Eén zin..

Woensdagochtend, tien uur. Ik zit aan mijn bureau, druk te leren voor mijn tentamen van pedagogiek van morgen. Ik lees over leren en ineens lees ik een zin die ik nog drie keer over moet lezen. Het raakt mij, het past bij een gesprek van gisteravond waar ik niet op de woorden kon komen. Een gesprek over het geloof, een zin uit een pedagogiekboek.

"De echte emotie wordt benut als leren het hart van de leerling raakt

en als de leraar zijn eigen hart opent". 

(Boek: Oog voor OGO) 

We hadden het over dat ik zo geraakt werd door de woorden die gesproken zijn op de jeugdleidersconferentie(zie vorige blog) en het verschil met de kerk. De woorden die gesproken worden tijdens een kerkdienst en de liederen die gezongen worden raken mij soms wel. Bij de jeugdleidersconferentie kwamen ze echt recht in mijn hart, er werd iets in mij bewogen. 

De zin die ik las in mijn pedagogiekboek gaf voor mij de kern van het gevoel. De sfeer die er was tijdens JLC was open, geborgen, eerlijk, je mocht zijn wie je bent. Ik ervaar dat binnen mijn eigen gemeente niet altijd zo. Tijdens JLC voelde ik al die mensen als broers en zussen, samen in het geloof. Met één doel: Jezus aanbidden! Ik ervoer zo'n gave verbondenheid. 

Jezus, een bijzondere man. Hij gaf zich helemaal voor ons. Hij goot de liefde van Zijn hart over ons uit, niets werd gespaard. Daarom ben ik zo geraakt door Hem. Niets is verborgen, dat ik niet alles weet is iets anders. Ik leer van Hem, omdat Hij zijn hart heeft gegeven aan mij. Ik leer van Hem omdat Hij mij diep in het hart weet te raken, Hij maakt wat in mij los.