Perspectief {Hebreeën 12:2}

In mijn vorige blogs liet ik al iets doorschemeren over zien en perspectief. Van 't weekend vormde zich min of meer weer een nieuwe blog in mijn hoofd, vanochtend de bijbehorende foto's gemaakt.

Laten we daarbij de blik gericht houden op Jezus, 

de grondlegger en voltooier van ons geloof: 

denkend aan de vreugde die voor hem in het verschiet lag, 

liet hij zich niet afschrikken door de schande van het kruis. 

Hij hield stand en nam plaats aan de rechterzijde van de troon van God.

{Hebreeën 12:2}

Allereerst wil ik je vragen naar deze foto te kijken en voor jezelf te bedenken wat je ziet:

Toen ik hier vanochtend langsliep viel mij allereerst op hoe bruin en droog het land eruit zag. Dor en ook uitgestrekt, hoe ver zal die droogte zijn? Daarnaast zag ik het bankje staan, leeg. Het nodigt uit om te gaan zitten, maar ook weer niet omdat het uitzicht grauw, grijs en bruin is. 

Dan wil ik je vragen naar deze foto te kijken:

Ineens viel mij de blauwe lucht op, wauw, prachtig. En het gras leek wel groener, de bloemetjes leken wel op te springen uit het gras. En achter die plank.. Wat zal daar zijn, nieuwsgierigheid.. Zal ik er onderdoor gaan, overheen of toch er langs.. 

Beide foto's zijn op hetzelfde moment gemaakt, op een paar minuten verschil. Maar zie je wat voor verschil het maakt vanuit welk perspectief ik de foto's gemaakt heb? 

Bij de eerste foto stond ik, keek ik van bovenaf, dacht ik overzicht te hebben over wat voor mij lag. 

Bij de tweede foto zat ik op mijn knieën. En verwonderde ik mij over wat ik zag. De blauwe lucht en het groene gras. 

Vanuit welk perspectief kijk jij? Ik heb snel de neiging om van bovenaf te kijken, zelf te organiseren, zelf te regelen, ik zie toch prima? 

Maar meer en meer besef ik dat de beste plek die op mijn knieën is. Vol verwachting kijken naar wat ik zie. Vol verwachting naar de hemel, naar wat God mij zal geven. Sinds ik dit besef is er veel meer rust en vrede in mij. Het is ook eng, hoe leg ik mijn leven in Gods handen en laat ik het daar? Maar toch ook: met dit vooruitzicht, deze verwondering, dan wil ik toch niets liever? 

En dan kom ik terug bij de tekst uit Hebreeën. Een tekst die mij laatst voorgelezen werd en op dat moment werd de nadruk op een ander stukje gelegd, maar meer en meer voel ik mij verbonden met vers 2. Mijn blik richten op Jezus, want Hij heeft het volbracht. Ik moet niks meer, ik hoef niks meer. Ik mag mijn blik richten op mijn Redder en Voltooier en ik mag vertrouwen dat het goed komt, nee, het is al goed. 

Prijs de vreugde en geniet! Ja? Ja! {Prediker 8 en 9}

Daarom prijs ik de vreugde, 

want er is onder de zon niets beters voor de mens dan dat hij zich aan eten en drinken te goed doet en geniet. 

De vreugde is zijn metgezel wanneer hij zwoegt op elke levensdag onder de zon die God hem heeft gegeven.

Geniet op alle dagen van je leven, die God je heeft gegeven. 

Het bestaan is leeg en vluchtig en je zwoegt en zwoegt onder de zon, dus geniet op elke dag. 

Het is het loon dat God je heeft gegeven. 

{Prediker 8:15 & 9:9}

Vroeg of laat krijgt iedereen, denk ik, te maken met de vraag: 'Wat is het doel van mijn leven'. Misschien was je er als puber mee bezig, misschien ben je nu veertig en denk je erover na(sommige noemen dat de midlife-crisis). 

Prediker geeft een heel helder antwoord, maar door zijn heldere antwoord is het tegelijk ook zo ingewikkeld. 

Vreugde en genieten, dat mogen en zijn twee doelen in ons leven. 

Dit kwam ik 21-4 tegen langs de weg, één van de tienduizend redenen van dankbaarheid.. 

Ik weet niet hoe jij erover denkt, maar ik krijg de neiging om te gaan lachen (als Sara, die niet geloofde dat ze ooit nog zwanger zou worden?!). 

Want ik kijk om me heen, ik zie gebroken gezinnen, mensen die verdriet hebben omdat ze een geliefden moeten begraven, mensen die eenzaam zijn, kinderen die niet de aandacht krijgen die ze verdienen, meiden zichzelf niet mooi genoeg vinden, ik zie zorgen, verdriet en ellende. En dan moet ik Predikers opdracht opvolgen? Om de vreugde te prijzen en te genieten?! JA. 

God heeft ons bedoeld om te genieten van het leven, om vreugde te ervaren, dankbaar te zijn. Sinds de zondeval is daar een rigoureus einde aan gekomen. Maar dat betekend niet dat die vreugde er niet meer is. Nog steeds zijn er dingen in het leven om van te genieten, om vol van vreugde te worden. 

En ja, ik denk aan die bootvluchtelingen, die wanhopig op zoek waren naar leven en ik zit hier veilig op mijn kamer deze blog te schrijven. Sluit ik mijn ogen? Nee. En ik hoop dat je mijn vorige blog gelezen hebt en anders moet je dat even doen. Ik sluit mijn ogen niet. Ik sla ze op naar Hem, de grondlegger en voltooier van ons geloof. Hij liet zich niet afschrikken door de dood, Hij dacht aan de grote vreugde die voor Hem in het verschiet lag (Hebreeën 12). 

Deze wereld is verre van volmaakt, maar elke dag zijn er zoveel zegeningen, zoveel dingen om de vreugde te prijzen, om te genieten. En al die momenten zijn onderdeel van Gods volmaakte wereld die ooit komt. God geeft ons dat, gratis, als loon, ik hoef alleen mijn ogen te openen en mijn handen op te heffen als dankzegging. 

Tijdens dit schrijven keek ik even opzij en mijn oog viel op een fotolijstje met een bemoedigende tekst die ik een half jaar geleden daarin gestopt heb. Toen met hoop dat ik ooit, ooit dat moment zou kunnen ervaren. Dat moment komt steeds dichterbij.. God werkt! Wauw!

Het is van Ann Voskamp:

Laat los... in volle nederigheid 

Laat los... die drang om iets te doen

Laat los... die drang om te beheersen

Laat je eigen weg los,

laat je eigen angsten los

Laat God Zijn wind waaien, Zijn tegenslagen, zuurstof voor de vlam van vreugde

Houd je handpalm open en heb vrede

Buig je knieën en wees klein en laat God geven wat Hij voor jou heeft uitgekozen, want Hij geeft enkel liefde, en fluister dan je verraste dankzegging. 

Van ogen op slaan naar de bergen naar geheven handen van dankzegging {Psalm 121 en 134}

Ik sla mijn ogen op naar de bergen, 

van waar komt mijn hulp? 

{Psalm 121:1}

Psalm 121 is een psalm die ik praktisch kan dromen. Jong geleerd en veel gezongen op school. Maar de werkelijke betekenis begin ik nu pas te ontdekken. 

Deze psalm werd het afgelopen half jaar op een bijzonder moment gelezen. Het was een moment dat Gods hulp ontzettend hard nodig had, en ik niet alleen. 

Ik ben nogal van het zelf doen, zelf regelen en zelf de controle houden. Maar soms gebeuren er dingen in het leven dat je leert dat, hoe goed je het ook bedoelde, je niet het beste doet voor jezelf. Op het moment dat die psalm werd voorgelezen, ik denk dat ik toen begon te beseffen dat ik niet langer meer naar mijzelf moet kijken, maar mijn ogen op moest slaan naar God. Ik riep tot God: 'Heer, waar komt mijn hulp vandaan, help mij!?!'

Inmiddels is het een half jaar geleden dat die psalm voorgelezen werd en vanmorgen werd ik teruggebracht naar dat moment. Het kwam door een HEERlijke ontdekking die ik deed. 

Tijdens een wandeling met een broer in het geloof vertelde hij mij dat hij elke dag begon met te zeggen: Dank U God voor deze nieuwe dag, wilt U zorgen dat ik deze dag tot Uw eer doorbreng. Ik vond het zo mooi. Dat is het enige wat ik elke dag hoef te doen. God danken voor een nieuwe dag. Ik zag geheven handen naar de hemel. Niet langer als roep van hulp. Maar als loflied van dankzegging. En ineens speelde ik van de week een ander lied op mijn gitaar;

Heft nu uw handen naar omhoog, 

richt op het heiligdom uw oog. 

Brengt uit des Heren tempelhof

aan Hem uw dank, uw lied, uw lof. 

Tegelijk moest ik denken aan een verhaal uit het Oude Testament. Het volk Israël moest strijden tegen de Amalekieten. Als Mozes zijn arm omhoog hield was Israël sterker. Zakte Mozes' arm dan was Amalek sterker. Mozes stond op de top van de heuvel, samen met Chur en Aäron. Mozes armen begonnen zwaar te worden. Chur en Aäron zorgden voor een steen waarop Mozes kon zitten. Zelf gingen ze aan weerszijden staan om Mozes' armen te ondersteunen zodat Israël de strijd zou winnen. En ze wonnen! (Exodus 17:8-16)

Ik zie de gelijkenis met mijn eigen verhaal van de afgelopen half jaar. Er waren mensen die mij een stoel boden, zodat ik kon rusten. Zelf gingen ze naast mij staan om mij te ondersteunen. Baden ze voor mij tot God, met opgeheven handen, om hulp en uitkomst. En nu.. Hier sta ik. Afgelopen week. Met opgeheven handen. Om God te loven en te prijzen. Want Hij was daar en is er nog steeds. Hij was het zelf die aan mijn rechterhand stond om hem op te heffen. 

Ik kijk over de berg heen, ik weet dat ik er nog niet ben, maar ik mag opkijken naar hemel, naar God, mijn wachter en helper. En ik voel Zijn zegen neerdalen:

Uit Sion dale op u neer

de zegen van Uw God, de Heer, 

die hemel en aarde, al wat leeft,

zijn naam ter eer geschapen heeft. 

Meaning in every journey {Dietrich Bonhoeffer}

Misschien ken je dat gevoel. Er staat iets te gebeuren, je voelt het, maar je weet niet wat. 

Zoals mijn zus laatst zei: het is dat gevoel van je toen je klein was en het is de avond voor je verjaardag. Spannend! Zouden er morgen slingers hangen? Welke cadeautjes ga je krijgen? Wie komt er op visite? Maar je weet zeker, dit gaat een fantastische dag worden! 

Zo heb ik al een tijdje het gevoel dat er "iets" staat te gebeuren. Het voelt nu nog alsof er een plastic laagje omheen zit, zodat ik niet precies weet wat er gaat gebeuren, maar er gebeuren wel steeds dingen die met dat "iets" te maken hebben. 

En toen kwam ik die quote van Dietrich Bonhoeffer tegen. Deze man werd vlak voor het einde van de oorlog in 1945 gedood. Hij verzette zich tegen het nazisme en dat kostte hem het leven. Hij wist niet waar zijn strijd toe zou leiden, maar hij kon wel zeggen dat er een bedoeling in zit. 

Maar hoe moeilijk is dat. Je hebt geen idee welke kant je leven op gaat. Hoe houd je dan moed? Hoe blijf je volhouden? Hoe blijf je vasthouden aan de gedachte dat er een plan, een bedoeling achter jouw strijd zit. 

Door je blik te richten op Jezus. Hij heeft de grootste strijd gestreden en overwonnen. Zou Hij dan niet de kracht en de macht hebben om deze, voor jou onbekende, strijd tot een overwinning te brengen? 

God heeft jou gemaakt, Hij weet wat jij aankan en Hij zal je niet meer per dag geven dan dat je aankunt. Hij zal voor jou de weg banen als je aan Hem blijft denken bij alles wat je doet (Spreuken 3:5)

Wordt het zo'n fantastische dag, net zoals je denkt de avond voor je verjaardag? 

Ja! Meer zelfs. Ik kan het mij niet voorstellen. Wij staan voor Gods Grote Dag. Die zal vol zijn van Zijn HEERlijkheid. 

Elke dag brengt Hij mij een stukje dichterbij die HEERlijke dag. Hij maakt mij klaar om tot Zijn doel te komen. Ik weet de weg niet, geen idee wat de route is, maar ik weet dat er een HEERlijk plan achter zit. 

Liefde {Augustinus}

Ik ben op moment bezig met mijn scriptie naar identiteit en dan kijk ik vooral naar de onderwijscontext. Dit doe ik mede in opdracht voor een basisschool. Maar het raakt mij persoonlijk ook. Vooral als ik literatuur aan het lezen ben dat mij aan het denken zet over mijn eigen identiteit. Steeds meer krijg ik het gevoel dat ik meer met identiteit in het algemeen wil. Gesprekken voeren met mensen, identiteit boven water halen, mensen stimuleren die zoektocht aan te gaan.
En soms zijn er van die momenten dat ik iets lees dat mij stil zet, diep raakt. Zo'n moment had ik vanmiddag en wat ik las wil ik graag delen. Er zit zoveel in!

Liefde

Wanneer een hart dat onbewogen was,

merkt dat iemand het lief heeft, komt het los,

terwijl een hart dat van zichzelf al kookte

nog meer in vuur en vlam raakt

als het erachter komt dat zijn liefde wordt beantwoord. 

Het is dus wel duidelijk wat de belangrijkste oorzaak is

voor het ontstaan of de groei van liefde. 

Dat is het besef te worden liefgehad

in geval je zelf nog niet liefhebt, 

of minstens de hoop op beantwoording van je liefde

of ook de daadwerkelijke ervaring daarvan 

in geval je zelf als eerste liefhebt. 

En wanneer dit opgaat voor liefdesrelaties,

hoeveel zuiverder geldt het dan niet voor vriendschap. 

We willen een vriendschap niet beschadigen

en we passen er dus speciaal voor op 

dat onze vriend niet denkt dat wij niets om hem geven, 

of dat we minder om hem geven dan hij om ons. 

Want als hij daar eenmaal van overtuigd is, 

zal hij bekoelen in de liefde

die maakt dat mensen over en weer genieten 

van een gedeelde vertrouwdheid. 

Hoger geplaatsten willen natuurlijk dat 

ondergeschikten hen liefhebben 

en ze scheppen genoegen in hun nauwgezette volgzaamheid. 

Hoe meer ze daarvan merken, des te meer hebben ze hen ook lief. 

Maar wat gloeit de ondergeschikte van liefde als hij merkt

dat zijn meerdere hem liefheeft! 

Liefde is namelijk fijner als zij niet opbrandt

in de droogte van een tekort,

maar voort stroomt uit overvloedige goedgunstigheid. 

Want de eerste soort komt voor uit ellende,

de tweede uit erbarmen. 

{Aurelius Augustinus}

(in: Scholen met lef - Dick den Bakker) 

Sinds ik dit las in dat boek heb ik een lied in mijn hoofd, gebaseerd op 1 Korithiërs 13. 

Hij roept je naam {Johannes 20:11-16}

Maria stond nog bij het graf en huilde. Huilend boog ze zich naar het graf, 

en daar zag ze twee engelen in witte kleren zitten, een bij het hoofdeind en een bij het voeteneind van de plek waar het lichaam van Jezus had gelegen. 

‘Waarom huil je?’ vroegen ze haar. Ze zei: ‘Ze hebben mijn Heer weggehaald en ik weet niet waar ze hem hebben neergelegd.’ 

Na deze woorden keek ze om en zag ze Jezus staan, maar ze wist niet dat het Jezus was. 

‘Waarom huil je?’ vroeg Jezus. ‘Wie zoek je?’ Maria dacht dat het de tuinman was en zei: 

‘Als u hem hebt weggehaald, vertel me dan waar u hem hebt neergelegd, dan kan ik hem meenemen.’ Jezus zei tegen haar: ‘Maria!’ Ze draaide zich om en zei: ‘Rabboeni!’ (Dat betekent ‘meester’.) 

{Johannes 20:11-16}

Afgelopen weekend gevierd dat Jezus uit de dood is opgestaan. Ik merk de afgelopen jaren steeds dat het elke jaar een stukje dieper binnen komt wat er met Goede Vrijdag en Pasen gebeurd is. Zo ook het Bijbelstukje dat gelezen werd in de kerk, afgelopen zondag. Ik heb dit verhaal over Maria en de "tuinman" zo vaak gehoord, dat ik bijna niet meer naar luister. Maar deze keer was het anders. 

Maria was diep verdrietig omdat Jezus gestorven was. Tranen vulde en vertroebelden haar ogen. Ze wilde Jezus terug, klemvast in haar armen sluiten. 

Herkenbaar? Wij kunnen soms zo door verdriet overmand zijn, dat we niet helder meer zien, niet helder meer na kunnen denken en dat we dat wat we kwijtgeraakt zijn vast willen klemmen in onze armen. 

Hoe moeilijk is het om daar uit te komen. Om de emoties te accepteren die er zijn. Om te accepteren dat we beter los kunnen laten. En hoe moeilijk kan het zijn om onze geliefden daarin te steunen. 

Maria stort haar verdriet uit. Dat kunnen en mogen wij ook doen. God luistert altijd, Hij hoort ons en ziet ons verdriet. 

En Jezus. Hij roept ons in Zijn liefde aan. Hij vraagt ons ons hart bij Hem uit te storten, te laten zien wat er in ons leeft. Hij roept ons bij onze naam. Ik hoop dat je voelt hoeveel liefde er hier klinkt. Hij ziet jou, Hij kent jou naam en Hij is bereid om in onze wereld te komen om Zijn plan met ons leven te laten zien. En doordat Hij jou roept worden je ogen geopend en mag je Hem zien! Gods heerlijkheid komt naar ons toe, zodat wij de wereld los mogen laten in vertrouwen dat God ons voorgaat. 

In de ogen kijken

“In het gelaat van de ander ontdek ik wie ik zelf ben”

{Emmanuel Levinas} 

Durf je het aan om Hem in de ogen te kijken terwijl Hij worstelt in de hof?
Durf je Hem in de ogen te kijken als Hij verraden wordt door Zijn leerling?
Durf je Hem in de ogen te kijken wanneer Hij ondervraagd wordt, gegeseld, geslagen, bespuugd?
Durf je Hem in de ogen te kijken als de mensen roepen 'Kruisig hem!'?
Durf je Hem in de ogen te kijken wanneer Hij het kruis op Zijn schouders krijgt?
Durf je Hem in de ogen te kijken wanneer Hij roept 'Het is volbracht!'?

Zie je Zijn liefdevolle ogen, vol tranen, vol pijn, vol genade en vol vastberadenheid? Kijk Hem eens aan, zie wat Hij jou wil laten zien. Probeer het elke keer een beetje meer. Toe maar, probeer maar. Ik weet welke strijd het kost, om dingen onder ogen te komen, om daarin de eerste stap te zetten. Maar weet, vertrouw en geloof dat Jezus' ogen je nooit teleur zullen stellen. Hij wilt een relatie met jou, waarbij je elkaar diep in de ogen kunt kijken. Hij weet en ziet in jouw ogen wat je door moet maken. Hij slaat Zijn armen om je heen, troost je, beschermt je en geeft je wat je nodig hebt. Hij deed dit voor jou en in Zijn gelaat mag je jezelf zien, steeds een beetje meer.

Hallelujah!

Soms schieten woorden te kort om te omschrijven wat er gebeurd.
Zoals nu. Ik val stil. Wonderlijk.
Ik merk hoe God door mensen werkt. Hoe gesprekken en overdenkingen samenvallen en een kant op wijzen, Zijn kant. En ik kan maar één woord uitbrengen: Hallelujah! Prijst God!
God leidt door lijden heen. Zijn plan staat vast en weet dat het goed is. Zijn Zoon stierf, zodat ik leven mag, bevrijdt van angst, schuld, zonden, verdriet en pijn. Ik mag opstaan in Zijn kracht, in Zijn liefde, in relatie met Hem.