Rust

Ik ben zo'n type die als een idioot op zoek kan gaan naar rust. En het dan nooit kan vinden. De laatste tijd kan ik die rust veel meer vinden. In dat proces bevindt zich een belangrijk woord: accepteren. Ik merk dat zolang ik dingen niet accepteer zoals ze zijn, ze constant als een stuiterbal heen een en weer gaan in mijn leven. Op het moment dat ik besef dat dingen zijn zoals ze zijn, merk ik dat ik een stuk rust ervaar. Ik kan het dan loslaten en hoef er niet meer over na te denken. Als je denkt dat ik hier binnen een paar maanden ben achter gekomen: vergeet het. Ik heb er vier jaar lang over moeten doen om dit te kunnen beseffen. Dat is best lang, maar blijkbaar had ik het nodig en dat kan ik nu accepteren.
Rust vind ik niet alleen in acceptatie. Nouja, nu ik het zo schrijf komt het toch elke keer terug. Er zijn meer dingen waarin ik rust ervaar. Bijvoorbeeld muziek luisteren en boeken lezen, dan kan ik soms alles om mij heen vergeten en er helemaal in opgaan. Hardlopen is voor mij ook heerlijk rustgevend, mijn hoofd is heerlijk geleegd na het lopen. Ik vind het ook eerlijk om bij water te zitten en te horen hoe de golven aan land komen. Gisteren ben ik met een vriendin naar Zandvoort aan Zee geweest. Geweldig om te horen hoe schelpen op het strand worden neergelegd. Zo rustgevend! Wat mij ook rust kan geven is kletsen/praten met mensen. Gedachten delen. Het is soms fijn als je bepaalde dingen niet langer voor je alleen hoeft te houden. Ik vind dat zo waardevol!
Tot slot het laatste puntje waarin ik het meest rust ervaar: bidden en Bijbellezen. Stil op je kamer, de Bijbel erbij pakken en lezen wat God jou te vertellen heeft. De meest saai-lijkende verhalen komen dan tot leven. Bidden is ook zo geweldig, ik kan dan een rust ervaren die niet te omschrijven valt met woorden, dat moet je gewoon ervaren!

Laat los - Sheila Walsh

Ik lees op moment graag. Van alles. Maar vooral boeken waar diepgang in zit. Zo heb ik afgelopen zomer een boek over coaching gelezen, om mij daar eens in te verdiepen. Ook heb ik mijn collectie van Max Lucado weer uitgebreid! Door één boek in het bijzonder werd ik diep door geraakt. Het had een boek van mijn eigen hand kunnen wezen, zo persoonlijk, zo herkenbaar. Ik heb het over het boekje: Laat los, vrij om te leven van Sheila Walsh. Als je de kaft ziet dan móét je het boekje wel kopen. En als je de eerste stuk van het boek leest dan kan je niet meer terug en weet je dat je een goede keuze gemaakt heeft. Ze begin elk hoofdstuk met een aantal quotes en bijbelteksten. Soms heel indringend en confronterend. Deze las ik vandaag en wil ik graag delen. Ik kan je dit boek echt aanraden als je merkt dat het in je leven niet zo gaat zoals jij voor ogen had of hebt.

Het hoofdstuk gaat over de schijnwerper van Gods hoop:

"Kijk niet vol angst vooruit naar de veranderingen en mogelijkheden van dit leven;

zie ze in plaats daarvan vol hoop tegemoet 

in de wetenschap dat de God bij wie je geborgen bent 

je zal redden wanneer ze zich aandienen. 

Hij is je bewaarder.

Hij heeft je tot nu toe bewaard

Houd zijn hand stevig vast, dan zal Hij je veilig leiden,

en wanneer je niet meer kunt staan, zal Hij je in zijn armen dragen.

Houd je niet bezig met wat morgen misschien gebeurt.

Onze Vader zal je ofwel beschermen tegen het lijden,

of je de kracht geven om het te dragen."

~Franciscus van Sales~

Back to 25-08-2011

Een niets bijzonders lijkende datum. Maar die datum betekend toch wel wat voor mij.
Nietsvermoedend ging ik naar een coachingsgesprek. Ik volgde coaching omdat ik geen idee wat welke kant ik eigenlijk op moest gaan met mijn leven. Moest ik bij de c1000 blijven werken voor de rest van mijn leven. Was een mbo-opleiding toch beter om te doen. Of toch een hbo-opleiding en mijn hart volgen. Ondertussen wist ik niet meer welke van de honderden opleiding bij het hbo ik moest gaan kiezen.
Ik wist niet dat ik op dat moment zo snel achter het antwoord zou komen. Toen het mij die avond steeds meer helder werd en ik het hoge antwoord eruit durfde te gooien stuiterde ik van energie. Mijn ouders keken  mij wazig aan toen ik thuiskwam. Tja, waarschijnlijk dachten ze dat ik weer een of andere bevlieging had, die ik die maanden welk vaker had. Alleen wist ik het nu zeker. Elize gaat juf worden!
Inmiddels een jaar verder en een heleboel ervaringen rijker. Ik kan zeggen dat ik de PABO erg leuk vind, al is het soms wel veel werk. Maar als je dan eenmaal op stage aankomt en die lekkere bekkies ziet, dan ben ik alles alweer vergeten! Ik geniet!
Al is er wel een kleine maar. Want ik weet diep in mijn hart dat dit niet uiteindelijk is wat ik wil gaan doen. En daar ben ik ook eerlijk in. Dit zie ik als een basis. Ik vind de ontwikkeling van kinderen heel bijzonder en interessant. Daar wil ik absoluut mee verder. Ook zie ik een kans liggen om mij zelf te ontwikkelen tot coach of counselor. Dat lijkt mij zo onwijs gaaf! Dit riep ik al in de eerste week toen ik op de PABO zat, ik werd meteen van verschillende mensen geremd. Op dit moment wil ik het zo graag en zolang als ik de ambitie heb ga ik er voor werken om het realiteit te maken! Ik hou ook wel in mijn achterhoofd dat de wegen anders kunnen gaan dan dat je ze voor ogen houdt. Maar dat geeft niet, ik weet dat je daar zoveel van kan leren!
Dit zijn toch echt van die ervaringen die het leven een gouden randje geeft!

(Ps: mijn coach die mij enorm geholpen heeft, heeft ook een site: http://www.douwenagelcoaching.nl/)

The Well - Casting Crowns

Leave it all behind, 

Leave it all behind, 

Leave it all behind, 

Leave it all behind, 

I have what you need, 

But you keep on searchin, 

I've done all the work, 

But you keep on workin, 

When you're runnin on empty, 

And you can't find the remedy, 

Just come to the well. 

You can spend your whole life, 

Chasin what's missing, 

But that empty inside, 

It just ain't gonna listen. 

When nothing can satisfy, 

And the world leaves you high and dry, 

Just come to the well 

CHORUS: 

And all who thirst will thirst no more, 

And all who search will find what their souls long for, 

The world will try, but it can never fill, 

So leave it all behind, and come to the well 

So bring me your heart 

No matter how broken, 

Just come as you are, 

When your last prayer is spoken, 

Just rest in my arms a while, 

You'll feel the change my child, 

When you come to the well 

The world will try, but it can never fill... leave it all behind 

And now that you're full, 

Of love beyond measure, 

Your joy's gonna flow, 

Like a stream in the desert, 

Soon all the world will see that living water is found in me, 

Cuz you came to the well 

Donderend geweld of zachte bries {1 Kon.19}

Er was een man, die een bijzonder talent had gekregen. Hij kreeg soms verhalen in zijn hart die hij aan andere mensen vertelde. Soms waren het mooie verhalen, maar er waren ook verhalen bij die zorgde dat mensen angstig werden, dan waarschuwde hij hen. Niet iedereen vond het fijn en goed dat hij steeds van die verhalen vertelde. Eén iemand in het bijzonder. Hij vond dat dit soort mensen vermoord moesten worden. Hij voelde zich bedreigd door de verhalen. Dus deze man, met dat bijzondere talent, sloeg op de vlucht. Hij verstopte zich in de woestijn. Hij was doodsbang en dacht dat het maar beter was dat hij in de woestijn zou overlijden. Hij ging liggen bij een struik en hij viel in slaap. Terwijl hij sliep hoorde hij een stem die zei: 'Hier eet wat'. Toen hij zijn ogen open deed zag hij een stuk brood naast zijn hoofd liggen en ook een kruik met water. Hij at wat stukjes brood en hij nam ook een slokje water, want stiekem had hij toch best honger! Hij ging daarna meteen weer liggen. Weer hoorde hij een stem 'Sta op! Eet wat. Anders is de reis te zwaar.' Weer stond de man op en deed wat hem gezegd was. Hij pakte zijn spullen bij elkaar en ging verder de woestijn in totdat hij bij een berg kwam. Een heel speciale berg. Het was namelijk de berg van God. En bij die berg ging hij de grot binnen om te slapen. 

Toen sprak God tegen hem, Hij wilde dat de man, Elia, naar buiten kwam. De Here kwam voorbij Elia. Eerst was er een windvlaag, maar daar was God niet in. Toen een aardbeving ook daar was God niet in. Daarna kwam er vuur, maar ook daarin was God niet. Het werd doodstil, er klonk heel zacht een briesje. Elia hoorde het en op dat moment sloeg hij zijn mantel voor zijn gezicht want hij wist dat God daar was. 

{1 Koningen 19, vrij vertaald}

Ik vind dit een meesterlijk verhaal. Het vertelt mij iets heel belangrijks. Ik heb in mijn leven God gezocht in de grote dingen. En ik moet zeggen ik vond God daar niet echt. Waarom? Ik was vergeten om te genieten van de kleine, misschien wel normale dingen van het leven. Een lach op iemands gezicht, de wolken in de lucht, de woorden van een kind, een vlinder die voorbij vliegt, allemaal door God gemaakt en aan ons gegeven. Om er voor te zorgen en het te waarderen. En juist dat laatste was ik totaal vergeten. Op het moment dat ik dat besefte zag ik hoe groots zoiets kleins kan zijn. Hoe een lach van een vriendin je hart kan vullen van blijdschap. Hoe machtig mooi de wolken gemaakt zijn. De woorden van een kind, ze kunnen je laten ervaren dat je geliefd bent. En een vlinder, die vrij door de lucht vliegt en zich niet laat belemmeren maar zich ontpopt tot iets magnifiek. Ik krijg er kippenvel van. God laat zich zien in juist de normale dingen. Hij komt niet met donderend geweld. Wij mogen Hem zoeken, vooral vinden in de rust. Weg uit de hectiek van het leven. Even stil op een plekje, je handen vouwen en je hart richten op Hem. Om te delen in de rust die Hij biedt in ons woelige leven. Wauw..

Het is niet het einde..

~Wij weten dat wanneer onze aardse tent,

 het lichaam waarin wij wonen, wordt afgebroken, 

we van God een woning krijgen: 

een eeuwige, niet door mensenhanden gemaakte woning in de hemel.~

Als ik deze tekst diep tot mij door laat dringen krijg ik kippenvel. Misschien omdat ik niet kan bevatten wat dit betekend. Wel weet ik dat er mensen sterven. Voor ons misschien veel te vroeg, inmiddels weet ik dat onze tijd niet Gods tijd is. Ik heb het zelf meegemaakt met mijn tante. Ook deze week heb ik verschillende verhalen gehoord over relatief jonge mensen die ernstig ziek zijn. Een vader van 2 kinderen is van de week overleden. Nog maar 44 jaar. Het is soms niet te beseffen. Toch vind ik hoop en troost in al deze verhalen. Het maakt mij klein en kwetsbaar. Ik besef dat oud worden niet vanzelfsprekend is en dat elke dag weer opnieuw een cadeau is uit Gods hand. 

Ik weet dat het na dit leven niet gedaan is en daar spreekt de tekst over. Het zegt ons zelf dat wij het al weten. En vaak als je iets weet dan ben je er van overtuigd dat je gelijk hebt en dat het waar is. 

God belooft ons een plekje dicht bij Hem. Ik kan dat verder niet uitleggen, voor mij hoeft dat ook niet. Ik leg het in Zijn handen. Ik vertrouw op Hem. Al is het moeilijk. De dood is iets waar ik en denk iedereen niet graag mee geconfronteerd wordt. Maar wat God belooft, dat komt Hij na. Ik mag mij veilig weten in Zijn armen!

Zomer 2012!

De zomer zit er b-i-j-n-a op en dat betekend dat ik even ga inventariseren wat ik gedaan heb deze zomer:

Kamer geverfd: 

Naar Maastricht

Terrasjes gepakt:

Oppassen op neefje en nichtjes!

IJsjes eten 

Puzzelen:

Genieten van het heerlijke weer!

Aardbeien!

High tea'en 

Bijkletsen met vrienden 

Jarig zijn!

Lekker koken 

Verdiepen in coaching:

Volgens mij vergeet ik nog van alles, maar het is een kleine impressie! 

Dubbel: leven & dood

Deze week ben ik jarig. Altijd in de vakantie, altijd heerlijk vrij. Vroeger, toen ik op de basisschool zat, begon ik als het vakantie was ook meteen met aftellen naar mijn verjaardag toe. Als kind zijnde leef je er echt naar toe. Eerst is die jarig, dan die en dan nog een maandje wachten en dan ben ik zelf jarig! Iets normaals, wat bij het leven hoort.
De afgelopen dagen begin ik ook langzaam aan af te tellen naar mijn verjaardag. Alvast spulletjes in huis halen, verzinnen wat voor cupcakes ik ga maken. Heerlijk om te doen. Maar er is de afgelopen week wel een andere gedachte over heen gekomen. Afgelopen week namelijk een aantal berichten gehoord over/van mensen die ziek zijn, een kindje verwachten die ziek zal zijn, jonge mensen die sterven. Het zorgde ervoor dat ik even stil ging staan en bedacht hoe kwetsbaar, hoe wonderlijk het leven is. Hoe dankbaar ik mag zijn dat ik mag leven met de welvaart die er is. Dat er mensen zijn die van mij houden, dat ik mijn talenten in kan zetten, dat ik een kans heb. Ooh, er zijn zeker dagen die ik zou willen wissen uit mijn geheugen, aan mijn bestaan. Totdat ik een prachtige zin las in het boekje 'Laat los' van Sheila Walsh:

Wat moest gebeuren, is gebeurd. 

En dat zinnetje geeft mij de rust om het verleden te laten zoals het is, trots te zijn op de kansen die ik gehad heb. De lessen uit het verleden mee te nemen naar de toekomst en zo als een sterk persoon in het leven te staan. Het leert mij het leven als iets kostbaars en wonderlijks te zien. 

Al die jaren dat ik leef, ben ik nog geen moment werkelijk alleen geweest(al dacht ik het misschien wel). Al die jaren was God daar, om mij te omringen met Zijn liefde. Om mij te leren accepteren dat sommige dingen moesten gebeuren. 

Regenboog {Genesis 9:11-17}

 Deze belofte doe ik jullie: nooit weer zal alles wat leeft door het water van een vloed worden uitgeroeid, nooit weer zal er een zondvloed komen om de aarde te vernietigen. En dit,’ zei God, ‘zal voor alle komende generaties het teken zijn van het verbond tussen mij en jullie en alle levende wezens bij jullie: ik plaats mijn boog in de wolken; die zal het teken zijn van het verbond tussen mij en de aarde. Wanneer ik wolken samendrijf boven de aarde en in die wolken de boog zichtbaar wordt, zal ik denken aan mijn verbond met jullie en met al wat leeft, en nooit weer zal het water aanzwellen tot een vloed die alles en iedereen vernietigt. Als ik de boog in de wolken zie verschijnen, zal ik denken aan het eeuwigdurende verbond tussen God en al wat op aarde leeft. Dit,’ zei God tegen Noach, ‘is het teken van het verbond dat ik met alle levende wezens op aarde gesloten heb.’

Een tijdje geleden kwam ik een spreuk tegen die ik erg mooi vond en nog steeds mooi vind: 

"Don't count the thunderstorms in your life but the rainbows"

Direct moest ik denken aan Noach en God en de link naar ons leven. Soms komen er dikke, donkere wolken boven ons leven. Het dreigt flink te regenen en te donderen en dat gebeurt ook wel eens. Het lijkt of niets meer heel blijft en alles kapot gaat. Niets lijkt meer zeker. Over twijfel. Komt het ooit goed? 

Terwijl het nog regent lijkt de zon toch door te komen en er verschijnt een regenboog, met allemaal prachtige kleuren, smal of juist heel breed. Als ik dat zie krijg ik vaak kippenvel omdat het mij herinnert aan een belofte die God gegeven heeft aan Noach en al zijn nakomelingen. Nooit, maar dan ook nooit komt er zo'n vloed van water die de hele aarde vernietigd. 

Het kan soms enorm tekeer gaan in je leven, maar ik weet zeker dat je mag vertrouwen op God. Omdat Hij ons deze prachtig belofte heeft gegeven. God zal jou, je familie, vrienden totaal vernietigen. Oke, wij moeten soms mensen missen maar je zal nooit helemaal alleen komen te staan. God is er die je zal helpen. 

Ik vind het bijzonder dat God ons zo'n teken geeft. Ik, en ik denk dat er meer mensen zijn, zijn opzoek naar tekenen van God. Van Zijn aanwezigheid, van Zijn zorg en Zijn liefde. Met zo'n prachtige regenboog laat God zien dat je niet alleen staat en dat er altijd Iemand is om je te helpen ook al lijkt als kapot te zijn. Tel al die momenten dat je merkt dat God bij je is, dat Hij Zijn regenboog in je leven laat schijnen. En vergeet niet: achter de wolken schijnt Gods liefde!