Reflectie

Reflecteren, het kan heel saai zijn, inmiddels weet ik dat het zo enorm leerzaam is! Even als een helikopter om jezelf heen vliegen. Wie zie ik daar? Wat is zij aan het doen? Is ze blij en waarom? Lukt het en waarom lukt het misschien niet?
Het is heel makkelijk om een ander de schuld te geven. Maar volgens mij zorgt 90% van jouw eigen gedrag voor vervelende situaties. Nou, ik weet het eigenlijk wel zeker. Jij geeft een bepaalt signaal af naar anderen, die door hun interpretatie er weer op een bepaalde manier op reageren. Het zorgt soms voor onbegrip, situaties die uit de hand lopen en dat allemaal terwijl het niet nodig is! Als we maar als een helikopter eventjes om jezelf heen gaat zweven. Het is soms moeilijk om je eigen gedrag onder ogen te zien, je kan er soms niet trots op zijn.  Maar het is juist een kans om te leren! Om een stukje dichter bij jezelf te komen.

Zo kwam ik van de week tot de conclusie dat ik wel erg veel van mijzelf gevraagd heb de afgelopen 3-4 weken. Van een relaxed leventje achter de kassa naar het hectische studentenleven. Eerst vond ik het helemaal geweldig, heerlijk weer naar school, een doel in je leven hebben. Maar ik ga nu echt toegeven dat ik het toch wel erg pittig vind. En dat vind ik moeilijk om te doen. Want ik ga altijd maar door, zonder eens even stil te staan en na te denken. Alleen weet ik dat dat ook niet altijd de oplossing is.
Ik geniet nog steeds van de opleiding, ik kijk enorm uit naar mijn stage. Maar ik merk dat ik het wel rustig aan moet doen, orde scheppen, rust inbouwen en vooral genieten. Daarbij houd ik steeds een bepaald beeld voor ogen:
Afgelopen zomer heb ik in Valkenburg getokkeld. Van een toren van een meter of 40. Toen ik daarboven stond dacht ik: "Shit, daar sta je dan met je grote mond. Hoe ga jij in vredesnaam naar beneden komen, zonder de trap te nemen." Uiteindelijk ben ik gesprongen, de sprong zelf was vreselijk! Ik heb het drie keer gedaan, maar steeds was het een vreselijk punt. Maar dan als je eenmaal die sprong hebt genomen dan kan je maar één woord zeggen: "Wow!" En zo zie ik de pabo ook. Het leek een onmogelijke opgave om een keuze te maken, die keuze is gemaakt en nu mag ik genieten van het uitzicht. Het zal een bijzondere tocht worden, met hoogtepunten en dieptepunten, maar ik ga vooral proberen te genieten!
En om mijzelf tot rust te brengen kan ik maar 1 ding doen: Rest in the arms of the One who won't let go!