders nooit meer teruggekomen,

zoveel ouderen van huis en haard beroofd.

Maar de roze wolk van welvaart waar wij dromen

heeft ons verdoofd.

Heer, leer ons recht te doen ...

Zondags horen wij Uw woord en zeggen amen.

En wij prijzen U om alles wat U doet

en wij wentelen ons zonder ons te schamen

in overvloed.

Laat Uw woorden weer goed nieuws zijn voor de armen

als een balsem op vergeefs geleden pijn.

Laat de zwakken weer in Uw en ons erbarmen

geborgen zijn.

Heer, leer ons recht te doen ...

{Rikkert Zuiderveld} 

Take me deeper {Exodus 15:2-6}

De HEER is mijn sterkte, hij is mijn beschermer,

de HEER kwam mij te hulp.

Hij is mijn God, hem wil ik eren,

de God van mijn vader, hem loof en prijs ik.

Zijn naam is HEER, hij is een krijgsheld.

De wagens van de farao slingerde hij in zee.

Daar, in de Rietzee, verdronk het leger,

zijn beste officieren kwamen om.

Wild kolkend water overspoelde hen,

ze verdwenen in de diepte, zonken als een steen.

Uw hand, HEER, ontzagwekkend in kracht,

uw hand, HEER, verplettert de vijand.

{Exodus 15:2-6}

Na tien maanden was ik terug op de plek. De plek waar ik naar toe ging om tot rust te komen, na te denken en mijn vragen en twijfels aan God voor te leggen. Ik werd gestuurd door een mens, maar begreep later dat God het zelf was die mij, via die persoon, stuurde. Veel later zou ik begrijpen dat het het begin was van een omkering, er gebeurde meer die dagen erna en ik begreep het niet op dat moment.
Ik zat vol met vragen, vragen waar ik nu nog geen antwoord op heb, maar ergens geeft dat niet (meer), het draait niet om die antwoorden. Het draait om de dingen die ondertussen gebeuren en zijn gebeurd. Hoe perspectieven veranderen. Want op dat moment beukten de golven tegen mij leven aan, ja ze leken zelf te overspoelen en soms leek ik grip te verliezen want de ondergrond werd glad.
En toen was daar dat lied. Tien maanden geleden luisterde ik het en na tien maanden kwam het "ineens" in mij op terwijl ik daar zat. Het kwam in perspectief en met de woorden van een preek van afgelopen zondag begon ik het te begrijpen. Ik durfde het toen niet volledig mee te zingen, bang voor wat er nog meer zou komen, maar nu klonk het in mijn hart weer:

Take me deeper than my feet could ever wander

And my faith will be made stronger

In the presence of my Savior

Ik ging diep, maar niet zonder mijn hemelse Vader. Steeds opnieuw was Hij het die mij beschermde om te vallen. De golven beukten, de zee raasde om mijn leven heen, maar het was niet tegen mijn leven. Het was, zoals ik zondag in de kerk las, het was zoals het volk Israël door de Rietzee liep. De zee was er met al haar kracht, maar Gods machtige hand beschermde het volk, zodat het er doorheen kon lopen. Ze werden door het water gered, ze kregen nieuw leven door het water. 

Ik worstelde met God, leek ontwricht. Maar God droeg mij verder. Leidde mij naar diepere waters. Moedigde mij aan en zei dat ik in Zijn kracht door die diepe zee kon gaan. Door water werd ik gered en startte een nieuw leven. 

Your grace abounds in deepest waters

Your sovereign hand

Will be my guide

Where feet may fail and fear surrounds me

You've never failed and You won't start now

So I will call upon Your name

And keep my eyes above the waves

When oceans rise

My soul will rest in Your embrace

For I am Yours and You are mine

{Oceans - Hillsong}

Gods liefdeslied voor jou

Moet je door het water gaan – ik ben bij je;

of door rivieren – je wordt niet meegesleurd.

Moet je door het vuur gaan – het zal je niet verteren,

de vlammen zullen je niet verschroeien.

Want ik, de HEER, ben je God,

de Heilige van Israël, je redder.

{Jesaja 43:2}

Strijden. 

We strijden voor vrijheid.

We (be)strijden tegen ziekten. 

We strijden tegen terroristen. 

Als de ander slaat, slaan wij nog een tikkeltje harder terug. 

Ja, toch? We laten het niet maar zo over onze kant gaan. 

En er zijn veel mensen die moeten vechten voor liefde. Genegenheid. Gezien worden. Geaccepteerd worden. Gelijkheid. In gezinnen, organisatie, klaslokalen, kerken. Schreeuwend en vechtend. Misschien schiet er een naam door je hoofd, of misschien herken je jezelf er wel in.  

Strijden en vechten zijn niet de oplossingen, al lijken ze misschien op korte termijn wel te werken. God leert ons iets anders. Hij zingt een liefdeslied naar ons, Hij wil het in onze harten leggen, zodat jij en ik het ook kunnen zingen. Zodat wij onvoorwaardelijke liefde geven aan hen die het zo ongelooflijk nodig hebben. Om harten te veranderen, want het veranderd harten en zo brak het mijn hart, toen ik het net las. Leg de strijdbijl maar neer, mijn lieve kind. Ik heb voor jou gestreden en overwonnen. Mijn liefde vergezeld je, waar je ook gaat.

You steady me 

Slow and sweet we sway

Take the lead and I will follow

Finally ready now

To close my eyes and just believe

That you won’t lead me where you don’t go

When my faith gets tired

And my hope seems lost

You spin me round and round 

And remind me of that song

The one you wrote for me

And we dance

And we dance 

I’ve been told 

To pick up my sword 

And fight for love

Little did I know 

That love had won for me

Here in your arms

You still my heart again 

And I breathe you in 

Like I’ve never breathed till now

When my faith gets tired

And my hope seems lost

You spin me round and round 

And remind me of that song

The one you wrote for me

And we dance

And we dance 

And we dance

And we dance 

Just you and me

And I will lock eyes 

With the one who’s ransomed me

The one who gave me joy from mourning 

And I will lock eyes 

With the one who’s chosen me

The one who set my feet to dancing 

We dance

Just you and me

It’s nice to know 

I’m not alone 

I’ve found my home here in your arms

{Bethel Music - We dance}

Stilte, worsteling, moed & vertrouwen

Zaterdag maakte ik een foto. Een mooie plekje, waarbij een mooie blog zou kunnen passen. Maar de woorden komen op dit moment, terwijl ik het plaatje steeds mooier begin te vinden..
De woorden kwamen via een ander kanaal. Elke ochtend lees ik een overdenking over een Bijbelvers in het Zuid-Afrikaans. En ik kwam tot de ontdekking dat ze mooi bij het plaatje passen. Daarnaast is het ook een onderwerp waarmee ik met God worstel. Wat is Zijn plan? Welke kant moet ik op? En heb ik de moed en het vertrouwen om mijn "eigen" ding los te laten? Durf ik over de brug te stappen, naar onbekend gebied?

(het zijn twee stukjes van Die Woord vir vandag, elk met een eigen Bijbelvers)

De HEER zei tegen Abram: ‘Trek weg uit je land, verlaat je familie, verlaat ook je naaste verwanten, en ga naar het land dat ik je zal wijzen. {Genesis 12:1}

Hoe sou jy voel as God jou aansê om jou werk te bedank, jou huis te verkoop en na 'n stad toe te gaan wat jy nie ken nie? Dis wat met vyf-en-sewentig jaar oue Abraham en sy vyf-en-sestig jarige vrou, Sara, gebeur het. '...Trek uit jou land... en gaan na die land wat Ek jou sal aanwys.' Hoekom sal God dit doen? Omdat hy 'n spesiale roeping vir elkeen van ons in gedagte het! Hy het vir Abraham gesê, 'Ek sal jou die voorvader maak van 'n groot nasie. Ek sal jou seën... Deur jou sal al die mense op aarde geseën word' (Genesis 12:2 NLV). Sonder weerstand het Abraham die veranderinge aanvaar, God vertrou en die ongelooflike beloning ontvang. Dis geen wonder dat die Bybel hom die vader van geloof noem nie. Om saam met God te stap en sy roeping te vervul moet jou ingesteldheid aanpasbaar wees tot veranderinge - wat soms duur en ongemaklike veranderinge kan wees. Hoe doen jy dit? Deur geloof (Hebreërs 11:8)! Geloof in wie? Jouself? Ander mense? Nee. Geloof in die goedheid van God! Mense wat kan aanpas by veranderinge en dit nie teenstaan nie het minder stres, is gesonder en oor die algemeen gelukkiger. Begin 'n ingesteldheid ontwikkel om by verandering aan te pas. Breek uit jou groef en ontwikkel 'n nuwe roetine, en as jy ernstig daaroor is, vra jou vriende en familie om die areas waar jy onaanpasbaarheid aan die dag lê, uit te wys. Waar moet jy begin? Met hierdie teksgedeelte: 'Gee al julle bekommernisse aan God oor, want Hy gee vir julle om' (1 Petrus 5:7 NLV). Lewe volgens die beginsel. 'Waar God jou rig, sal Hy ook voorsien.'

De HEER zei tegen Mozes: ‘Waarom roep je mij te hulp? Zeg tegen de Israëlieten dat ze verder trekken. {Exodus 14:15}

Met die Rooi See voor hulle en Farao se strydwaens agter hulle, het Moses vir die Israeliete gesê: '...Moenie bang wees nie. Staan net daar waar julle is en kyk hoe die Here julle vandag red. Hierdie Egiptenaars wat julle vandag hier voor julle sien, sal nooit ooit weer gesien word nie. Wag en kyk! Die Here sal in julle plek veg. Die Here het toe vir Moses gesê... Sê die mense moet begin beweeg' (Eksodus 14:13-15 NLV). Let op, die Here het twee dinge vir die mense van Israel gesê. Eerstens, dat Hy vir hulle sal veg. Tweedens, dat hulle moet beweeg, ten spyte van hulle vrees. Wanneer die onbekende voor jou lê is dit normaal om angstig te voel, maar dit is hoekom jy jou vertroue in God moet plaas! Vir Hom om sy belofte aan jou na te kom, moet jy sy bevele gehoorsaam. Hoe moet jy verandering hanteer? Op drie maniere: 1) Fokus op die langtermyn voordele, in plaas van op die kort termyn ongerief. 2) Wees eerlik met jouself oor wat jy voel en jou vrees vir die onbekende, en neem dit in gebed na God toe. 3) Hou 'n oop gemoed ten opsigte van nuwe idees, en weier om deur onbuigsame denkers beïnvloed te word. Staan vas op hierdie teksgedeelte: 'Maak jou woning groter. Span jou tent wyer, en moenie huiwer nie. Maak die tentlyne langer en slaan die penne dieper in. Want jy sal na links en regs uitbrei...' (Jesaja 54:2-3 NLV). God verander nie, Hy beweeg! Om sukses te behaal, moet jy saam met Hom beweeg.

Zie, vertel, beweeg!

Het was de afgelopen weken hier rustiger dan bedoeling was..
Ik probeerde een blogje te tikken, maar het kwam niet ver. De woorden kreeg ik niet op het beeldscherm, terwijl er genoeg door mijn hoofd schoot.
Ik hoop de komende tijd weer wat actiever te worden en dat wat in mijn hoofd zit eruit te krijgen.
Ondertussen heb ik overigens niet stil gezeten. Ik heb mijn scriptie afgeschreven. Mijn trots, mijn passie. Een onderwerp waar ik zoveel meer mee wil en ga doen. Vanmiddag vormde zich rond de titel van mijn scriptie een gedichtje die ik jullie niet wil onthouden!
Tot snel!

Vragen {psalm 42}

"God fluistert in ons plezier, maar schreeuwt in onze pijn."

{C.S. Lewis}

Het was alsof deze quote van C.S. Lewis vanmorgen door de dominee in mijn oren geschreeuwd werd. Hoor het, mijn lieve kind, God roept, Hij schreeuwt het naar je uit! Hoor Zijn stem. 

Waar het op doelde? Ik kwam er na de preek achter toen we een berijming van psalm 42 zongen:

Waarom, ziel, zo aangeslagen,

waarom bang en rusteloos?

Hoop op God, stel hem je vragen,

wees niet langer lusteloos.

Want de dag komt – heb geduld –

dat je hem aanbidden zult.

Ik zal mij opnieuw verblijden,

als mijn God mij komt bevrijden.

Een hectische mei, opnieuw verhuizen en dus alles weer inpakken, nieuwe kamer inrichten. Nieuw ritme zoeken, nieuwe structuur, omgeving aftasten. Mijn ritme van Bijbellezen en bidden was weg en ik merkte hoe makkelijk het ging. Ik trok mij terug, ik kan het toch wel zelf oplossen?! Ik bleef nadenken en de vragen herhalen in mijn hoofd. Rusteloos. Bang. Moe. Ingeklemd. 

En toen vanochtend die dreunende woorden. God schreeuwt in onze pijn. "Mijn kind, waarom zoek je me niet? Waarom bestook je me niet met je vragen?" Het was alsof Hij naast mij zat en wat deed ik? Stug mijn armen over elkaar en stoïcijns voor mij uit kijken. Ik hoorde het wel en de boodschap was luid en duidelijk, maar wat moet ik ermee?  En misschien vooral: hoe? 

Het is mij duidelijk dat ik hier iets mee moet, het is namelijk niet de eerste keer dat ik gewezen word op het vragen stellen aan God. Maar ik vind het zo moeilijk. Ik heb geleerd dat wat God doet, dat dat goed is en dat het niet aan de mens is om Hem ter verantwoording te roepen. Maar tegelijk zijn er wel die vragen die blijven spoken. Niet zozeer om Hem ter verantwoording te roepen, maar wel Zijn bedoeling te begrijpen en Zijn wil. 

Ik wil Zijn stem verstaan. Ik wil Hem mijn vragen stellen. Ik wil weer dicht bij Hem zijn, in woord en gebed. Rust vinden. Vol aanbidding zijn. 

Angst {Jona 1 en Marcus 4}

De zeelieden werden bang, en ieder riep tot zijn eigen god om hulp. 

Ook gooiden ze, om het gevaar af te wenden, de lading in zee. 

Maar Jona was in het ruim van het schip afgedaald, 

was daar gaan liggen en in een diepe slaap gevallen.

{Jona 1:5}

Ze werden bevangen door grote schrik en zeiden tegen elkaar: 

‘Wie is hij toch, dat zelfs de wind en het meer hem gehoorzamen?’

{Marcus 4:41}

Angst, zo las ik vorige week in een boek, is een staat waarin veel mensen zich de meeste tijd in bevinden. Bam. Klap in je gezicht. Is dat echt zo? Ben ik continu bang, angstig? En ik ging het eens na en ik merkte die dag dat ik toch vaak reageer met 'oeh', 'kijk uit', 'dat ging net goed', 'zou het misschien mis gaan' enzovoort. Ik zeg niet dat het mijn vaste reactie is, maar toch viel het me op hoe vaak ik het gebruikte. 

Afgelopen weekend hoorde ik twee preken waarin angst naar voren kwam in de tekstgedeelten. Twee verhalen die veel op elkaar lijken. In het Oude Testament het verhaal van Jona, in het Nieuwe Testament het verhaal over de leerlingen en de storm. Allebei een boot, een storm en bange mensen. Bij Jona en bij de leerlingen is de angst eerst om de storm: hoe gaan we hier levend uitkomen? Daarna komt de angst voor degene die de storm tot bedaren brengt, of moeten we zeggen: angst van ontzag?! 

Maar hoe komt het dat we zo'n angst hebben? Jouw reden is niet mijn reden en de mijne niet die van jou. Ik nodig je uit om de bron te zoeken van de angst. Hoe komt het dat ik in bepaalde situaties me zo beklemd voel, zo angstig, zo zonder adem? En misschien nog wel een mooiere vraag: hoe zou ik doen als ik vrij was, blij en met levensadem? 

Want als we nou de twee angsten uit het verhaal omdraaien. Eerst bang ontzag hebben voor God, om Zijn machtige daden, zou het dan niet zo zijn dat de tweede angst: hoe kom ik hier levend uit? verdwijnt? Ik hoop dat je hem volgt. Jij hebt gekozen voor God, ja echt gekozen, je hele leven leg je in Zijn handen omdat je weet en gelooft dat God te vertrouwen is, wat heb je dan nog te vrezen? De God die hemel en aarde schiep, die zelfs jou zo kunstig gemaakt heeft, zou Hij jou dan niet uit de storm kunnen redden? Het vraagt om een keuze. Een radicale keuze. Eentje waarvan ik denk hem nu eindelijk eens gemaakt te hebben, maar elke keer kom ik er op terug. Geloof jij dat Jezus jouw Redder is, in welke situatie dan ook?! Dan weet ik zeker dat jij niet bang zult zijn voor welke storm dan ook. Je staat namelijk niet alleen. Je hebt iemand die jou leidt, waar je op terug kan vallen, die je zal dragen en Hij zal zeker niet tegenvallen. 

Roep Zijn naam aan, nog voordat je dreigt te vergaan. Hij zal je antwoorden en jij zult zingen:

De HEER is genadig en rechtvaardig,

onze God is een God van ontferming,

de HEER beschermt de eenvoudigen,

machteloos was ik en hij heeft mij bevrijd.

Kom weer tot rust, mijn ziel,

de HEER is je te hulp gekomen. 

{Psalm 116}

Aandacht {Genesis 1, Psalm 139, Matteüs 9}

Aandacht.. Ik weet niet wat dit woord bij jou oproept. Toen ik erbij stil stond kwam ik erachter hoe Bijbels dit woord eigenlijk is. Vaak zijn we gericht op de negatieve kant, hoe kinderen en volwassenen de meest bizarre acties uithalen om aandacht te krijgen. Maar ik doel eigenlijk op het gezien worden, geliefd zijn door andere mensen, aandacht geven aan. Ik las in een boek iets moois:

"Wanneer we in aandacht zijn, zijn we niet gericht op íets, 

maar mag alles wat zich in ons bewustzijn voordoet er zijn."

en 

"Aandacht geven betekent af en toe pauzeren. Onthaasten."

Op de één of andere manier moest ik denken aan het scheppingsverhaal. Als ik dat zo lees, dan proef ik Gods geweldig aandacht. En het mooie is, nadat God de schepping gemaakt had nam Hij rust, onthaasten, om vervolgens geweldig te genieten van dat wat Hij geschapen had. 

David bezingt Gods aandacht in psalm 139. Hoe God jou en mij wonderlijk gemaakt heeft, dat wij niet aan Zijn aandacht kunnen ontsnappen. Waar we ook gaan Hij merkt het op, we zijn geen geheim, Hij had aandacht voor jou en mij, nog voordat iemand anders aandacht voor ons kon hebben. Wauw.

En dan kijk ik naar het leven van Jezus. Naar de mensen die Hij ontmoet, de verhalen die Hij vertelt. Hij heeft oog voor de ander, is bewogen, Hij heeft aandacht voor de minste of geringste aanraking. 

Ik kijk naar mijn eigen leven en de wereld om mij heen. Niks gaat snel genoeg, alles kan beter, het resultaat geldt. Nee. Het klopt niet. Aandacht geldt, liefde geldt, zien geldt. 

God keek om zich heen, ik voel Zijn diepe zucht en zegt: "Het is zeer goed".

David zingt het uit: Heer, u kent mij, u doorgrondt mij, u weet het als ik zit of sta, u doorziet van verre mijn gedachten, ga ik op weg of rust ik uit, u merkt het op, met al mijn wegen bent u vertrouwd. Jezus, hij voelde hoe de vrouw hem aanraakte en hij richtte zijn aandacht op haar, op de vrouw die volgens het volk de minste aandacht waard was. En de vrouw.. Ze genas. 

What you need is important to me. Dat was het kaartje dat ik trok, een tijdje geleden. Een willekeurige in een stapel van veel. Ik vond het mooi, maar vergat het vrij snel. Maar nu met deze blog komt het weer boven. Aandacht. Wat mij bezig houdt, vindt God belangrijk. Het gaat Hem aan. Hij wil jou aandacht schenken, zoveel oneindig veel. 

Een opdracht voor jou en mij! 

Zelfstandig. {Efeziërs 2:21-22}

Vanuit hem groeit het hele gebouw, steen voor steen, 

uit tot een tempel die gewijd is aan hem, de Heer, 

in wie ook u samen opgebouwd wordt tot een plaats 

waar God woont door zijn Geest.

{Efeziërs 2:21-22}

Zelfstandig. Het woord viel tijdens een gesprek. Een woord waar niks bijzonders aan lijkt, tot na het gesprek. Mijn gesprekspartner benoemde het als een on-bijbels woord. Ik moest er even over nadenken, tot vanmiddag ineens in mijn hoofd deze blog zich vormde. 

Elk element in dit woord klopt niet met wat in de Bijbel staat en dat was nogal een schok. Ik die al van jongs af aan zo zelfstandig is. Die als kleuter al op de fiets stapte om een boodschapje te doen bij de winkel. Die op jonge leeftijd al alleen in de trein stapte om te gaan logeren op twee uur rijden afstand. Onbijbels. 

Zelf. Het eigent iets toe. Ik doe het. Ik kan dit. Jouw hulp heb ik niet nodig. Alleen. 

Standig. Staan. Ergens klinkt er ook iets verhevens in door. Iets met macht en aanzien. 

De Bijbel leert mij iets anders. Iets wat het afgelopen jaar mij greep, wakker wilde schudden. Iets waar ik moeite mee heb, moeilijk te voelen en te accepteren. Eén woord. Vijf letters. Liefde. Onmetelijke liefde. Liefde die door dik en dun gaat, door dalen en bergen. Liefde die beweegt, die troost, omarmt en beschermt. Onvoorwaardelijk. 

Jezus, het grote voorbeeld in de liefde. Hij leert geen zelfstandigheid. Hij leert afhankelijkheid. Hij leert samen, met elkaar een gemeenschap zijn, omzien naar elkaar. De knie durven buigen en dienen. Vanuit Zijn liefde vormen wij ons tot een tempel, waar de stenen elkaar tot steun zijn. Waar we opgebouwd worden, een plek waar God vertoefd door Zijn Geest. 

Liefde. Zoals Pooh het mooi zegt: soms geven de mensen zoveel om elkaar, ik denk dat het liefde heet. Die liefde, het kwam afgelopen week op bijzondere manieren tot uiting. Open deuren, gesprekken waarin mensen aangaven veel om mij te geven, nieuwe contacten. En liefde is niet zelfzuchtig, liefde is er om uit te delen, om zich te laten vermenigvuldigen. 

Een tempel en een erfstuk {1 Korintiërs 6:19-20}

Hoe ga jij om met geleende spullen? Of als je bij iemand op visite bent? Je kunt wel door de grond zakken als er iets mis gaat, kapot of kwijt. Hoe kon je uitgerekend dit nu laten vallen?
Soms reageert men laconiek: 'Ach joh, ik koop het zo weer bij de winkel, geen probleem.'
Maar wat nu als het een erfstuk is? Dat niet vervangbaar is, waar emotionele waarde aan zit... Dan reageren ze waarschijnlijk heel anders en jij net zo.

Of weet u niet dat uw lichaam een tempel is van de heilige Geest, 

die in u woont en die u ontvangen hebt van God, 

en weet u niet dat u niet van uzelf bent? 

U bent gekocht en betaald, 

dus bewijs God eer met uw lichaam.

{1 Korintiërs 6:19-20}

Oeps. Erfstuk. Tempel. Niet van mijzelf. Maar van God. 

Hoe ga jij met jezelf om? Erfstuk van Gods genade en liefde. Doe jij wat goed is voor jezelf? Besef je, jij die zo prachtig gemaakt is, dat jij Gods erfstuk bent en enorm kostbaar bent? Niet een lege vaas, maar gevuld met vruchten van de Heilige Geest. Heb jij jezelf lief en handel je daar ook naar, dat je jezelf lief hebt? 

En hoe ga jij om met je broers en zussen? Ook erfstukken van Gods genade en liefde. Heb jij hen lief, zoals jij jezelf lief hebt? 

Antieke vazen, erfstukken, hebben vaak barsten en missen soms stukjes. Getekend door het leven waar zij doorheen zijn gegaan. Wij mogen dan erfstukken zijn met barsten en stukjes kwijt, maar daarnaast zijn wij ook van na de opstanding van Jezus. Wij mogen dus ons richten op het leven dat wacht, gaaf en heel. En elke dag zien we daar de tekenen van, ja, kijk maar om je heen. De regendruppels die de natuur nog een beetje groener maken, de wind die bloemzaadjes meeneemt om later ergens te gaan groeien, het gelach van kinderen, het oude stel dat hand in hand loopt. Tekenen van het Eeuwige leven dat op ons wacht in al zijn perfectie. 

Maar voor nu, lieve broer, lieve zus. Zie jezelf als een tempel, als een kostbaar eigendom van de Allerhoogste. Ga er zuinig mee om, heb respect voor de Maker. En help elkaar, bescherm je broer of zus die zichzelf lijkt te vernietigen. Bid, steun, vecht mee. 

Ont-moeten {Lucas 10:38-42}

Vorige week sprak ik met een docent en vertelde dat ik het soms wel eens zo moeilijk vind om even niets te doen, even rust te nemen en niet door te buffelen. En dat ik soms de neiging heb om mijzelf terug te trekken, op mijn kamer de rust te pakken terwijl het misschien ook goed zou zijn om juist met mensen af te spreken, te kletsen en leuke dingen te doen.
Hij keek mij aan, hij kent mij inmiddels redelijk goed en zei: "Ik heb een diepzinnige voor je.. Kijk maar wat je ermee kan: Je mag ont-moeten."
Dat woord zingt al de hele week door mijn hoofd. Ont-moeten.
Aan de ene kant het even niets hoeven doen. Niets meer moeten. Alles mag en kan, maar niks moet perse. Geen druk, lekker relaxed.
Aan de andere kant mag ik mensen ontmoeten, zien, voelen. Schouder aan schouder staan, troosten, een lachbui hebben. Ontspannen.

Toen ik hier over nadacht moest ik denken aan Marta en Maria:

Toen ze(Jezus en zijn leerlingen) verder trokken ging hij een dorp in, 

waar hij gastvrij werd ontvangen door een vrouw die Marta heette. 

Haar zuster, Maria, ging aan de voeten van de Heer zitten en luisterde naar zijn woorden. 

Maar Marta werd helemaal in beslag genomen door de zorg voor haar gasten. 

Ze ging naar Jezus toe en zei: ‘Heer, kan het u niet schelen dat mijn zuster mij al het werk alleen laat doen? Zeg tegen haar dat ze mij moet helpen.’ 

De Heer zei tegen haar: ‘Marta, Marta, je bent zo bezorgd en je maakt je veel te druk. 

Er is maar één ding noodzakelijk. Maria heeft het beste deel gekozen, en dat zal haar niet worden ontnomen.’

{Lucas 10:38-42}

Soms word je zo door je werk (of door andere dingen) in beslag genomen dat je vergeet te ont-moeten. Dat je even niets hoeft en tegelijk je omgeving mag zien, voelen en ervaren. Waarmee je kan lachen, maar ook waar je je tranen mag laten vloeien. 

En als je het dieper bekijkt: door niet vast te houden aan hier, aan de prestatiedruk die leeft op de wereld, als je dat los kan laten, dan kun je Hem ontmoeten. Je ogen worden niet vertroebelt door de wereld, maar ze gaan open en ze ontmoeten de ogen van Jezus. 

Ga je mee ont-moeten? 

Bidden om de Heilige Geest

Vurig en eensgezind wijdden ze zich aan het gebed,

{Handelingen 1: 14}

Sinds ik mij vorige week wat meer verdiept hebt in Jezus' hemelvaart, klinkt er een lied in mijn hoofd. Ik was onder de indruk van wat Jezus' leerlingen gingen doen toen ze hun vriend en meester opnieuw (en nu definitief) los moesten laten.
Bid jij mee? Voor jezelf, voor je broer of zus in geloof? Dat, wanneer God ons klaargemaakt heeft, jij en ik de Heilige Geest mogen ontvangen?

Heilige Geest van God, 

adem in ons midden, 

dan zullen wij aanbidden 

de Vader en de Zoon.

Kom, o Heilige Geest,

wij wachten op U.

Vervul ons met uw kracht,

Heil’ge Geest kom nu.

{Sela - Kom, o Heilige Geest} 

Hemelvaart {Handelingen 1}

Al enkele keren schreef ik over kijken, perspectief en opzien naar de hemel. Niet wetende wat de diepe betekenis het eigenlijk heeft.
Vanmiddag kreeg ik ineens een HEERlijke ingeving. Ik had mailcontact met mijn afstudeerbegeleider en hij wenste mij een goede Hemelvaartsdag, morgen. Plotseling besefte ik hoe weinig ik daarmee eigenlijk bezig was geweest de afgelopen tijd, eigenlijk niet. Andere dingen hadden totaal mijn aandacht, ook belangrijk, maar minder dan mij voorbereiden en toeleven naar deze dag. Terwijl ik dit bedacht, bedacht ik terug aan het thema waar ik de laatste tijd zoveel over schreef.
Opzien naar de hemel.... Hemelvaartsdag...
Ik besloot om stille tijd te nemen, want ook dat was er een beetje bij ingeslopen. Ik zocht het verhaal van Jezus' Hemelvaart op en kwam aan bij Handelingen 1. Een bekende tekst voor mij, maar toch, daar stond iets, het zette mij stil..

De leerlingen zagen hoe Jezus omhoog geheven werd

en door een wolk ontnomen werd aan hun blik.

Terwijl ze daar staan te kijken naar de hemel, 

staan er ineens twee mannen in witte gewaden naast hen en vragen:

wat staan jullie naar de hemel te kijken?! 

{vrij vertaald} 

Als ik al niet stilgevallen was door wat er zojuist gebeurde, dan was ik nu helemaal met stomheid geslagen. Verbaasd en zoekend naar woorden. Hoezo wat ik daar sta te kijken?! Wonderlijk, misschien wel bizar wat er zojuist gebeurde.. En dan zo'n vraag. Juist zo'n vraag, een ontnuchterende vraag. Hier zit een opdracht in! 

Kijk niet langer naar de hemel! Er wacht een andere taak, voor de leerlingen, voor jou en voor mij. 

De leerlingen trekken zich vervolgens terug en gaan met een groep bidden. 

Ik mag geloven dat Hij voor mij is en laat gebeuren wat moet gebeuren om mij dichter bij Hem te brengen. Ik weet dat Hij een taak voor mij heeft, in Zijn Koninkrijk. Hier is mijn taak, niet daar in de hemel. Hier. Op aarde. Een levende taak. 

Hij zal mij vullen met Zijn Geest, zodat ik weet wat ik moet doen. En wat is het daarbij belangrijk om stille tijd te houden, om te bidden, net zoals de leerlingen deden. 

Tijdens deze momenten van stille tijd leer ik mij steeds beter te focussen op Hem en Zijn plan. Ik hoef mij niet langer blind te staren naar de hemel, maar ik mag hier aan de slag gaan. Niet voor mijn eigen succes, maar om Hem te eren en mijn handen op te heffen naar de hemel van dankbaarheid.

Wauw.. 

Hartentekst

Toen ik de vraag van morgen zag (in Nu & Later van Carianne Ros), hoefde ik niet lang na te denken welk antwoord ik op zou gaan schrijven. Het is een tekst die in hoofdstuk 8 staat, een heel bekend hoofdstuk voor veel christenen(denk ik):

Ik ben ervan overtuigd dat dood noch leven, 

engelen noch machten noch krachten, heden noch toekomst, 

hoogte noch diepte, of wat er ook maar in de schepping is, 

ons zal kunnen scheiden van de liefde van God, 

die hij ons gegeven heeft in Christus Jezus, onze Heer.

Het was de eerste Bijbeltekst die ik een kleur gaf in mijn Bijbel. Ik weet dat moment nog zo goed. Ik durfde de stift bijna niet op het papier te zetten, moest ik dat wel doen? Moest ik mijn Bijbel niet mooi houden, gaaf en wit? Al snel kwam ik tot de conclusie dat juist een Bijbel waarin gekleurd wordt, gevouwen, aantekeningen gemaakt worden een Bijbel is van geloof, ontwikkeling, strijd en vinden. Een Bijbel dat gebruikt wordt. En dus voelde ik mij bemoedigd en kleurde deze tekst. Het was een jaar of zes geleden, een pubermeisje, die zoekende was naar God. En hierin vond ik God en deze tekst bepaald mijn leven nog steeds. Elke keer wordt deze tekst dieper, krijgt het meer betekenis. Ik weet niet precies wat het is, wat mij zo raakt.. Misschien de genade, de onvoorwaardelijke liefde, de veiligheid en geborgenheid die spreekt in deze tekst.. En dat niks, helemaal niks daar iets aan kan veranderen. Gewoon 0,0, niks, noppes, nada. Ik kan daar moeilijk bij, vind het dan ook wel een lastige tekst om in alle omstandigheden op te blijven bouwen en vertrouwen. Maar juist in die momenten mag ik kijken naar de laatste regel, mag ik kijken naar Jezus en dan weet ik mij weer veilig en geborgen. 

Wat is jouw favoriete tekst uit de Romeinenbrief? 

Stil, vrede, overwinning {Johannes 16:33}

'Jullie zullen het zwaar te verduren krijgen in de wereld, maar houd moed: 

Ik heb de wereld overwonnen.’

{Johannes 16:33}

Ik ben vandaag twee minuten stil.
Stil om de mensen te herdenken die hun leven moesten geven in de strijd, zeventig jaar geleden.
Mensen die gestreden hebben voor mijn vrijheid.
Die ervoor gezorgd hebben dat andere mensen afspraken dat er nooit meer zo'n oorlog mag komen.

Maar ik denk ook verder.
Ik denk aan de mensen in mijn omgeving.
Mensen die vandaag de dag gevangen zijn.
Gevangen in een leven die ze zich zo anders voorgesteld hadden.
Gevangen in verdriet, gemis, zorgen.
Gevangen in een lijf dat maar niet mee wil werken, ziek, gehandicapt.
Gevangen door het hoofd dat maar door blijft malen, donker en angstig.
Gevangen door drugs, drank, seks of andere verslavingen.
Mensen die gevangen zijn in hun huis, mishandeld, misbruikt en uitgebuit.
Gevangen door de druk van het leven, het moeten presteren, de perfectie.
Gevangen door de vergelijking met het leven van anderen.
Gevangen door de ogen van mensen, de afkeurende  blikken om wie je bent.
Gevangen door het onrecht van andere mensen, die hun leven belangrijker achtten dan dat van jou.
Gevangen door welke reden dan ook.

Het leven kan soms zwaar zijn, gebroken en gevangen. Weet dat Hij voor jouw gestreden heeft én heeft overwonnen. De strijd is gestreden, wij mogen onze ogen op Hem richten en moed houden. Ja, echt waar, leg dat wat jou gevangen houdt bij Hem neer en je zult gevuld worden met stilte en vrede. Blijf dicht bij Hem, praat met Hem, dan is het mogelijk om moed te houden. Hij bevrijdt jou en geeft Zijn vrede aan ons mee om uit te stralen naar mensen die het zo nodig hebben. Wij hoeven niet langer slaven te zijn van de wereld, maar Zijn geliefd kind. In Hem zijn wij veilig en geborgen.

Ik bid voor jou.

Wees over niets bezorgd, maar vraag God wat u nodig hebt 

en dank hem in al uw gebeden. 

Dan zal de vrede van God, die alle verstand te boven gaat, 

uw hart en gedachten in Christus Jezus bewaren.

{Filippenzen 4:6-7}

Dit lied luister ik op moment heel veel. Elke keer herhaal ik het weer om het zo tot mijn levenslied te laten worden. Ik zoek nog naar woorden om er een blog over te schrijven, maar ik wil het jou niet onthouden. 

Perspectief {Hebreeën 12:2}

In mijn vorige blogs liet ik al iets doorschemeren over zien en perspectief. Van 't weekend vormde zich min of meer weer een nieuwe blog in mijn hoofd, vanochtend de bijbehorende foto's gemaakt.

Laten we daarbij de blik gericht houden op Jezus, 

de grondlegger en voltooier van ons geloof: 

denkend aan de vreugde die voor hem in het verschiet lag, 

liet hij zich niet afschrikken door de schande van het kruis. 

Hij hield stand en nam plaats aan de rechterzijde van de troon van God.

{Hebreeën 12:2}

Allereerst wil ik je vragen naar deze foto te kijken en voor jezelf te bedenken wat je ziet:

Toen ik hier vanochtend langsliep viel mij allereerst op hoe bruin en droog het land eruit zag. Dor en ook uitgestrekt, hoe ver zal die droogte zijn? Daarnaast zag ik het bankje staan, leeg. Het nodigt uit om te gaan zitten, maar ook weer niet omdat het uitzicht grauw, grijs en bruin is. 

Dan wil ik je vragen naar deze foto te kijken:

Ineens viel mij de blauwe lucht op, wauw, prachtig. En het gras leek wel groener, de bloemetjes leken wel op te springen uit het gras. En achter die plank.. Wat zal daar zijn, nieuwsgierigheid.. Zal ik er onderdoor gaan, overheen of toch er langs.. 

Beide foto's zijn op hetzelfde moment gemaakt, op een paar minuten verschil. Maar zie je wat voor verschil het maakt vanuit welk perspectief ik de foto's gemaakt heb? 

Bij de eerste foto stond ik, keek ik van bovenaf, dacht ik overzicht te hebben over wat voor mij lag. 

Bij de tweede foto zat ik op mijn knieën. En verwonderde ik mij over wat ik zag. De blauwe lucht en het groene gras. 

Vanuit welk perspectief kijk jij? Ik heb snel de neiging om van bovenaf te kijken, zelf te organiseren, zelf te regelen, ik zie toch prima? 

Maar meer en meer besef ik dat de beste plek die op mijn knieën is. Vol verwachting kijken naar wat ik zie. Vol verwachting naar de hemel, naar wat God mij zal geven. Sinds ik dit besef is er veel meer rust en vrede in mij. Het is ook eng, hoe leg ik mijn leven in Gods handen en laat ik het daar? Maar toch ook: met dit vooruitzicht, deze verwondering, dan wil ik toch niets liever? 

En dan kom ik terug bij de tekst uit Hebreeën. Een tekst die mij laatst voorgelezen werd en op dat moment werd de nadruk op een ander stukje gelegd, maar meer en meer voel ik mij verbonden met vers 2. Mijn blik richten op Jezus, want Hij heeft het volbracht. Ik moet niks meer, ik hoef niks meer. Ik mag mijn blik richten op mijn Redder en Voltooier en ik mag vertrouwen dat het goed komt, nee, het is al goed.