Zet je voet maar op het water {Jozua 3:8-15}

Aan het begin van het jaar schreef ik al een blog over Jozua 3. Het afgelopen jaar heb ik er meerdere keren over gehoord en over gelezen en de laatste week kan dat stukje mij niet loslaten. Het verhaal gaat verder, het verhaal van Jozua met het volk en mijn verhaal.
Als ik zo terugkijk op het afgelopen jaar is God hard bezig geweest om mijn hart schoon te maken. Voor mij voelde het als allemaal struikelblokken die op mijn weggelegd werden. Dat vond ik niet altijd makkelijk, het frustreerde en maakte mij boos, kan het niet anders? Nee. het kon niet anders. Het moest zo gebeuren om te zorgen dat niet alleen iets werd opgepoetst, maar diepgaand gereinigd werd. Onwaarheden moesten weggehaald worden, zodat de werkelijke 'ik' naar boven kwam. Dat reinigingsproces is nog niet klaar en ik besef dat het altijd zal blijven. Maar het is nu wel tijd voor het volgende:

De Heer zei tegen Jozua:

'Zeg tegen de priesters die de ark van het verbond dragen dat ze, 

zodra ze bij de over van de Jordaan zijn gekomen, in het water moeten blijven staan.'

(...)

Zodra de priesters bij de Jordaan waren gekomen en hun voeten werden omspoeld,

kwam het water tot stilstand en vormde het een dam. 

{Jozua 3:8 en 15} 

Het is tijd om het kamp op te breken en de grote oversteek te wagen. Niet alleen voor het volk. Het verhaal wat zich hier afspeelt, is net zo zeer ook mijn verhaal. De laatste week klinkt het liedje 'Zet je voet maar op het water' in mijn gedachten. En wat vind ik het eng, want ik heb geen idee waar het mij zal brengen en of ik bestand ben tegen de kracht van het water. 

Vertrouwen op God. Dat had het volk nodig. Niet voor niets liet God allereerst Zijn aanwezigheid merken, voordat Hij de opdracht gaf. Eerst bescherming en veiligheid, dan de opdracht. Zo is God, een liefdevolle God. 

Drie dagen van bezinning, focussen op de Heilige, schoonmaken, je toewijden. Het afgelopen jaar staat in het teken van die woorden. En nu? Nu is het tijd dat ik mijn voet in het water zet en zie wat er gebeurd. De priesters wisten het ook niet. Pas toen zij het water hun voeten omringden gebeurde er wat. Het water kwam tot stilstand, een pad werd gebaand. 

Voet in het water. Niet bang zijn. God zal een pad maken, voor degene die op Hem vertrouwen. Zijn reddende hand is dichtbij, als het niet lukt. Maar eerst vertrouwen op Hem en met Hem in je hart het water in gaan. En ik weet niet waar het mij brengen zal, maar deze stap is wel een stap dichter bij Hem.