Vanmiddag ben ik bezig geweest met het maken van een herinneringsboekje. De kinderen van vereniging hadden allemaal een blad gemaakt over hun goede vriend die eind december overleden is. Ik las het nog eens door.. Ik vraag me af wat er door die koppies gaat. Als wij het amper kunnen beseffen, hoe zal het dan bij hen gaan. Snappen kunnen we het al helemaal niet.
Ik kreeg er tranen van in mijn ogen hoe mooie de kinderen hadden geschreven. Dat ze hem miste, maar ook vol vertrouwen dat hij in de hemel mag zijn. Dat hij het daar goed mag hebben.
Ik denk dat wij allemaal wel iemand missen. Soms na een lang ziekte moeten wij afscheid nemen maar soms ook heel abrupt. De dood blijft voor ons iets onbegrijpbaars. We kunnen het niet snappen, gelukkig mogen we wel hopen. Maar ik weet dat dat soms iets is wat je alleen maar boos kan maken. Want jij bent iemand kwijt, waar je veel van hield. Een plek die niet opgevuld wordt.
Toch probeer aan mijn vertrouwen in God vast te houden, hoe zwaar het soms is. Gelukkig mogen wij het over geven en zal Hij ons dragen.
Laten we er voor bidden, voor jezelf maar ook voor anderen die zo heel erg iemand missen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten