Eén moment viel mij op.
Drie mensen moesten opnieuw iets koken om te bewijzen dat zij capabel waren om te mogen blijven. Voordat ze begonnen kregen ze te horen wat ze moesten doen met de vraag hoe graag ze wilden blijven. Eén meisje reageerde in al haar eerlijkheid: ik weet het niet. Iedereen verbijsterd. Monden die open hingen. Wat, wat zegt ze nu? Wil ze liever naar huis? En al die mensen dan die er uit moesten terwijl zij steeds mocht blijven. En dan zoiets zeggen?! Wat maakt ze nu?
De reacties van de mededeelnemers was duidelijk. Ze vonden dat zij naar huis moest en dat de andere twee door moesten gaan, in de race blijvend voor de titel. En dus moedigden zij de twee deelnemers aan en was er -bijna- niemand die de andere deelnemer aanmoedigde.
Waarom viel mij dit op? Hoe zit het in ons leven? Hoe zit het met onze medereizigers in geloof? Laten we die ook liggen als ze dreigen op te geven, als ze het niet meer zien zitten? Gaan wij voor ons eigen haggie? Keren we ze de rug toe omdat ze slap zijn?
Het zet mij aan het denken. Ik denk dat ik heel kritisch ben met helpen. Verdiend degene het wel of niet?! Misschien soms zelf: word ik er beter van?
V-e-r-s-c-h-r-i-k-k-e-l-i-j-k
Leert Jezus ons niet iets anders? Vol liefde te zijn, mededogen en erbarmen.
