Breaking..

We're breaking things we can't repair and none of us will take te blame. No, nothing can be done this time. All te memories that we've made, I've threw them all away.. There's no need to talk it over..

Misschien ken je dit liedje wel van Anouk. Een liedje dat regelmatig in mijn hoofd schiet. Zo'n pakkend begin, voor deze tijd maar misschien ook wel voor je eigen situatie.

We maken dingen kapot, kijk naar de rellen in Londen. Voor sommige mensen heeft het zo'n impact dat hun harten altijd kapot zullen zijn. Denk aan de mensen die de dupe er van worden. Maar ook aan de ouders die misschien niet willen dat hun zoon of dochter er aan mee doet maar ze niet kunnen tegenhouden. Of voor de slachtoffers die hier in verwikkeld raken.

Maar wat denken we van relaties in prive of werk sfeer. Misschien mag je die persoon totaal niet en dus maak je hem of haar het leven zuur. Kleine pesterijen, maar net genoeg om te zorgen dat de collega of wie dan ook, er aan kapot gaat.

We gunnen elkaar tegenwoordig niet zo veel meer, lijkt het. Snel en goed. Mensen die daar niet aan voldoen hebben pech! Helpen zullen we ze niet.

En waar is dan onze verantwoordelijkheid? Niemand die zal zeggen van het is fout wat ik doe, mijn excuses ervoor. Nee. Wij zijn niet fout, de ander is helemaal verkeerd bezig! Grappig is dat de ander dat ook denkt en als beide de poot stijf houden kom je er nooit uit en wordt het nooit beter.

Stiekem zijn er in je gedachten momenten dat je wel goed met die ene persoon kon, maar die verbrand je. Want ja, dat telt nú toch niet?! We willen alleen nog maar de slechte kanten van een persoon inzien en hem of haar alleen maar de put in trappen.

Ach en over praten doen we al helemaal niet! Helpt niets!

Jammer dat er zulke mensen zijn. Maar ik ben er achter gekomen dat ik die mensen niet veel kwaad kan nemen. We zitten op een totaal andere hoogte en áls we willen communiceren dan zitten we niet op dezelfde lengte en zullen we elkaar never bereiken. De wijste is dan niet de persoon die zijn mond dicht houdt. Nee, juist degene die zijn mond open doet, probeert in de wereld van de andere persoon te komen en zo elkaar te bereiken. Die ander zal na verloop van tijd het zelfde doen en zo kun je, welke soort ook, de relatie weer opbouwen.

Zelf moet ik het nog proberen. Maar ik weet zeker dat het de moeite waard is! Je hebt iedereen nodig, of je hem of haar nou mag of niet. En net zoals het plaatje zullen we allemaal de hand naar elkaar uitsteken en vastpakken! De gepeste pakt die van de pestkop. De vijand die van de verschoppeling. De actieve die van de passieve. De vechter die van de prater.