My mind

Ik kan het niet loslaten.. Het houdt mij bezig, gelukkig niet constant. Maar als ik er mee geconfronteerd wordt dat denk ik er weer aan. Het gaat mij niet persoonlijk aan, het raakt me alleen wel heel erg.

Leven en dood. Het kan zo tegen over elkaar staan. Ik heb er al een keer over geschreven. Er sterven de laatste tijd zó veel mensen. Sommige al dik in de tachtig. Sommige nog aan het begin van hun leven.

Vorige week een man van halverwege de zeventig, zo plotseling en uit het niets overleden. Als ik al verbijsterd ben, hoe kunnen zijn geliefden het dan snappen?

Deze week een man van eind dertig. Volgens mij was het ergens eind vorig jaar, begin dit jaar dat hij hoorde dat hij ziek was. En nu al overleden.

Elke week wordt ik er weer op gewezen hoe kwetsbaar we zijn. Steeds meer ga ik beseffen hoe mooi ook het leven is, want kijk eens om je heen en zie wat je allemaal wél hebt. Ook besef ik hoe afhankelijk zijn van God, alleen Hij kan ons redden en helpen.

Het is raar.. Eigenlijk heb ik er ook geen woorden voor, zoveel gedachten en gewaarwordingen.

Wat kunnen wij als kleine en vooral onmachtige mensen er tegen doen? Ik heb er geen antwoord op, het zet me wel aan het denken. Misschien wat meer genieten, meer van elkaar houden, meer van God houden, minder zeuren, meer tijd nemen voor mooie dingen(gezin & ontspanning), meer naar elkaar om zien. Misschien helpt het een klein beetje..

Vanmiddag veel nummers van Josh Groban geluisterd. Ze zijn mooi en brengen mij rust. Het nummer 'To where you are', raakte mij(hieronder een deel van de tekst in de foto). Het bracht mijn gedachten naar de mensen die ik zo enorm mis in dit leven. Zullen wij ze niet vergeten?!