Soms denk ik wel eens: hoe zal het zijn als het leven hier op aarde voorbij gaat en je in de hemel mag komen. Niet een vraag die constant door mijn hoofd vliegt, maar als je confronteert wordt met de dood komt die vraag wel boven. Van de week las ik in de krant over twee jonge mensen die overleden waren, 17 jaar en eentje nog jonger(dacht ik). En dat niet alleen, ook mensen van in de 60, wat nog écht jong is om te sterven(menselijk gezien). Soms komt de dood heel plotseling en blijven er veel vragen over. Ook als er een heel proces aan vooraf is gegaan kunnen er vragen over blijven. De dood is iets onwerkelijks, het hoort voor ons niet bij het leven. Toch denk ik wel eens dat het niet zo gruwelijk/erg is zoals wij het er over hebben. Natuurlijk is het vreselijk om iemand te missen, helaas mis ik ook mensen die diep in mijn hart zitten. Maar ik weet dat ze in de hemel mogen zijn, waar ze het goed hebben. (het is helemaal moeilijk als die mensen niet geloofden)
Ik kwam dit lied tegen van Sela. Ik kan het niet beter omschrijven dan dat het hier beschreven staat. De dood is niet het eindstation, daar begint het pas. Wij mogen er hier al van proeven..
Vreugde voert je naar de gouden stad,
waar straten fonkelen als hemels glas.
Je voelt je thuis omdat de Heer daar woont;
deelt zijn luister, wordt met heerlijkheid gekroond.
Het feest duurt eeuwig in het hemels oord.
De blinde ziet weer en de dove hoort.
Waar mensen zingen; ieder danst op straat,
als onze Heer in het middelpunt staat.
{De Gastheer nodigt - Sela}
Geen opmerkingen:
Een reactie posten