Soms heb je het gevoel dat de grond onder je voeten weg stort. Je valt in een diep gat en hoe moet je er weer uitkomen? Of in mijn geval. Op bepaalde momenten komen er ineens weer heel veel twijfels opgezet. Had ik toch daar voor moeten kiezen.. Of juist niet? Welke keuze moet ik überhaupt maken, want bij beide zitten veel nadelen, die niet op te wegen zijn naar de voordelen. Het maakt mij enorm onrustig, verdrietig, maar misschien vooral ook boos. Ik kan dan naar iedereen boos worden, want iedereen heeft er vast een aandeel in (of het terecht is, is maar de vraag). Ach, mijn rem ben ik dan volledig kwijt. Zo kan ik ook heel boos worden op God. Waarom laat Hij mij voor deze keuze staan? Waarom komt het steeds terug? Wat moet ik ermee? Gunt Hij mij geen rust? Maar hoe ik er ook over doorpieker, een antwoord vind ik niet. Niet zelf, uit mijn hoofd. Nee, natuurlijk niet.. Ik vergeet iets heel belangrijks. Als ik zoveel problemen mét God heb, waarom zoek ik het dan ook niet bij Hem? Waarom Hem iets verwijten en het niet tégen Hém zeggen? Misschien schaam ik mij er wel voor, want ik weet dat ik fouten heb gemaakt. Ik vind het niet eerlijk dat Hij ze wil vergeven, want ik had ze niet mogen maken want ik wist heel goed wat ik deed. Toch is Hij er voor mij en die onbegrensde liefde is eng. Het geeft iets waar naar ik op zoek ben, ik hunker ernaar, maar om er kennis mee te maken is het ineens eng. En dan dat het onvoorwaardelijk is, mag ik dat eigenlijk wel zeggen? Er zit zoveel in, zoveel dat boven mijn kennis en macht ligt, dat ik niet weet wat ik er mee aan moet. Tja, en dan lees ik net Johannes 14:1. Laat ik maar stil zijn en doen wat er staat. Mijn problemen zijn Zijn problemen. Dat wat ik zoek, is bij Hem te vinden..
Jezus zei: "Wees niet ongerust, maar vertrouw op God en op mij."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten