Love where you're going!

Langzaam aan vult de media zich met terugblikken op 2015. Iedereen op zijn of haar manier, vol dankbaarheid of juist met betraande ogen, met weemoed of juist blij dat er een nieuw jaar komt.
Ik zal er zelf niet om heen draaien. Ik heb van jongs af al een hekel aan oud&nieuw. Ik weet niet precies waarom het gekomen is, wel weet ik dat ik heel dubbele gevoelens had. Aan de ene kant de kriebelende spanning voor het vuurwerk en daarbij het lekkere snoepen van oliebollen en andere hapjes. Maar ook hekel aan het twaalf-uur-moment: het verplichte nieuwjaar wensen. En sinds een aantal jaar verafschuw ik de vraag: en, hoe was jouw jaar? En: welke goede voornemens heb jij?
Want terugkijken op een jaar was voor mij niet altijd leuk en makkelijk. En vooruitkijken was soms uiterst pijnlijk.
Het liefst zou ik oud en nieuw willen overslaan, maar helaas is het een feest dat overal ter wereld gevierd wordt.

Toen ik mij hier laatst over uitsprak, dat ik er zo'n hekel aan had, zei iemand: 'Maar Elize, het is ook goed om te vieren, wat er ook gebeurd is.' En die opmerking zette mij toch aan het denken. Het is misschien juist goed om terug te kijken, om de zegeningen te tellen door alle tranen heen.
2015 is voor mij een jaar van uitersten, van diep verdriet én diepe vreugde. Van zorgen én kansen. Van frustratie én blijheid. Van afgewezen voelen én geliefd weten. Van uitdagingen, slagen én opnieuw proberen. Van wanhoop naar vertrouwen. En met dat alles maakt het wel dat ik uitkijk naar 2016, voor het eerst in jaren dat ik zin heb in het nieuwe jaar.

Het was soms moeilijk: vriendinnen mochten hun diploma halen en ook al wist ik al een half jaar dat het mij op dat moment niet zou lukken, het was slikken. Slikken was het ook toen het in oktober/november even helemaal niet goed ging, een terugval, het leek -gelukkig- erger dan gedacht. Wetende dat mensen voor mij (en met mij) baden, gaf mij weer moed om door te pakken en te voelen dat ik samen met Hem meer dan overwinnaar ben. Dubbele gevoelens waren er toen ik merkte dat dingen wel anders kunnen, dat mensen het wel in je zien zitten en je het vertrouwen geven, je waarderen en van je houden. Mooi, maar ook confronterend.
Mooie momenten waren er ook: verhuizen en daarmee een gave stad ontdekken, een nieuwe familie om mij heen. Genieten van de natuur, mooie mensen leren kennen en uitdagingen aangaan. Ik mocht weer voor de klas staan, om mijn laatste stage te doen. De beloning was fantastisch: een 9! Daarmee ook tijd inhalen met mijn zus, waar ik drie dagen in de week woon. Voor mijn scriptie mocht ik meedoen in een geweldig project over identiteit, wat een vuur in mij heeft aangewakkerd. Bijzondere ontmoetingen, geïnspireerd verder gaan en ook andere mensen mogen inspireren.
En nu, op naar 2016. Over ruim twee weken mijn eindgesprek en dan ook eindelijk mijn diploma op mag halen. Maar eerst nog even lekker op vakantie. In februari word ik juf van groep 3, voor drie dagen, tot de zomer. Ik ga verder rond identiteit, waar het naar toe leidt, weet ik niet, maar zin heb ik er wel in.
Met alle tranen van vreugde en verdriet heb ik een mooie basis voor 2016. Ik heb mogen ervaren hoe dichtbij God is, dat Hij niet loslaat waarmee Hij begonnen is. Dat Hij er in alles is. En hoe Hij zijn zegen geeft. Elke dag is een dag dichter bij Hem en daarom kijk ik vooruit, houd ik mijn hoofd op Hem gericht en weet ik dat ik veilig ben. Dat is ook mijn gebed voor jou in het komende jaar. Dat wat er ook gebeurd, je Zijn nabijheid mag ervaren!