Er was een man, die een bijzonder talent had gekregen. Hij kreeg soms verhalen in zijn hart die hij aan andere mensen vertelde. Soms waren het mooie verhalen, maar er waren ook verhalen bij die zorgde dat mensen angstig werden, dan waarschuwde hij hen. Niet iedereen vond het fijn en goed dat hij steeds van die verhalen vertelde. Eén iemand in het bijzonder. Hij vond dat dit soort mensen vermoord moesten worden. Hij voelde zich bedreigd door de verhalen. Dus deze man, met dat bijzondere talent, sloeg op de vlucht. Hij verstopte zich in de woestijn. Hij was doodsbang en dacht dat het maar beter was dat hij in de woestijn zou overlijden. Hij ging liggen bij een struik en hij viel in slaap. Terwijl hij sliep hoorde hij een stem die zei: 'Hier eet wat'. Toen hij zijn ogen open deed zag hij een stuk brood naast zijn hoofd liggen en ook een kruik met water. Hij at wat stukjes brood en hij nam ook een slokje water, want stiekem had hij toch best honger! Hij ging daarna meteen weer liggen. Weer hoorde hij een stem 'Sta op! Eet wat. Anders is de reis te zwaar.' Weer stond de man op en deed wat hem gezegd was. Hij pakte zijn spullen bij elkaar en ging verder de woestijn in totdat hij bij een berg kwam. Een heel speciale berg. Het was namelijk de berg van God. En bij die berg ging hij de grot binnen om te slapen.
Toen sprak God tegen hem, Hij wilde dat de man, Elia, naar buiten kwam. De Here kwam voorbij Elia. Eerst was er een windvlaag, maar daar was God niet in. Toen een aardbeving ook daar was God niet in. Daarna kwam er vuur, maar ook daarin was God niet. Het werd doodstil, er klonk heel zacht een briesje. Elia hoorde het en op dat moment sloeg hij zijn mantel voor zijn gezicht want hij wist dat God daar was.
{1 Koningen 19, vrij vertaald}
Ik vind dit een meesterlijk verhaal. Het vertelt mij iets heel belangrijks. Ik heb in mijn leven God gezocht in de grote dingen. En ik moet zeggen ik vond God daar niet echt. Waarom? Ik was vergeten om te genieten van de kleine, misschien wel normale dingen van het leven. Een lach op iemands gezicht, de wolken in de lucht, de woorden van een kind, een vlinder die voorbij vliegt, allemaal door God gemaakt en aan ons gegeven. Om er voor te zorgen en het te waarderen. En juist dat laatste was ik totaal vergeten. Op het moment dat ik dat besefte zag ik hoe groots zoiets kleins kan zijn. Hoe een lach van een vriendin je hart kan vullen van blijdschap. Hoe machtig mooi de wolken gemaakt zijn. De woorden van een kind, ze kunnen je laten ervaren dat je geliefd bent. En een vlinder, die vrij door de lucht vliegt en zich niet laat belemmeren maar zich ontpopt tot iets magnifiek. Ik krijg er kippenvel van. God laat zich zien in juist de normale dingen. Hij komt niet met donderend geweld. Wij mogen Hem zoeken, vooral vinden in de rust. Weg uit de hectiek van het leven. Even stil op een plekje, je handen vouwen en je hart richten op Hem. Om te delen in de rust die Hij biedt in ons woelige leven. Wauw..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten