Memories.. Twee jaar later..

Memories.. Twee jaar geleden wist ik niet wat er het komende jaar te wachten stond. Een brief die de wereld op zijn kop zet, één woord die je nooit wil horen: kanker.
Het is een moment dat ik niet snel meer los meer zal laten. Je moeder is ziek en zal zieker worden en hoe de toekomst zal zijn.. je weet het niet.
Vorig jaar waren we met zijn allen weer bezig om weer verder te gaan met het gewone leven. Er was weer rust gekomen, in hoeverre dat kan zijn. Maar op de een of ander manier besef ik nu meer dan anders wat er gebeurt is. Het is een film die ik zo in mijn hoofd af kan spelen. De heftige weken op school, met heel slecht nieuws, maar ook met mooie berichten. En dan, dan betreft het je eigen familie, je eigen moeder, die zal moeten vechten tegen kanker.
De wereld zag er zo kleurrijk uit, maar werd ineens zo immens grijs. Wachten op vervolg onderzoeken, hoe erg zal het zijn? En dan de operatie, vijf dagen voor mijn belijdenisdienst. Weer een vernietigende uitslag: het is niet goed, we zullen nog een keer moeten opereren. Of de grond nog een keer weggeslagen wordt. Vol vertrouwen een tweede operatie in. Deze keer móét het wel goed zijn! Niets bleek minder waar. Veel klieren hebben ze moeten weghalen, veel ook met kankercellen. Houdt het dan nooit eens op? Ik weet nog precies het moment dat ik het bericht kreeg. Ik probeerde mij groot te houden, maar toen ik mijn lieve vriendin Jolanda zag staan, brak alles in me. Hoeveel krijgen we nog te doorstaan? Hebben we niet genoeg voor nu? Gelukkig waren er mensen die mij opvingen, die ik zo enorm dankbaar ben! Toch moesten we verder, wachten op de uitslagen van de vervolgonderzoeken op mogelijke uitzaaiingen. Gelukkig was er niets te zien. Het viel uiteindelijk dus allemaal mee. 'Alleen even' 6 chemo's ondergaan en 33 bestralingen. En achja, dan leef je in een roes en ga je van chemo naar chemo en dan het aftellen van de bestralingen. Eigenlijk was dat het ergste niet. De spanning en onrust van de operaties en het wachten op de uitslagen, doodend is dat!
Gelukkig heeft God ons tijdens die hele periode gedragen. We hebben het niet alleen af moeten leggen. Hij gaf ons ook mooie momenten, nieuw leven, slagen en een trouwerij. Oja, en onze grapjes over onze moeder. Ze zijn niet geschikt om hier neer te zetten. Het is iets wat je alleen kan snappen als je zelf in zo'n situaties zit.
Het is allemaal goed gekomen. En het gaat allemaal redelijk goed. Op het oude niveau komt mijn moeder niet meer terug, daar heeft het teveel impact voor gehad. Maar het heeft wel dingen veranderd. Ik ben closer geworden met mijn moeder, ik waardeer veel meer van haar (nog steeds een haat-liefde-verhouding, maar goed, er is een begin!), iets wat ik toen nooit had kunnen bedenken. Het is bizar als een onbekende tegen je zegt: 'Wat zou je doen, als je moeder niet meer beter wordt?' Je wilt daar niet over nadenken, toch was het een eye-opener om te genieten en dingen maar te laten zoals ze nu eenmaal zijn.

Ik heb dit verhaal wel eens eerder opgeschreven en de meeste mensen die mij kennen, kennen dit verhaal. Maar het voelt goed om dit aan het "papier" toe te vertrouwen, een soort van verwerken. Ik mag mijn pijn en verdriet toevertrouwen aan dit bericht, maar tegelijk ook vertellen hoeveel meer God voor mij is gaan betekenen. Hoe Hij voor ons heeft gezorgd op een wonderlijke manier. Daar past dit lied prachtig bij: 'Wat de toekomst ook brengen mag, ik word geleid door de hand van Jezus'. (alleen eerste gedeelte)