Vragen {psalm 42}

"God fluistert in ons plezier, maar schreeuwt in onze pijn."

{C.S. Lewis}

Het was alsof deze quote van C.S. Lewis vanmorgen door de dominee in mijn oren geschreeuwd werd. Hoor het, mijn lieve kind, God roept, Hij schreeuwt het naar je uit! Hoor Zijn stem. 

Waar het op doelde? Ik kwam er na de preek achter toen we een berijming van psalm 42 zongen:

Waarom, ziel, zo aangeslagen,

waarom bang en rusteloos?

Hoop op God, stel hem je vragen,

wees niet langer lusteloos.

Want de dag komt – heb geduld –

dat je hem aanbidden zult.

Ik zal mij opnieuw verblijden,

als mijn God mij komt bevrijden.

Een hectische mei, opnieuw verhuizen en dus alles weer inpakken, nieuwe kamer inrichten. Nieuw ritme zoeken, nieuwe structuur, omgeving aftasten. Mijn ritme van Bijbellezen en bidden was weg en ik merkte hoe makkelijk het ging. Ik trok mij terug, ik kan het toch wel zelf oplossen?! Ik bleef nadenken en de vragen herhalen in mijn hoofd. Rusteloos. Bang. Moe. Ingeklemd. 

En toen vanochtend die dreunende woorden. God schreeuwt in onze pijn. "Mijn kind, waarom zoek je me niet? Waarom bestook je me niet met je vragen?" Het was alsof Hij naast mij zat en wat deed ik? Stug mijn armen over elkaar en stoïcijns voor mij uit kijken. Ik hoorde het wel en de boodschap was luid en duidelijk, maar wat moet ik ermee?  En misschien vooral: hoe? 

Het is mij duidelijk dat ik hier iets mee moet, het is namelijk niet de eerste keer dat ik gewezen word op het vragen stellen aan God. Maar ik vind het zo moeilijk. Ik heb geleerd dat wat God doet, dat dat goed is en dat het niet aan de mens is om Hem ter verantwoording te roepen. Maar tegelijk zijn er wel die vragen die blijven spoken. Niet zozeer om Hem ter verantwoording te roepen, maar wel Zijn bedoeling te begrijpen en Zijn wil. 

Ik wil Zijn stem verstaan. Ik wil Hem mijn vragen stellen. Ik wil weer dicht bij Hem zijn, in woord en gebed. Rust vinden. Vol aanbidding zijn. 

Angst {Jona 1 en Marcus 4}

De zeelieden werden bang, en ieder riep tot zijn eigen god om hulp. 

Ook gooiden ze, om het gevaar af te wenden, de lading in zee. 

Maar Jona was in het ruim van het schip afgedaald, 

was daar gaan liggen en in een diepe slaap gevallen.

{Jona 1:5}

Ze werden bevangen door grote schrik en zeiden tegen elkaar: 

‘Wie is hij toch, dat zelfs de wind en het meer hem gehoorzamen?’

{Marcus 4:41}

Angst, zo las ik vorige week in een boek, is een staat waarin veel mensen zich de meeste tijd in bevinden. Bam. Klap in je gezicht. Is dat echt zo? Ben ik continu bang, angstig? En ik ging het eens na en ik merkte die dag dat ik toch vaak reageer met 'oeh', 'kijk uit', 'dat ging net goed', 'zou het misschien mis gaan' enzovoort. Ik zeg niet dat het mijn vaste reactie is, maar toch viel het me op hoe vaak ik het gebruikte. 

Afgelopen weekend hoorde ik twee preken waarin angst naar voren kwam in de tekstgedeelten. Twee verhalen die veel op elkaar lijken. In het Oude Testament het verhaal van Jona, in het Nieuwe Testament het verhaal over de leerlingen en de storm. Allebei een boot, een storm en bange mensen. Bij Jona en bij de leerlingen is de angst eerst om de storm: hoe gaan we hier levend uitkomen? Daarna komt de angst voor degene die de storm tot bedaren brengt, of moeten we zeggen: angst van ontzag?! 

Maar hoe komt het dat we zo'n angst hebben? Jouw reden is niet mijn reden en de mijne niet die van jou. Ik nodig je uit om de bron te zoeken van de angst. Hoe komt het dat ik in bepaalde situaties me zo beklemd voel, zo angstig, zo zonder adem? En misschien nog wel een mooiere vraag: hoe zou ik doen als ik vrij was, blij en met levensadem? 

Want als we nou de twee angsten uit het verhaal omdraaien. Eerst bang ontzag hebben voor God, om Zijn machtige daden, zou het dan niet zo zijn dat de tweede angst: hoe kom ik hier levend uit? verdwijnt? Ik hoop dat je hem volgt. Jij hebt gekozen voor God, ja echt gekozen, je hele leven leg je in Zijn handen omdat je weet en gelooft dat God te vertrouwen is, wat heb je dan nog te vrezen? De God die hemel en aarde schiep, die zelfs jou zo kunstig gemaakt heeft, zou Hij jou dan niet uit de storm kunnen redden? Het vraagt om een keuze. Een radicale keuze. Eentje waarvan ik denk hem nu eindelijk eens gemaakt te hebben, maar elke keer kom ik er op terug. Geloof jij dat Jezus jouw Redder is, in welke situatie dan ook?! Dan weet ik zeker dat jij niet bang zult zijn voor welke storm dan ook. Je staat namelijk niet alleen. Je hebt iemand die jou leidt, waar je op terug kan vallen, die je zal dragen en Hij zal zeker niet tegenvallen. 

Roep Zijn naam aan, nog voordat je dreigt te vergaan. Hij zal je antwoorden en jij zult zingen:

De HEER is genadig en rechtvaardig,

onze God is een God van ontferming,

de HEER beschermt de eenvoudigen,

machteloos was ik en hij heeft mij bevrijd.

Kom weer tot rust, mijn ziel,

de HEER is je te hulp gekomen. 

{Psalm 116}

Aandacht {Genesis 1, Psalm 139, Matteüs 9}

Aandacht.. Ik weet niet wat dit woord bij jou oproept. Toen ik erbij stil stond kwam ik erachter hoe Bijbels dit woord eigenlijk is. Vaak zijn we gericht op de negatieve kant, hoe kinderen en volwassenen de meest bizarre acties uithalen om aandacht te krijgen. Maar ik doel eigenlijk op het gezien worden, geliefd zijn door andere mensen, aandacht geven aan. Ik las in een boek iets moois:

"Wanneer we in aandacht zijn, zijn we niet gericht op íets, 

maar mag alles wat zich in ons bewustzijn voordoet er zijn."

en 

"Aandacht geven betekent af en toe pauzeren. Onthaasten."

Op de één of andere manier moest ik denken aan het scheppingsverhaal. Als ik dat zo lees, dan proef ik Gods geweldig aandacht. En het mooie is, nadat God de schepping gemaakt had nam Hij rust, onthaasten, om vervolgens geweldig te genieten van dat wat Hij geschapen had. 

David bezingt Gods aandacht in psalm 139. Hoe God jou en mij wonderlijk gemaakt heeft, dat wij niet aan Zijn aandacht kunnen ontsnappen. Waar we ook gaan Hij merkt het op, we zijn geen geheim, Hij had aandacht voor jou en mij, nog voordat iemand anders aandacht voor ons kon hebben. Wauw.

En dan kijk ik naar het leven van Jezus. Naar de mensen die Hij ontmoet, de verhalen die Hij vertelt. Hij heeft oog voor de ander, is bewogen, Hij heeft aandacht voor de minste of geringste aanraking. 

Ik kijk naar mijn eigen leven en de wereld om mij heen. Niks gaat snel genoeg, alles kan beter, het resultaat geldt. Nee. Het klopt niet. Aandacht geldt, liefde geldt, zien geldt. 

God keek om zich heen, ik voel Zijn diepe zucht en zegt: "Het is zeer goed".

David zingt het uit: Heer, u kent mij, u doorgrondt mij, u weet het als ik zit of sta, u doorziet van verre mijn gedachten, ga ik op weg of rust ik uit, u merkt het op, met al mijn wegen bent u vertrouwd. Jezus, hij voelde hoe de vrouw hem aanraakte en hij richtte zijn aandacht op haar, op de vrouw die volgens het volk de minste aandacht waard was. En de vrouw.. Ze genas. 

What you need is important to me. Dat was het kaartje dat ik trok, een tijdje geleden. Een willekeurige in een stapel van veel. Ik vond het mooi, maar vergat het vrij snel. Maar nu met deze blog komt het weer boven. Aandacht. Wat mij bezig houdt, vindt God belangrijk. Het gaat Hem aan. Hij wil jou aandacht schenken, zoveel oneindig veel. 

Een opdracht voor jou en mij! 

Zelfstandig. {Efeziërs 2:21-22}

Vanuit hem groeit het hele gebouw, steen voor steen, 

uit tot een tempel die gewijd is aan hem, de Heer, 

in wie ook u samen opgebouwd wordt tot een plaats 

waar God woont door zijn Geest.

{Efeziërs 2:21-22}

Zelfstandig. Het woord viel tijdens een gesprek. Een woord waar niks bijzonders aan lijkt, tot na het gesprek. Mijn gesprekspartner benoemde het als een on-bijbels woord. Ik moest er even over nadenken, tot vanmiddag ineens in mijn hoofd deze blog zich vormde. 

Elk element in dit woord klopt niet met wat in de Bijbel staat en dat was nogal een schok. Ik die al van jongs af aan zo zelfstandig is. Die als kleuter al op de fiets stapte om een boodschapje te doen bij de winkel. Die op jonge leeftijd al alleen in de trein stapte om te gaan logeren op twee uur rijden afstand. Onbijbels. 

Zelf. Het eigent iets toe. Ik doe het. Ik kan dit. Jouw hulp heb ik niet nodig. Alleen. 

Standig. Staan. Ergens klinkt er ook iets verhevens in door. Iets met macht en aanzien. 

De Bijbel leert mij iets anders. Iets wat het afgelopen jaar mij greep, wakker wilde schudden. Iets waar ik moeite mee heb, moeilijk te voelen en te accepteren. Eén woord. Vijf letters. Liefde. Onmetelijke liefde. Liefde die door dik en dun gaat, door dalen en bergen. Liefde die beweegt, die troost, omarmt en beschermt. Onvoorwaardelijk. 

Jezus, het grote voorbeeld in de liefde. Hij leert geen zelfstandigheid. Hij leert afhankelijkheid. Hij leert samen, met elkaar een gemeenschap zijn, omzien naar elkaar. De knie durven buigen en dienen. Vanuit Zijn liefde vormen wij ons tot een tempel, waar de stenen elkaar tot steun zijn. Waar we opgebouwd worden, een plek waar God vertoefd door Zijn Geest. 

Liefde. Zoals Pooh het mooi zegt: soms geven de mensen zoveel om elkaar, ik denk dat het liefde heet. Die liefde, het kwam afgelopen week op bijzondere manieren tot uiting. Open deuren, gesprekken waarin mensen aangaven veel om mij te geven, nieuwe contacten. En liefde is niet zelfzuchtig, liefde is er om uit te delen, om zich te laten vermenigvuldigen. 

Een tempel en een erfstuk {1 Korintiërs 6:19-20}

Hoe ga jij om met geleende spullen? Of als je bij iemand op visite bent? Je kunt wel door de grond zakken als er iets mis gaat, kapot of kwijt. Hoe kon je uitgerekend dit nu laten vallen?
Soms reageert men laconiek: 'Ach joh, ik koop het zo weer bij de winkel, geen probleem.'
Maar wat nu als het een erfstuk is? Dat niet vervangbaar is, waar emotionele waarde aan zit... Dan reageren ze waarschijnlijk heel anders en jij net zo.

Of weet u niet dat uw lichaam een tempel is van de heilige Geest, 

die in u woont en die u ontvangen hebt van God, 

en weet u niet dat u niet van uzelf bent? 

U bent gekocht en betaald, 

dus bewijs God eer met uw lichaam.

{1 Korintiërs 6:19-20}

Oeps. Erfstuk. Tempel. Niet van mijzelf. Maar van God. 

Hoe ga jij met jezelf om? Erfstuk van Gods genade en liefde. Doe jij wat goed is voor jezelf? Besef je, jij die zo prachtig gemaakt is, dat jij Gods erfstuk bent en enorm kostbaar bent? Niet een lege vaas, maar gevuld met vruchten van de Heilige Geest. Heb jij jezelf lief en handel je daar ook naar, dat je jezelf lief hebt? 

En hoe ga jij om met je broers en zussen? Ook erfstukken van Gods genade en liefde. Heb jij hen lief, zoals jij jezelf lief hebt? 

Antieke vazen, erfstukken, hebben vaak barsten en missen soms stukjes. Getekend door het leven waar zij doorheen zijn gegaan. Wij mogen dan erfstukken zijn met barsten en stukjes kwijt, maar daarnaast zijn wij ook van na de opstanding van Jezus. Wij mogen dus ons richten op het leven dat wacht, gaaf en heel. En elke dag zien we daar de tekenen van, ja, kijk maar om je heen. De regendruppels die de natuur nog een beetje groener maken, de wind die bloemzaadjes meeneemt om later ergens te gaan groeien, het gelach van kinderen, het oude stel dat hand in hand loopt. Tekenen van het Eeuwige leven dat op ons wacht in al zijn perfectie. 

Maar voor nu, lieve broer, lieve zus. Zie jezelf als een tempel, als een kostbaar eigendom van de Allerhoogste. Ga er zuinig mee om, heb respect voor de Maker. En help elkaar, bescherm je broer of zus die zichzelf lijkt te vernietigen. Bid, steun, vecht mee.