Dit jaar, '09-'10, ga ik niet snel vergeten..
Er gebeurt zoveel, in positieve zin, maar (helaas) ook in negatieve zin..
Het is eigenlijk niet te beschrijven met woorden..
Zoveel mensen die iemand moeten missen, een moeder, een vader, een broer, een zus, een oom, een tante, nichtje, neefje, opa of oma.
En ik kan er niet omheen, dat dat me niet raakt. Ik zit zelf net zo hard mee te huilen.
Eerst hoor je van een vreselijk ongeluk in Afrika, waarbij de toestand van de personen kritiek is. Dan het bericht van een moeder en een vader die ernstig ziek zijn. Een moeder die overlijdt aan een hartstilstand. In januari een jonge jongen die het leven niet meer zag zitten en er een einde aan maakte. Februari het bericht dat mijn eigen moeder ziek is & dat de moeder die ik hierboven noemde komt te overlijden.
En nu een vader van een oud klasgenoot al is overleden.
Allemaal veelste vroeg en wat moet je er dan mee? Ik vraag me af of hier een boodschap achter zit. Ik weet het niet..
Wat voor mij een rustgevende gedachte is, is dat die mensen in de hemel zijn en het goed hebben bij God. Maar er blijft ook een enorm lege plek achter, een persoon die altijd gemist wordt. En dat is heel moeilijk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten