Het verbaasd mij hoe ziek deze wereld eigenlijk is. Kijk naar Libië, mensen worden mishandeld en vermoord, ze hadden geen vrijheid onder het regime van Kadhaffi. Kijk naar Mexico, oorlogen om de macht tussen drugskartels. Kijk naar Oostenrijk, waar voor de zoveelste keer iemand is opgepakt omdat hij jaren vrouwen heeft afgesloten van de buitenwereld, zijn eigen dochters waarbij hij kinderen bij kreeg, om misselijk van te worden. Kijk naar ons eigen land, je bent niet meer veilig op de weg omdat een of andere gek met een luchtbux op auto's schiet. Hoe verzinnen we het allemaal? Waarom zijn we zo hebberig? Waarom zo ik-gericht? Wat bereiken we daar toch mee?
Het is geen ver-van-je-bed-show. Kijk om je heen. Zou jij die oude vrouw bij de kassa even helpen met haar boodschappen? Of ga je lopen zuchten omdat ze voor geen meter opschiet, want ja, jouw tijd is kostbaar! Nog zo'n simpel iets: parkeren van auto's. Parkeer jij zo je auto zodat jij even snel iets kan doen, maar zo dat je 3 parkeerplekken bezet houdt of dat je op een invalideparkeerplaats staat? Of laat je de ruimte over voor een ander? Eigenlijk is het ziek dat zo'n invalideparkeerplek nodig is, want we kunnen een aantal plekken vrijhouden voor de mensen die slecht ter been zijn? Wij hoeven toch niet perse met onze grote mond vooraan te staan?
En wat dacht je van mensen nakijken omdat die persoon anders is dan jou? Zoals ze bij Challenge Day zeiden: waar halen mensen het lef vandaan om jou te pesten om wie je bent en hoe je er uit ziet? We kunnen onze eigen ik niet meer laten zien, we durven het niet meer. Als we het doen, worden we er op afgerekend.
Jammer dat de wereld zo is. Zoals gisteren op een workshop over ontwikkelingswerk de stelling was: Is het een druppel op een gloeiende plaat? Nee! We kunnen veranderen. Iedereen is anders, iedereen doet het op een andere manier. Maar het is onze opdracht om voor deze wereld te zorgen, met elkaar, ieder zoals hij of zij is. Het is misschien niet meteen te merken, maar het is zeker geen druppel op een gloeiende plaat. Kan je je voorstellen hoe blij die oude vrouw zal zijn, als je haar even helpt. Kan je je voorstellen hoe mooi het is om verdraagzaam met elkaar te leven, oke er zullen verschillen blijven, maar kunnen we elkaar het leven niet gunnen? Kan je je voorstellen hoe blij iedereen zal zijn als iedereen elkaar accepteert zoals we zijn? Dat we elkaar niet langer meer afrekenen omdat je niet dat merk kleding hebt, of dat je haar niet die kleur heeft of verzin het maar.
Het begint bij jou. Probeer het steeds een stukje. Makkelijk is het niet, ik geef het toe. Je zal weerstand voelen, maar misschien is het jou die ene glimlach wel waard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten