Een hoopvolle toekomst zal ik jullie geven, zegt de Heer.Deze zin galmt rond in mijn hoofd. Want wat nu als de toekomst er niet hoopvol uitziet? Misschien ben je ernstig ziek. Misschien ben je je baan kwijtgeraakt. Misschien zie je het allemaal niet meer zitten. Hoe ver is die hoopvolle toekomst dan van je verwijderd?
Wat moest het volk wel niet denken? Ze zaten in ballingschap, het leven was niet bepaald een pretje. Weg van alles wat eigen is.
God voelt dit, Hij weet wat er in ons leeft. Daarom heeft Hij Jeremia troostende woorden laten vertellen, die opgeschreven staan in onder andere hoofdstuk 30.
We zijn misschien voor het leven verwond, we dragen de littekens van gebeurtenissen. Het leven doet soms pijn, dat is een feit. Maar in die pijn mogen wij ons gedragen weten door God. En dat is soms zo enorm moeilijk, want de waarom vragen kunnen zich zo makkelijk opstapelen. Boosheid kan het vertrouwen wegvagen en de duivel lacht in zijn vuistje.
Maar! Er komt een tijd dat de duivel niet meer kan lachen. In die tijd komt Jezus terug op aarde, Hij zal het de tranen van onze ogen afwissen. En totdat die tijd komt mogen we leven als volk van de belofte.
Weet dat ik je zal genezen,
ik zal je wonden helen – spreekt de HEER –
Jullie zullen mijn volk zijn,
en ik zal jullie God zijn.
{Jeremia 30, vers 17a en 22}
Geen opmerkingen:
Een reactie posten