Waaaaaaaaaaaaaaaaaah!!

Waar zal ik beginnen? Meteen met de deur in huis vallen, of toch het eerst langzaam opbouwen?! Oke, ik zal het maar gewoon zeggen: LIESJE GAAT NAAR DE PABO!!

En misschien denk je nu: 'Lekker boeiend!!' Ja, dat is zeker heel boeiend, want je wilt niet weten wat voor weg het is geweest om tot deze beslissing te komen! Het was een leerzame weg, soms best confronterend, maar ook erg mooi! Ik heb enorm veel geleerd, wie ik als mens ben en wie de mensen zijn. Over mijn talenten, mijn valkuilen maar ook mijn uitdagingen die het leven bijzonder (&) mooi maken.

Ik heb dit niet alleen gedaan. Samen met mijn coach, Douwe Nagel (http://www.douwenagelcoaching.nl/), ben ik tot deze conclusie gekomen. Eigenlijk totaal onverwacht dat ik er vanavond achter zou komen, maar ook vallen er nu een aantal puzzelstukjes op zijn plek. In de afgelopen weken zo enorm veel geleerd, die verklaren waarom de mens zo is zoals hij is, wat de mens zo waardevol maakt. Maar ook gelachen omdat ik soms zo belachelijk eng is omdat het klopt!

Bovenal wil ik Iemand bedanken die er altijd voor mij is en die mij altijd hoort. Soms denk ik van niet, maar dan luister ik op de verkeerde manier. God. Hij heeft mijn gebeden van de afgelopen dagen gehoord. Ik vroeg om te helpen bij de keuzes die ik ging maken en of ik de rust mocht krijgen. Die keuze is nu gemaakt en de rust volgt vanzelf.

Ja.. Wat valt er nu nog te zeggen? Niets, deze dromer gaat morgen een doener worden en gaat een heel lijstje afwerken om nog dit schooljaar te beginnen :)

-nu nog maar hopen dat ik een beetje slaap vannacht!-

Bloemetje voor jou!

Omdat zoveel mensen een bloemetje kunnen gebruiken! Omdat er mooie dingen gebeuren, omdat er moeilijke dingen gebeuren. Er denkt altijd iemand aan jou :)

Change..

De laatste tijd word mijn hoofd flink door elkaar geschut, aan het denken gezet. Dat is soms wel lastig, je verlegd en vernieuwd je grenzen, misschien wel je standpunten.

Het verbaasd mij hoe ziek deze wereld eigenlijk is. Kijk naar Libië, mensen worden mishandeld en vermoord, ze hadden geen vrijheid onder het regime van Kadhaffi. Kijk naar Mexico, oorlogen om de macht tussen drugskartels. Kijk naar Oostenrijk, waar voor de zoveelste keer iemand is opgepakt omdat hij jaren vrouwen heeft afgesloten van de buitenwereld, zijn eigen dochters waarbij hij kinderen bij kreeg, om misselijk van te worden. Kijk naar ons eigen land, je bent niet meer veilig op de weg omdat een of andere gek met een luchtbux op auto's schiet. Hoe verzinnen we het allemaal? Waarom zijn we zo hebberig? Waarom zo ik-gericht? Wat bereiken we daar toch mee?

Het is geen ver-van-je-bed-show. Kijk om je heen. Zou jij die oude vrouw bij de kassa even helpen met haar boodschappen? Of ga je lopen zuchten omdat ze voor geen meter opschiet, want ja, jouw tijd is kostbaar! Nog zo'n simpel iets: parkeren van auto's. Parkeer jij zo je auto zodat jij even snel iets kan doen, maar zo dat je 3 parkeerplekken bezet houdt of dat je op een invalideparkeerplaats staat? Of laat je de ruimte over voor een ander? Eigenlijk is het ziek dat zo'n invalideparkeerplek nodig is, want we kunnen een aantal plekken vrijhouden voor de mensen die slecht ter been zijn? Wij hoeven toch niet perse met onze grote mond vooraan te staan?

En wat dacht je van mensen nakijken omdat die persoon anders is dan jou? Zoals ze bij Challenge Day zeiden: waar halen mensen het lef vandaan om jou te pesten om wie je bent en hoe je er uit ziet? We kunnen onze eigen ik niet meer laten zien, we durven het niet meer. Als we het doen, worden we er op afgerekend.

Jammer dat de wereld zo is. Zoals gisteren op een workshop over ontwikkelingswerk de stelling was: Is het een druppel op een gloeiende plaat? Nee! We kunnen veranderen. Iedereen is anders, iedereen doet het op een andere manier. Maar het is onze opdracht om voor deze wereld te zorgen, met elkaar, ieder zoals hij of zij is. Het is misschien niet meteen te merken, maar het is zeker geen druppel op een gloeiende plaat. Kan je je voorstellen hoe blij die oude vrouw zal zijn, als je haar even helpt. Kan je je voorstellen hoe mooi het is om verdraagzaam met elkaar te leven, oke er zullen verschillen blijven, maar kunnen we elkaar het leven niet gunnen? Kan je je voorstellen hoe blij iedereen zal zijn als iedereen elkaar accepteert zoals we zijn? Dat we elkaar niet langer meer afrekenen omdat je niet dat merk kleding hebt, of dat je haar niet die kleur heeft of verzin het maar.

Het begint bij jou. Probeer het steeds een stukje. Makkelijk is het niet, ik geef het toe. Je zal weerstand voelen, maar misschien is het jou die ene glimlach wel waard.

Celtic Woman - When you believe

Al langere tijd luister ik nummers van Celtic Woman. Muziek waar ik echt kippenvel van krijg, dat me écht diep kan raken. Teksten die binnenkomen en even niet weggaan. Maar er zit ook veel blijheid in dat ik er zelf ook echt helemaal blij van kan worden en tot rust kom. Zo wil ik deze keer het volgende nummer delen, geniet er van!

Andere naam

Misschien kon je deze blog in eerste instantie niet vinden. Dat klopt!

Ik heb de naam veranderd van deze blog. Hij is nu wat anoniemer en niet direct te koppelen met mijn naam. Wel zo fijn!

Ik hoop dat jullie blijven lezen :)

n-e-e-!

De definitie van het woord is duidelijk. En is eigenlijk ook heel makkelijk. Maar waarom is het dan zo'n lastig woord? Voor mij dan in ieder geval. 'Gewoon' zeggen dat iets je niet uit komt, of dat je iets niet wil. Of gewoon zeggen dat je iets niet kan.. Nee, Liesje probeert het eerst zelf en dan ga ik pas denken. En dat klopt wel met wie ik ben, ik ben een doener. Geen denker. Ik doe eerst iets en dan denk ik shit! Waarom doe ik dit in vredesnaam?! En vaak kom ik achteraf er wel achter dat het meevalt en dat het me wel lukt, maar die rot momentjes van twijfel en misschien wat teleurstelling die zijn niet fijn.

Meer nee zeggen.. Het zit niet echt in mij, al zal het beter zijn om het wel te gaan doen. En ik denk dat ik mensen niet er mee teleurstel. Ik hoop dat mensen juist blij zijn dat ik eerlijk ben. Zodat ik niet van die weken heb waar ik het verschrikkelijk druk heb en blij ben als het om is.

Maar ja, wat moet je als je de dingen die je aangeboden krijgt zo leuk zijn en je niet liever wil dan helpen en doen, mensen blij maken.

Ik denk dat ik er nog even nog niet uit ben. Tips zijn natuurlijk welkom!

Leren van kinderen

Misschien ken je het boekje wel vol van briefjes van kinderen aan God. Vertederend om te lezen, maar soms ook hard verscheurend omdat kinderen zich over sommige dingen geen zorgen hoeven en moeten maken. Een van zo'n briefje is van Joyce, zoals het plaatje.

Dat het vertederend is, dat snappen we wel. Maar dat we er ook een les uit kunnen halen?! Jazeker, hier zit een boodschap in!

Joyce bedankt God dat zij een broertje heeft gekregen maar zegt ook dat ze liever een hondje had willen hebben en dat ze daarvoor gebeden had. Misschien denk je nu van doe alsjeblieft normaal, het is een kind, laat dat kind! Ik laat dat kind heel graag, omdat ze van die wijze dingen zeggen. Want wees eens eerlijk tegenover jezelf, dank jij God altijd voor wat je krijgt? Altijd, ook al heb je iets anders gekregen dan dat je gevraagd hebt? Uit eigen ervaring weet ik wel beter. En ik weet ook dat wij 9 van de 10 keer iets anders krijgen dan dat we vragen, kunnen we daarvoor danken? Voor ons als grote mensen is het denk ik moeilijk. Maak je dan maar klein, buig je hoofd en vouw je handen voor God. Wees er eerlijk over dat je het moeilijk vindt dat wegen anders gaan dan dat je zou willen. En vraag of God jou er bij wilt helpen om het te accepteren en de mooie dingen in te zien! Vertrouw er op dat het jou zal lukken, niet op eigen kracht maar die van God! De God die ontzettend veel van jou houd en je zal geven wat je nodig hebt!

Geen woorden..

Je kent wel van die momenten, er wordt jou onrecht aangedaan, je gaat de confrontatie aan want je wilt weten hoe het zit! Maar juist op dat moment val je stil. Van te voren wist je zo goed wat je moest zeggen.. Maar op hét moment krijg je geen woord over lippen, laat staan dat je weet wat je moet zeggen.

Die momenten kende Mozes maar al te goed. Ook hij kwam moeilijk uit zijn woorden, terwijl zijn broer Aäron precies de goede woorden wist te vinden op het juiste moment. En toch koos God ervoor om Mozes te kiezen als Zijn woordvoerder. Logisch toch dat Mozes het niet ziet zitten en God op andere gedachten probeert te brengen. Tegenover een bekende kwam hij al niet uit zijn woorden, laat staan dan tegen de grote Farao.

Maar God blijft bij wat Hij bepaald heeft en wilt dat Mozes Zijn woord bij de Farao en het volk brengt. Om Mozes toch gerust te stellen en hem vertrouwen te geven zegt God iets heel moois tegen Mozes: Hij beloofd Mozes bij te staan, Hem de juiste woorden te geven.

Dat doet God niet alleen bij Mozes, Hij doet het nog steeds. Bij wie? Bij JOU! Ja, je leest het goed, bij JOU! Vertrouw op God, leg het probleem bij Hem neer en Hij zal je bijstaan, het maakt niet uit wat voor moeilijks je te doen staat, Hij is bij je en Hij zal jou de kracht geven om het te doen!

Breaking..

We're breaking things we can't repair and none of us will take te blame. No, nothing can be done this time. All te memories that we've made, I've threw them all away.. There's no need to talk it over..

Misschien ken je dit liedje wel van Anouk. Een liedje dat regelmatig in mijn hoofd schiet. Zo'n pakkend begin, voor deze tijd maar misschien ook wel voor je eigen situatie.

We maken dingen kapot, kijk naar de rellen in Londen. Voor sommige mensen heeft het zo'n impact dat hun harten altijd kapot zullen zijn. Denk aan de mensen die de dupe er van worden. Maar ook aan de ouders die misschien niet willen dat hun zoon of dochter er aan mee doet maar ze niet kunnen tegenhouden. Of voor de slachtoffers die hier in verwikkeld raken.

Maar wat denken we van relaties in prive of werk sfeer. Misschien mag je die persoon totaal niet en dus maak je hem of haar het leven zuur. Kleine pesterijen, maar net genoeg om te zorgen dat de collega of wie dan ook, er aan kapot gaat.

We gunnen elkaar tegenwoordig niet zo veel meer, lijkt het. Snel en goed. Mensen die daar niet aan voldoen hebben pech! Helpen zullen we ze niet.

En waar is dan onze verantwoordelijkheid? Niemand die zal zeggen van het is fout wat ik doe, mijn excuses ervoor. Nee. Wij zijn niet fout, de ander is helemaal verkeerd bezig! Grappig is dat de ander dat ook denkt en als beide de poot stijf houden kom je er nooit uit en wordt het nooit beter.

Stiekem zijn er in je gedachten momenten dat je wel goed met die ene persoon kon, maar die verbrand je. Want ja, dat telt nú toch niet?! We willen alleen nog maar de slechte kanten van een persoon inzien en hem of haar alleen maar de put in trappen.

Ach en over praten doen we al helemaal niet! Helpt niets!

Jammer dat er zulke mensen zijn. Maar ik ben er achter gekomen dat ik die mensen niet veel kwaad kan nemen. We zitten op een totaal andere hoogte en áls we willen communiceren dan zitten we niet op dezelfde lengte en zullen we elkaar never bereiken. De wijste is dan niet de persoon die zijn mond dicht houdt. Nee, juist degene die zijn mond open doet, probeert in de wereld van de andere persoon te komen en zo elkaar te bereiken. Die ander zal na verloop van tijd het zelfde doen en zo kun je, welke soort ook, de relatie weer opbouwen.

Zelf moet ik het nog proberen. Maar ik weet zeker dat het de moeite waard is! Je hebt iedereen nodig, of je hem of haar nou mag of niet. En net zoals het plaatje zullen we allemaal de hand naar elkaar uitsteken en vastpakken! De gepeste pakt die van de pestkop. De vijand die van de verschoppeling. De actieve die van de passieve. De vechter die van de prater.

Er is er 1 jarig..

..dat kun je wel zien dat ben IKKUH! Alweer 19.. Mijn laatste jaartje als tiener. En dan hup de twintig in. Het is een cliché om te zeggen dat de tijd hard gaat, maar het is gewoon zo! Kleine meisjes worden groot..

Back!

Sinds gisteren weer terug. Eigenlijk wilde ik 'in Nederland' erachter schrijven, maar ik ben in Nederland gebleven al was het gevoel anders. Samen met een vriendin heerlijk naar Zuid-Limburg geweest, om precies te zijn in Slenaken.

Wat is die natuur toch mooi daar! En wat is het toch griezelig om bergje op te rijden als je net 2 weken je rijbewijs hebt, haha. Maar we hebben allebei erg genoten!

Maandag hebben we eerst de tent opgezet en voor de rest een supermarkt opgezocht, kennis gemaakt met de buren en een beetje kijken hoe en wat.

Dinsdag zijn we naar een super mooi park geweest: Mondo Verde. Er waren super mooie tuinen, vogels die ik nog nooit gezien had. Nog een achtbaan voor de kleintjes en een schommelschip. Het was gewoon helemaal super, plus dat het natuurlijk heerlijk weer was!

Woensdag was het weer iets minder. Van onze buurman kregen wij een route, volgens hem en zijn vrouw zeker de moeite waard om te doen! En omdat we toch geen alternatief hadden, zijn we de auto ingesprongen. Het was een route in Duitsland, langs de Eiffeldorpjes. O

ok dit was mooi. Geweldig om de natuur te zien. Hoe pittoresk dorpjes kunnen zijn, net of je een sprookje in liep. Ook dat was een geslaagde activiteit!

Donderdag hadden we een verwendagje. We hadden onszelf beloofd om naar een sauna/welness achtig iets te gaan. In een recreatiekrant zagen we een advertentie staan van zoiets in Aachen. Het zag er geweldig uit dus wij hup in de auto en op naar Duitsland. En het was toch mooi.. Heerlijk warm water. Een keertje geen chloor, maar meer zout/zoet water. Ook met 2 buitenbaden en een terras. En om de activiteit helemaal super af te sluiten hadden we een massage afgesproken.. Als ik er aan denk droom ik zo weer weg.. Want wat was dat lekker zeg!! Echt genieten en ontspannen! Ook zijn we ook naar iets speciaals geweest. Het was een ruimte

waar warme en geurende grind lag. De muren waren geschilderd alsof je je in een woestijn waande. En op de grond stonden bakken met lampen, die schenen op het plafond waar spiegels hingen en zo werd je lekker bruin. In eerste instantie geloofde wij er niet in, maar het heeft echt effect gehad, we werden allebei bruin!

Vrijdag zijn we naar Valkenburg geweest. Ook dit is zo'n leuk dorpje/stad in Limburg. Wij zijn met een kabelbaan omhoog gegaan naar een restaurant en een rodelbaan. Ineens zag ik dat je daar ook kon tokkelen.. Tja, dan stopt het denke

n bij Elize en doet ze het 'gewoon'.

Maar toen ik daar boven stond wat het best wel hoog.. Uiteindelijk ben ik 3x geweest e

n het was echt super gaaf. Nadat ik 3x geweest ben heb ik even gevraagd hoe hoog het nou eigenlijk was. Was het 45 meter! -slik- Haha, maar ik ben blij dat ik geweest ben!

En toen was er nog 1 ding wat we echt nog moesten doen: shoppen in Maastricht. Heerlijk door de straten slenteren, op het Vrijthof wat gegeten, winkel in, winkel uit, mensen kijken, top!

Ach en nu heb ik nog de meeste dingen vergeten te vermelden.. Zoals het uit eten, lo

l met onze buren die we op een gegeven moment tot campingpappa en campingmamma hebben gebombardeerd. Die ook super voor ons zorgde: zo mochten wij 's avonds bij hun in de voortent zitten zodat we het niet koud kregen en kregen we de laatste 2 nachten hun kacheltje. Maar ook gewoon de gezellig avonden met hun, we hebben ontzettend veel gelachen!

Echt een topvakantie die ik niet snel ga vergeten!!