Afgod {Jeremia 2}

Een tijdje geleden ging mijn mobiel stuk, een paar belangrijke knopjes werkten niet meer. Oplossing? Opsturen. Gelukkig kon ik een telefoon van iemand lenen, helaas kon ik daar geen internet op hebben. Want ja, wat ben je tegenwoordig zonder internet op je mobiel. Zonder twitter of facebook leven kan nog wel, maar zonder whats app ben je niets meer!
En toen las ik het volgende stukje uit Jeremia 2:
Ze zeggen tegen een blok hout:
“U bent onze vader,”
tegen een stuk steen:
“U hebt ons gebaard.”
Ze hebben mij de rug toegekeerd,
ze kijken mij niet langer aan.
Maar als ze in nood zijn, roepen ze:
“Kom toch, red ons!”
Waar zijn dan je goden,
die jullie zelf gemaakt hebben?
Die moeten je maar redden uit je nood.

Ik werd wel even aan het denken gezet. In hoeverre bepalen spullen, dingen, mijn leven? Is het gebruik van bijvoorbeeld facebook een afgod aan het worden?
Heel bewust heb ik een tijdje geleden mijn meldingen van twitter en facebook uitgezet. Ik wilde gewoon niet langer meer gestoord worden door meldingen van een reactie, van een bericht, van een nieuwe tweet, enz. En sinds dat ik mijn mobiel weer terug heb, is twitter definitief weg van mijn mobiel. Want ik besef dat ik mijn tijd veel beter kan besteden aan dingen die echt zijn. Zoals gezellig met een paar vriendinnen vieren dat het schooljaar er bijna op zit en lekker wat drinken in de stad.
Het mooie van echte vrienden is dat zij er voor je zullen zijn als je het moeilijk hebt. Spullen kunnen die pijn verzachten, tijdelijk. Maar ik heb gemerkt dat het zo kostbaar en waardevol is om mensen om je heen te hebben, waar je face-to-face contact mee hebt, waar je alles mee kan delen en die er altijd voor je klaar staan. En nog mooier is om je te richten op God. Je mobieltje kan het zomaar ineens opgeven. God geeft nooit op. Hij gaat verder waar jij stopt. Hij draagt je, als jouw benen het begeven. Hij is het waar je non-stop contact mee zou moeten hebben en Hij zal er zijn!