Vanavond een tweede coachingsgesprek gehad. En degene die hier een taboe van maken(ook van psychologen) zou ik graag eens willen spreken. Want halverwege dit gesprek besefte ik dat er zoveel aan heb. Je leert jezelf kennen. Dat is best confronterend, je komt achter dingen waar je helemaal niet achter wilt komen. In tweede instantie besef je dat je doordat je deze dingen weet dichter bij jezelf komt. Dat je snapt waarom je bent zoals je nu eenmaal bent.
Bij mij zorgde het er eerst voor dat ik er eigenlijk om moest lachen. Het is allemaal zo logisch. Zo ben ik nu eenmaal. En ik mag ook trots zijn op de eigenschappen en kwaliteiten die ik heb.
Maar het is soms ook wel pijnlijk om te horen. Want je wordt door omstandigheden gevormd, daar kan je in sommige gevallen weinig aan te doen. Misschien wil je zo helemaal niet zijn. Je kan er wel om janken dat het zo is. Gelukkig kan je het ook op een positieve manier oppakken en er juist je voordeel mee doen. Je leert ervan en je begrijpt ook het gedrag van andere mensen.
Het klinkt misschien allemaal heel cryptisch.. Een mens zit nou eenmaal complex in elkaar. Het mooie is dat wij allemaal een stukje van God dragen en Hij zou het zo geweldig vinden als wij die stukjes leren kennen en mee aan de slag gaan. Daarom denk ik dat het niet zonder bedoeling is dat ik nu bij een coach loop. Elk leven is waardevol, hoe waardeloos je ook voelt. Het is mooi om te ontdekken wie jij bent, wat je wilt en hoe je elkaar mooier kan maken. Grijp die kans! Nee, het gaat niet zonder kleerscheuren, maar uiteindelijk kom je gaver uit!
Kijk eens op deze site en hopelijk helpt het jou verder: http://www.stir.nu/
Ben blij dat het goed gaat daarmee!
BeantwoordenVerwijderenGa zo door ermee:)!