Het zal je vast niet ontgaan zijn.. Wat een weer gisteravond! Heerlijk, maar het maakte mij ook heel klein! Want je bent ineens zo kwetsbaar en afhankelijk. De wind, zo ongrijpbaar, kan zomaar een boom omblazen en op je huis storten. En dan nog niet van het onweer gesproken.. Maar het is ook zo wonderbaarlijk mooi!
Een paar foto's van gisteravond
En na lang wachten eindelijk beloond: bliksem gefotografeerd!
Omdat ik geen puf heb om een lange blog te schrijven, dan alleen in steekwoorden..
- fietsen
- gezelligeheid
- 60 pubers
- zon
- regen
- wind
- spokentocht
- levend stratego
- barbecueën
- veel, heel veel satesaus
- tenten
- spinnen
- moeilijk opblaasbare luchtbedden
- koffen op wieltjes mee naar kamp, great!
- een stijltang, maar er was geen stroom bij de spiegels
- 'Ik houd van Jezus'
- slaap gezichtjes
- kampvuur
- licht zien worden
- vogeltjes die fluiten
- lekker gek doen
- visje eten
- moe, heel moe!
Jammer dat het weer niet mee zat, maar toch was het wel gezellig en heb ik enorm gelachen! Vooral gisterochtend toen iedereen na 2/3 uur slaap wakker werd, en ik de hele nacht bij het kampvuur heb gezeten.. En raad maar wie fitter was, de gene die geslapen hadden of niet..
Ondanks dat ik gister ontzettend baalde van het feit dat ik gezakt was, was er ook een reden om blij te zijn. En dat maakte het even niet makkelijker, want de teleurstelling was toch groter dan de blijdschap.
Gisterochtend moest mijn moeder voor onderzoeken weer naar het ziekenhuis. Om te kijken of alles nog steeds goed is en of de kanker misschien niet terug is gekomen. Dat was best wel spannend. Want de vorige keer merkte mijn moeder ook niets en bleek ze het te hebben en nu voelde mijn moeder zich ook erg goed.
Gelukkig was het een goede uitslag, er was niets meer te zien!! Het geeft geen garanties, dat weten wij ook, maar het is wel erg fijn!
Diep in mijn hart ben ik God enorm dankbaar dat Hij de afgelopen anderhalf jaar zo goed voor ons is geweest, dat alles zo goed verlopen is en dat er nu niets meer te zien is!
Het begint steeds meer een gewoonte te worden.. De eerste keer zal ik nooit iets goed doen! Maar ja, ik moet ook geen doemdenker worden, maar je krijg van dit soort dingen niet meer zelfvertrouwen. Het rijden ging echt geweldig. Maar er was 1 moment dat ik dacht dat ik rechtsaf moest gaan(doorgaand verkeer volgen, wat niet zo was), waar ik rechtdoor moest. Was totaal van mijn stuk en zag een auto van rechts te laat. Ze was mij net een fractie voor om te remmen, maar ik had mijn voet al wel op het rempedaal.. Dat was echt het enige wat ik fout heb gedaan. Ik was er dan ook niet mee eens met dat ik gezakt was. En uitlegt waarom het zo ging, maar ja tegen die lui van het CBR valt niet te praten. Zakken = money.. (sorry, ik ben een beetje een klein duiveltje) Nu heel erg hopen dat er snel een nieuw examen gepland kan worden en dat ik voor 1 augustus alsnog mijn rijbewijs haal! Want ik zal nu hoe dan ook slagen!!
Jaa!! Morgen is het zover, ik mag afrijden!! Ik heb een beetje een dubbel gevoel. Aan de ene kant heb ik er heel veel zin in en hoop ik heel erg dat ik slaag. Maar aan de andere kant ook die twijfel, ben ik er wel klaar voor en gaat het mij lukken..
Ik wil niet teveel denken dat ik slaag, want anders is de teleurstelling zo groot als het niet lukt.. Maar een beetje zelfvertrouwen kan ook geen kwaad!
Ik denk dat ik maar gewoon lekker ga rijden en dan het allerbeste hopen! Duimen jullie mee? :)
Eigenlijk zou ik gaan slapen.. Maar ik heb even behoefte om te schrijven. Komende week is een best intensieve week, met leuke dingen, hopelijk leuke dingen, spannende dingen.. Ik zal het even verder uit leggen. Woensdag, mag ik afrijden voor mijn rijbewijs. Spannend, maar ook super leuk! Ik vind het steeds leuker om auto te rijden en ik hoop ook echt dat ik slaag! Maar woensdag is ook om een andere reden spannend. Dan moet mijn moeder weer terug naar het ziekenhuis. Onderzoeken.. Kijken of het daadwerkelijk goed gaat. Kijken of de kanker toch niet terug is, waar we niet van uitgaan omdat het zo goed gaat! Maarja, wij hadden het bericht van vorig jaar ook totaal niet verwacht. Dus je weet niet zo goed hoe je er in moet gaan nu..
Gelukkig is er in zo'n spannende week ook plaats voor leuke en ontspannende dingen, nouja.. Kamp! Vrijdag en zaterdag gaat de jongste jeugd(11-14) op kamp. Super leuk! Ook voor ons als leidsters de eerste keer dat wij meegaan. Lekker bij het kampvuur zitten maar ook een vreselijke spokentocht lopen.. Het komt vast goed en als het weer ietsjes beter is dan voorspeld dan is het nog beter. De zin is er in ieder geval wel.
Toen ik de behoefte voelde om een berichtje te schrijven bedacht ik mij hoe goed God voor mij is. Hij geeft mij in een week van spanning ook genoeg ontspannende dingen. Hij geeft mij een kring van mensen om mij heen. Hij zorgt voor mij en voor iedereen die Hem liefheeft.
Iedereen heeft wel eens momenten in zijn of haar leven dat hij/zij zich afvraagt waar we heen gaan met deze wereld. Die momenten beleef ik regelmatig.
Als caissière zie je elke dag dingen gebeuren waar ik mezelf af vraag, had dat niet wat vriendelijk gemogen? Nee, blijkbaar niet. We hebben geen tijd meer en we willen het liefst helemaal alleen zijn op deze wereld. Helaas voor die mensen, dat zijn we niet! We zullen met elkaar moeten leren leven en ik weet zeker dat dat kan als iedereen elkaar maar accepteert zoals wij zijn. Oja, dat wordt moeilijk, want iedereen wilt iemand anders graag veranderen want die irriteert jou zo erg. Daar ligt al een puntje, jíj irriteert je aan die persoon, oftewel jouw probleem. Ik vraag mezelf dan vaak af, waarom irriteer je je aan die persoon en vaak ligt het toch wel aan mijzelf omdat ik iets doen. Maar oke, er zijn ook uitzonderingen. Zo heb ik van de week 2 momenten beleeft waarin mensen gruwelijk egoïstisch en lomp waren.
Woensdagmiddag, ik kom uit Amersfoort fietsen en voor mij fietsen twee wat oudere mensen(60-70). Ik houd al wat extra afstand dan dat ik normaal bij jonge mensen doen(dan houden ze lekker de wind tegen), maar toch schrikt die vrouw van mij dat ik daar ineens fiets. Haar man die naast haar fietste ging ineens vol in zijn remmen. Ik lag op mijn stuur dus kon niet snel bij mijn remmen, gelukkig was er genoeg ruimte tussen die twee dat ik daar tussen door kon(liever dan die man aanrijden). Ik fiets rustig door en als ik bijna het dorp binnen rij komen ze me ineens voorbij en fiets gewoon op ruime afstand achter ze aan. Bij de stoplichten stonden een groepje jongens, natuurlijk niet netjes 2 aan 2 achter elkaar. Dat was niet naar het zin van meneer, die een jongen een beuk gaf omdat ie niet snel genoeg voor hem aan de kant ging voor hem. Een stuk verder op wordt mevrouw ineens kwaad op me omdat ik achter haar fiets. Ook deze keer fietste ik ruim 2 meter achter ze. Dus ik quasi-onschuldig vraag aan ze of ik niet achter ze mag fietsen(met een brede grijns op mijn gezicht). Het antwoord was luid en duidelijk van meneer: Neeee!! Ik denk, laat ik maar uit hun buurt blijven(ik fiets inmiddels weer voor ze) en gewoon mijn eigen weg fietsen. Omdat ik wat uit mijn tas moest halen fietste ik iets zachter, dus haalden ze mij weer in. Meneer hevig overstuur waarom ik ze lastig viel en of ik niet gewoon door kon fietsen en of ik het leuk vond om zo te doen. Ik keek ze met grote ogen aan en vroeg verbaasd 'wat zegt u?'. Meneer nog bozer antwoorde: 'Blijf uit onze buurt of ik trap je van je fiets'. Ik kon een lachstuip nog net onderdrukken, maar mijn mond viel open. Hoezo ligt aangebrand en van een mug een olifant maken. Toen ik bijna bij huis was moest ik ze weer inhalen en wenste ik meneer een fijne dag, wat beantwoord werd met 'Trut!!!' Het is maar goed dat hij mijn gezicht maar niet zag, want ik lag helemaal dubbel.
Hoezo we denken dat we alleen op de wereld zijn en dat er niemand in onze buurt fietste. Geloof me, er gebeurde helemaal niets. Blijkbaar voor hun genoeg, maar ik vond het nergens op slaan.
Donderdagmiddag zat ik met mijn moeder in de auto om even groente te gaan halen op een plein. Toen wij bij het kruispunt aankwamen, kwam er net een rouwstoet aan. Iedereen wachtte netjes, totdat ze overgestoken waren. Maar één madam had daar geen tijd voor. Ze haalde ons in en schoot net voor de rouwstoet langs. Hoezo weinig respect en geduld. Al met al duurde het maar maximaal 5 minuten. Heb je dan echt geen 5 minuten over om respect te tonen? Kun je niet even wachten?! Iedereen wachtte netjes totdat de rouwstoet overgestoken en weg was. Ik kan niet met woorden uitdrukken hoe verontwaardigd ik daar over ben.. Maar laten we alsjeblieft iets meer respect tonen voor elkaar, levend en dood.
Je kent ze wel, van die mensen die geen keuzes kunnen maken.. Die altijd blijven twijfelen tussen dingen. Zo'n persoon ben ik ook. Keuzes kan ik gelukkig wel maken, maar voordat ze gemaakt zijn.. Zo had ik besloten om mbo pedagogische werk te gaan doen. Begin van de week begon ik toch weer te twijfelen. Kon ik toch niet beter HBO gaan doen, bijvoorbeeld de Pabo. Verschillende mensen gesproken, die verschillende meningen hadden en allemaal klonk het geweldig! Maar toch kon ik me niet vinden in een keuze om voor het HBO te kiezen. Gisteren heb ik dan ook definitief de knoop door gehakt en ik ga er ook echt niet meer aan twijfelen, ik ga mbo doen! Vandaag meteen opzoek gegaan naar een werkplek(wat een vereiste is), wat eerder een onmogelijke opdracht bleek. Maar vanmiddag heb ik toch iets gevonden, nu nog hopen dat ik ook serieus aangenomen wordt! Het is op een school met speciaal onderwijs, het lijkt mij echt reuze interessant!! Ik heb dan ook erg veel in in volgende week, wanneer ik een kennismakingsgesprek heb!
Het erge is.. Zelfs met rijles merkt mijn instructeur dat ik slecht ben in keuzes.. Dus dat een puntje waar ik heel hard aan ga werken!!
Ken jij het gevoel ook? Van een vulkaan. Steeds en steeds hoger komt de lava en je staat op het punt van uitbarsting. Er hoeft maar íéts te gebeuren en bam! een stortvloed van emoties en woorden en nog veel meer vind zijn weg naar buiten.. Totaal geen controle, het gaat gewoon..
Op moment voel ik mij zo'n vulkaan. Nog niet op punt van uitbarsting, maar het kan zo maar komen. Regelmatig komt er wel rook uit, maar de lava wordt nog binnen gehouden..
Eens in de zoveel tijd heb ik zo'n periode dat ik als een verhitte vulkaan rondloop. Tegen sommige mensen kan ik normaal doen, maar sommige die hebben gewoon echt pech! En het lullige is, vaak weten ze niet dat ze iets fout doen of kunnen ze er gewoon helemaal niets aan doen, maar voor mij zorgt het voor een hoop ergernis en irritatie.
Ik ben er nog niet echt achter wat ik hier aan kan doen, om of de uitbarsting te voorkomen of om heb gecontroleerd te laten uitbarsten. Misschien wel iets, maar of dat uitvoerbaar is.. ik weet het niet.. Het is in ieder geval knap lastig en ik denk dat ik er maar mee moet leren leven en zorgen dat de mensen om mij heen er zo min mogelijk last van hebben.
Wat mij in ieder geval wel rust brengt is muziek..
Met sommige liedjes kan ik alleen maar mijn ogen sluiten, meehuilen of een brede glimlach maken. Ineens bereiken de woorden je hart en snap je ze beter dan ooit..
Zo hier ook dit nummer, gezongen door Tin Speransa.
Vandaag een heerlijke vrije dag. Ik had niets op het programma staan, ik zou wel kijken hoe de dag verliep. Nadat ik 's ochtends naar de kerk was geweest, dat was trouwens een bijzondere dienst. Er werd namelijk een kindje gedoopt, wat niet vaak gebeurd op Hemelvaartsdag. Ik kreeg toen het idee om de fiets te pakken en een stuk te gaan fietsen. Heerlijk door de natuur heen. Ik had eerst even een beetje op google maps gekeken wat mij leuk leek, al snel kwam op het idee om richting Putten te gaan. Snel mijn spulletjes bij elkaar gepakt, ketting nog even ingevet en banden opgepompt en op de fiets gestapt.
Eerst over de dijk richting het Nulder strand. Toen bedacht ik me dat het wel leuk was om een route te gaan fietsen op nummertjes. Steeds bij elk kruispunt staat er een bord waar je zelf kan bepalen welke richting je op wilt, super handig, je kan bijna niet verdwalen! Dus ik heb zo ongeveer een route uitgestippeld. Afhankelijk natuurlijk wat mijn beentjes aan konden. Stiekem leek het mij wel leuk om richting Garderen te gaan, maar op de plattegrond leek het erg ver.
Uiteindelijk heb ik een fietstocht van ongeveer 60 kilometer gemaakt. Dat was iets meer dan ik gedacht had, ik dacht zo'n 30 kilometer. Maar het was wel geweldig en zeker de moeite waard! Heerlijk door de bossen gefietst, op plekken geweest waar ik echt niet meer wist waar ik was. In Garderen heb ik uiteindelijk een terrasje gepakt en genoten van een heerlijk taartje, want ja je krijgt wel honger zeg! Toen ik bij Nijkerk was kreeg ik toch wel echt last van mijn derrière! Het laatste stukkie was dan ook wel het zwaarst. Gelukkig kon ik bij mijn oppasgezin aanschuiven voor het eten en hoefde ik geen eten te koken!
En nu lekker slapen want ik moet zeggen dat ik redelijk moe ben geworden hiervan! Het zal morgen wel spierpijn worden. Helaas ben ik ook nog verbrand en ik dacht nog dat ik mij zo goed had ingesmeerd.. Maar nogmaals het was de moeite waard.
Hieronder het kaartje van wat ik gefietst heb. Wil je ook zo'n route doen en vooraf plannen? Kijk dan op www.fietseropuit.nl
In mijn eerste boek, Theofilus, heb ik de daden en het onderricht van Jezus beschreven, vanaf het begin tot aan de dag waarop hij in de hemel werd opgenomen, nadat hij de apostelen die hij door de heilige Geest had uitgekozen, had gezegd wat hun opdracht was. Na zijn lijden en dood heeft hij hun herhaaldelijk bewezen dat hij leefde; gedurende veertig dagen is hij in hun midden verschenen en sprak hij met hen over het koninkrijk van God.
Toen hij eens bij hen was, droeg hij hun op: ‘Ga niet weg uit Jeruzalem, maar blijf daar wachten tot de belofte van de Vader, waarover jullie van mij hebben gehoord, in vervulling zal gaan. Johannes doopte met water, maar binnenkort worden jullie gedoopt met de heilige Geest.’ Zij die bijeengekomen waren, vroegen hem: ‘Heer, gaat u dan binnen afzienbare tijd het koningschap over Israël herstellen?’ Hij antwoordde: ‘Het is niet jullie zaak om te weten wat de Vader in zijn macht heeft vastgesteld over de tijd en het ogenblik waarop deze gebeurtenissen zullen plaatsvinden. Maar wanneer de heilige Geest over jullie komt, zullen jullie kracht ontvangen en van mij getuigen in Jeruzalem, in heel Judea en Samaria, tot aan de uiteinden van de aarde.’
Toen hij dit gezegd had, werd hij voor hun ogen omhooggeheven en opgenomen in een wolk, zodat ze hem niet meer zagen.Terwijl hij zo van hen wegging en zij nog steeds naar de hemel staarden, stonden er opeens twee mannen in witte gewaden bij hen. Ze zeiden: ‘Galileeërs, wat staan jullie naar de hemel te kijken? Jezus, die uit jullie midden in de hemel is opgenomen, zal op dezelfde wijze terugkomen als jullie hem naar de hemel hebben zien gaan.’ ( Handelingen 1:1-11)
Morgen herdenken wij de Hemelvaart van Jezus. Toen ik vanavond het stukje las uit de Bijbel verbaasde ik mij over het verhaal. Het is zo kort, zo ineens. Als je kijkt naar de geboorte van Jezus dan is daar een hele route naar toe, een soort van voorbereiding. Maar dit gebeurd voor de omgeving zo plotseling. Niet voor niks staren de discipelen naar de Hemel. Ook al zagen ze het gebeuren, nog konden ze het niet geloven wat ze zo juist zagen. En zo plotseling als Jezus in de Hemel is opgenomen zo plotseling komt Hij ook weer terug. Wij kunnen het niet plannen en we moeten het vooral niet willen! Wat God doet is goed, Hij weet wat Hij doet, het werk dat Hij begonnen is maakt Hij ook zeker af! Dat geeft mij rust. Ik hoef mij niet bezig te houden met hoe het gaat in de toekomst, natuurlijk doe je het wel. Maar ik mag het vooral in Zijn handen leggen, Hij weet het en ik mag er op vertrouwen dat het door alle hoogte- en dieptepunten goed komt!
Hij wilt graag een speciaal plekje in jouw leven, Hij heeft er alles voor over. In Zijn hele leven sta jij centraal! Hij wacht alleen nog maar op jouw antwoord..
