Dubbel: leven & dood

Deze week ben ik jarig. Altijd in de vakantie, altijd heerlijk vrij. Vroeger, toen ik op de basisschool zat, begon ik als het vakantie was ook meteen met aftellen naar mijn verjaardag toe. Als kind zijnde leef je er echt naar toe. Eerst is die jarig, dan die en dan nog een maandje wachten en dan ben ik zelf jarig! Iets normaals, wat bij het leven hoort.
De afgelopen dagen begin ik ook langzaam aan af te tellen naar mijn verjaardag. Alvast spulletjes in huis halen, verzinnen wat voor cupcakes ik ga maken. Heerlijk om te doen. Maar er is de afgelopen week wel een andere gedachte over heen gekomen. Afgelopen week namelijk een aantal berichten gehoord over/van mensen die ziek zijn, een kindje verwachten die ziek zal zijn, jonge mensen die sterven. Het zorgde ervoor dat ik even stil ging staan en bedacht hoe kwetsbaar, hoe wonderlijk het leven is. Hoe dankbaar ik mag zijn dat ik mag leven met de welvaart die er is. Dat er mensen zijn die van mij houden, dat ik mijn talenten in kan zetten, dat ik een kans heb. Ooh, er zijn zeker dagen die ik zou willen wissen uit mijn geheugen, aan mijn bestaan. Totdat ik een prachtige zin las in het boekje 'Laat los' van Sheila Walsh:

Wat moest gebeuren, is gebeurd. 

En dat zinnetje geeft mij de rust om het verleden te laten zoals het is, trots te zijn op de kansen die ik gehad heb. De lessen uit het verleden mee te nemen naar de toekomst en zo als een sterk persoon in het leven te staan. Het leert mij het leven als iets kostbaars en wonderlijks te zien. 

Al die jaren dat ik leef, ben ik nog geen moment werkelijk alleen geweest(al dacht ik het misschien wel). Al die jaren was God daar, om mij te omringen met Zijn liefde. Om mij te leren accepteren dat sommige dingen moesten gebeuren.