Onthaasting..

Met grote verwondering heb ik de afgelopen tijd op donderdagavond gekeken naar het programma "Floortje naar het einde van de wereld". Hoe mensen op geweldige uithoeken van de wereld wonen, ver weg "de echte wereld".
Toen ik gisteravond het weer keek viel mij ineens iets op. Er werd gevraagd hoe de mensen de toekomst zagen. Hun antwoord daarop was: 'dat weten we niet, we zien wel hoe het er morgen uitziet. We leven per dag'.

Hoezeer worden wij niet opgeslokt door de wereld? En dan hebben we het al snel over de sleur van het leven. We plannen alles. De meeste mensen hebben de zomervakantie al geboekt en tegenwoordig wordt zelf uitgerekend wanneer we een kind willen hebben(!).
Maar, waar gaat het dan in het leven om? Dat we als idioten ons leven leiden, zelfs soms lijden omdat we het zo druk hebben?
Ik probeer wel eens los te komen van al dat "moeten" in de wereld. Die verplichte dingen die we onszelf hebben opgelegd. Maar das geen gemakkelijke opdracht. Het is een hele klus. Want wat lokt het om alles continu in de gaten te houden, om iedereen te vriend te houden en dus alles maar te doen.
Maar wat een rust en zegen geeft het als je even buiten die wereld stapt. Als ik 's ochtends vroeg in alle rust richting de bushalte fiets en wolkjes blaas met mijn adem. Of als ik heerlijk op het stationbankje zit te genieten van de zon. Ik voel die warme omhelzing die kinderen kunnen geven.
Dáár gaat het om. Dat zijn momenten dat God dichtbij mij is. Niet het jagen en jakkeren.
Stil zijn. Je zintuigen hun werk laten doen. Genieten van de schepping. Dan ontmoet ik God en dat weet ik dat ik mij geen zorgen moet maken over de toekomst, want die ligt in Gods handen.