Want voor God is niets onmogelijk.
Vanavond in de kerk lazen we een stukje uit Lucas 1. Een stuk dat ik al zo vaak gehoord heb, dat het mij haast begint te vervelen. Toch vallen er voor mij steeds nieuwe dingen op in dat stuk. Zoals de woorden die hierboven staan. Woorden die lang na klonken in mijn hoofd. Woorden die mij tot denken zetten. Is het wel zo? Is er voor God niets onmogelijk? Is het niet zo, dat ik zo vaak het gevoel heb dat God steken laat vallen?
Als je een aantal jaar geleden mij deze woorden had laten lezen zou ik woest zijn geworden. Oja, als er voor God niets onmogelijk is, waarom geeft Hij mij dan niet waar ik zo naar verlang? Nu weet ik, dat als Hij dat gedaan had, het leven er voor mij zo niet had uitgezien. Eigenlijk wil ik er niet aan denken hoe mijn leven er anders uit had gezien. Steeds als ik aan dit soort momenten terug denk voel ik de intense liefde van Hem. Er is niets onmogelijk voor Hem, maar dat zegt niet dat Hij doet wat jij wilt. Hij doet dingen die wie niet zien, die uiteindelijk een bijzondere uitwerking hebben.
Maar nu ik dit zo allemaal schrijf, denk ik ook aan de mensen die ziek zijn, de mensen die veel te jong moesten sterven. Vreselijk. En dan helemaal als je deze woorden leest. Ik weet hoeveel vragen er dan door je hoofd schieten. Het is zo oneerlijk. Waar is Hij, met Zijn grote woorden? Vergeten zal Hij je niet. Dat heeft Hij al aan de profeet Jesaja laten weten: 'Jouw naam staat in mijn handpalm gegrift, jouw muren staan Mij voor ogen.'. Hij vergeet je niet, je blije momenten niet, maar Hij deelt ook in de pijnlijke en moeilijke momenten. Dat doet Hij op zoveel verschillende manieren, wat voor Hem is niets onmogelijk!
Lieve Vader, laat mij inzien dat er zoveel mogelijk is, ook al lijkt het soms zo onmogelijk. Door Uw liefde kan een hele hoop en mogen wij het in Uw handen leggen. Leer ons op U te vertrouwen!
~Amen~
Geen opmerkingen:
Een reactie posten