100.000x kanker..

Vandaag zag ik op diverse media het volgende bericht:

In 2010 is bij bijna 100.000 mensen de diagnose kanker gesteld. Dat is een stijging van 36 procent ten opzichte van 2000. Toen waren er ruim 70.000 gevallen.

Het bericht raakte mij, omdat mijn moeder ook hoort tot die 100.000 die in 2010 gehoord heeft dat ze kanker heeft. En je weet niet wat het teweeg brengt, totdat je het een keer meegemaakt hebt.
Voor ons was het niet veel nieuws. In 1993 is de zus van mijn moeder er aan overleden en in 1999 de zus van mijn vader. Ik heb alleen de laatste 'echt' meegemaakt en het is een life-change-event. Het heeft diepe indruk op mij gemaakt. Hoe ziek je kan zijn, hoeveel pijn je kan hebben, weer die teleurstelling nadat je hoopte dat het eindelijk goed zou komen, de tranen die maar blijven komen, van alles de laatste keer, totdat je niet meer hoeft te lijden en bij God mag komen wonen. Het is heftig. En helaas krijgen steeds meer mensen hier mee te maken. In tien jaar tijd 36% meer. Wat gaat er de komende tijd gebeuren, hoeveel mensen krijgen wel niet te stellen met deze vreselijke ziekte? Wanneer gaan ze een medicijn vinden tegen kanker? Voor ons nog vragen, God weet wat er zal gebeuren. Ik vertrouw maar op Hem, Hij zal het goed maken. Ook al krijg je met deze ziekte te maken, je mag je geborgen weten bij deze lieve Vader!

Gestraf worden(Deuteronomium 24:16)

Ouders mogen niet ter dood gebracht worden om wat hun kinderen hebben misdaan, en kinderen niet om de misdaden van hun ouders; alleen om wat iemand zelf misdaan heeft, mag hij ter dood worden gebracht. 

Wat kan je vandaag de dag met zo'n tekst? Logische gedachte. Toch was het deze tekst die mij enorm aansprak tijdens het Bijbellezen. Oke, het komt hier in Nederland niet voor dat mensen de doodstraf krijgen. Maar als we het stukje 'ter dood gebracht worden' even veranderen in: 'gestraft worden'. Misschien kan ook jij er dan wat meer mee! 

Ik hoorde eens een verhaal over een man die veel, heel veel over had voor zijn kinderen. Hij was inmiddels een jaartje of 60 en woonde met zijn vrouw in een prachtig huis. Niet heel groot, precies op maat voor hen! Hun kinderen waren al jaren het huis uit en hadden hun eigen gezinnen. Op een dag kwam hun zoon naar hen toe en vroeg zijn ouders om geld. Hij zat flink in de penarie en had direct geld nodig. Hij wist dat zijn vader wel wat geld had en dat hij het vast wel mocht lenen. En zo gebeurde het. De vader hoorde het verhaal van zijn zoon aan en gaf hem het geld dat hij nodig had. Mét de afspraak dat de zoon het met een half jaar terug zou betalen. De zoon ging weg. De vader en zijn vrouw bleven achter. Na een half jaar hoorde ze niets meer van hun zoon. Spoorloos verdwenen. Met hun geld. Rekeningen stapelden zich op, de vader kon het niet meer betalen en wilde zijn geld terug. Maar het geld en de zoon waren weg. Alle contact was weg. En de vader en zijn vrouw belanden in de schuldsanering. 

Zie je dat meisje lopen daar op straat? Ze is een tien jaar. Moederziel alleen loopt ze daar rond op het speelpleintje. Ze heeft een vader en een moeder en ook twee zusjes. Haar vader ziet ze nooit meer. Die zit in de gevangenis. Hij heeft iemand zo'n harde klap gegeven dat die man naar het ziekenhuis moest. Nu moet haar vader twee jaar in de gevangenis zitten, omdat het niet de eerste keer is. En haar moeder.. Haar moeder drinkt haar verdriet weg. Ze weet niet hoe ze moet zorgen voor haar drie prinsesjes. Dus drinkt ze net zolang totdat ze niet meer weet dat ze problemen heeft. Dat meisje moet dan zorgen voor haar zusjes. Ze weet waar het geld ligt en koopt elke dag eten en zorgt dat ze wat warms te eten hebben. Maar het meisje weet het ook anders kan. Als haar klasgenootjes thuis komen uit school, zit mama op de bank met een kopje thee. Dat hoeft dit meisje niet te verwachten van haar moeder.

Twee verhalen. Twee verschillende mensen. Twee dezelfde situaties: je wordt gestraft omdat je kind of je ouders je iets hebben misdaan. 

En juist dit zegt God tegen ons, dat Hij dit niet wil! Hij wil dat wij voor onze zaken opkomen! Dat wij onze verantwoordelijkheid nemen, die wij zo graag wilde hebben en dat Hij ons heeft gegeven. Als kind zijnde mag je niet je ouders in de problemen helpen, ze zijn door God aan jou gegeven om voor je te zorgen en er voor je te zijn(hoe moeilijk het misschien ook soms is). En aan de andere kant: ouders, je hebt kostbaar bezit gekregen van God! Ga er voorzichtig mee om en laat ze kind mogen zijn, bescherm ze en zorg dat je voor ze klaar staat als ze je nodig hebben! 

Regeer in mij!

Ik ben te moe en zonder inspiratie om een blogje te kunnen tikken.. Daarom een heerlijk opwekkingslied! Nummer 569, Regeer in mij. Vorige week voor het eerst gehoord op het Jeugdleidersconferentie. Geniet ervan!

Een vesting (Nahum 1:7)

De HEER is goed, een vesting in tijden van nood, Hij kent wie bij Hem schuilen.

Soms zou ik maar wat graag die eerste woorden willen geloven. Het is niet de goede bewoording, maar ik hoop het duidelijk te kunnen maken. Er kan heel veel gebeuren in een mensenleven, in een gezin, zoveel ellende. En dan is het niet makkelijk om te lezen 'De HEER is goed'. Ik vraag mij ook wel eens af, als God zo goed is, waarom gebeurt dit dan? Dit kan Hij toch niet toelaten, niet weer bij dat gezin, niet zo iets ernstigs of wat dan ook. Tranen vermengen zich dan met boosheid. Waarom? 

Ik denk dat God weet dat wij dit niet geloven, sterker nog Hij wist het voordat wij het niet konden geloven. Niet voor niets staat er wat achter die vier woorden. 'Een vesting in tijden van nood'. Alsof er een warme doek om mij heen wordt geslagen. In tijden van nood, als ik het niet meer weet, als ik nergens meer in durf te geloven, dan is Hij er nog! Nee, niet dat is Hij er nog.. Hij is er altijd, maar op dat soort momenten laat Hij extra voelen dat Hij er voor mij is. Niet een afstandelijke god. Hij kent mij zelfs bij naam. Hij weet wie bij Hem schuilen. Kent ze persoonlijk, weet welke littekens er zijn en weet precies wat wij nodig hebben. 

Nu geen tranen meer van boosheid en verdriet. Maar van diep ontzag voor Zijn liefde en genade. Wat heb ik het toch getroffen dat ik Zijn kind mag zijn!

Niet bang zijn! (Marcus 5)

'Wees niet bang, maar blijf geloven.'

Dit zijn woorden van Jezus uit Marcus 5. Eigenlijk las ik er helemaal overheen, toen ik een gedeelte las uit hoofdstuk 5 op vereniging. Maar toch bleven die woorden in mijn hoofd rondzweven. Net of God het steeds tegen mij zei: 'Wees niet bang, maar blijf geloven!'. 

En hoe mooi is het dan ook als kinderen vertellen dat ze weten dat ze op God mogen vertrouwen. Wetende hoe vaak ik het zelf wel eens vergeet. Ik weet dat God er voor mij is. 7 dagen per week, 24 uur per dag, non-stop. Toch wil ik mijn problemen zelf oplossen, terwijl Hij mij met open armen ontvangt. Waarom weet ik eigenlijk niet. Misschien dat ik mij schaam voor mijn vragen en twijfels. Misschien zien het er teveel en durf ik ze niet allemaal te stellen. Toch branden ze in mij en wil ik ze stellen! 

Ik mag op Hem vertrouwen. Dat is wat ik moet doen. Niet eindeloos blijven piekeren. Nee, al mijn sores bij Hem neerliggen, in het vertrouwen dat het eens wordt opgelost. Dat er eens geen tranen meer zullen zijn, geen verdriet, geen ziekte, geen ongelijkheid, geen rouw, geen natuurrampen, geen honger, geen oorlog. Niets meer, het zal allemaal voorbij zijn. Stiekem toch wel mooi om naar zo'n toekomst uit te mogen kijken! In volle vertrouwen, in de armen van mijn Vader! 

#tijdsbesteding

Vanavond op vereniging heb ik het over de tijdsindeling, hoe belangrijk is God in jouw leven. Ik heb alvast voor mijzelf een schema gemaakt om te kijken hoeveel tijd ik aan dingen besteed(in een week) en hoeveel tijd God aan mij besteed. En ik moet tot een schokkende ontdekking komen:
45 uur aan school
10 uur aan huiswerk (het zal vaak meer zijn)
5 tot 10 uur aan ontspanning/tv kijken
3 uur aan het werk
63 uur aan het slapen (maximaal als ik nachten van 9 uur maak)
3 uur aan de kerk
25-50 minuten aan Bijbellezen en bidden

En dan wetende dat God 174 uur in de week, 10080 minuten in de week voor mij klaar staat.. Hier moet ik nodig wat aan gaan veranderen! Hoe kan ik van andere mensen, van de jeugd verwachten dat ze meer tijd met God door brengen als ik het zelf ook niet doe?

#jlc

Jlc? Wat is dat? Dat is het jeugdleidersweekend in Lunteren.
Afgelopen weekend ben ik daar geweest, ruim 400 andere jeugdleiders waren daar ook. Een weekend die staat voor ontmoeting, bemoediging en toerusting. En wat was het gaaf! Heel bijzonder. Soms ook wel confronterend. Maar bovenal inspirerend.
Ik ben er achter gekomen dat de moeite die ik soms samen met mijn vriendin ervaar met het vereniging geven, ook door andere ervaren wordt. Wat moet je doen met pubers die alleen hun schouders ophalen? Die niet graag mee doen, want anders zijn ze niet stoer. Hoe krijg je die actief bezig? Hoe doordring je ze van die prachtig boodschap? En wat doe je met ouders die het wel fijn vinden dat hun kinderen even weg zijn? Die zelf niet altijd actief betrokken zijn bij de kerk en misschien wel bij hun kinderen. En dan blijft er nog die vraag over dat stukje schaamte. Er zijn zoveel mensen die niet durven uit te komen voor hun geloof, en voor een groot stuk  geldt dat ook voor mij! Wat doe je er mee? En hoe kun je die taboe doorbreken?
Het was sowieso enorm fijn om met 400 man te zingen, te denken, te belijden en elkaar te bemoedigen in en over het geloof. We staan er niet alleen voor! Onze grote Herder gaat ons voor! En wij mogen de lammetjes dichterbij de Herder brengen, als schapen die al wat meer vertrouwd zijn met de Herder.

Het was mooi en goed. Ik ben heel erg blij dat ik geweest ben. Het heeft mij weer een stapje verder gebracht in mijn geloof. Het heeft het geloof weer aangewakkerd, het vlammetje was een beetje uitgegaan. En juist dan is het zo mooi om te ervaren dat er mensen zijn die je helpen om door te gaan. Om een herinnering op te halen, waar je op hetzelfde punt stond, maar door één gebed verder kon gaan. En nu werd er een soort van zegen over je uitgesproken. 

De Heer is jouw Herder, jij zult niet ontbreken! 

Ik krijg weer die kippenvel. Genade zo oneindig groot.

Bijzonder & mooi | Bijzonder mooi

Van de week was de laatste week van 4 weken stage lopen in groep 4/5.. En wat heb ik in die weken veel geleerd en ook enorm veel genoten! Al een flink aantal lessen gegeven, de één beter dan de ander. Ook de mooie kneepjes van het vak geleerd: Bijbelverhalen vertellen. Ik blijf het een bijzondere taak vinden. Het is ook zo mooi hoe kinderen daarop reageren. Sommige dingen zijn voor hen zo vanzelfsprekend, dat opent echt mijn ogen! Die kinderen geven ook zo enorm veel liefde! Je krijgt reacties van kinderen, waarvan je niet gedacht had dat je die zou krijgen.. Bijzonder & mooi, of bijzonder mooi!

En dan morgen. Aan het einde van de middag richting Lunteren. Dan is er het Jeugdleidersweekend oftewel BGO-weekend. Mogen praten hoe wij de jongeren in de kerk kunnen bereiken. Hoe wij de jongeren mogen leren hoe goed God is, hoe wij hen kunnen raken met Zijn woord. Ik heb er enorm veel zin in. Pubers zijn heel anders dan kinderen van 8 tot 10 jaar. Ze geloven het allemaal niet meer zo, ze hebben ontelbare vragen en gelijk hebben ze! Maar hoe leer je ze dan weer aan om kind te zijn, terwijl ze zich zo groot voelen?! Ik hoop dat dit weekend mij veel leert over hoe ik de jeugd aan mag leren een band met Hem te krijgen. Dat is zo bijzonder & mooi, of bijzonder mooi!

4000x

Hoera! 4000x is mijn weblog bekeken! En ik moet zeggen dat het toch een soort mijlpaal vormt!
Bedankt mensen, voor al die keren kijken! Ik ga vrolijk verder, op naar de 5000!

Kostbaar (Deuteronomium 14:2)

Want u bent een volk dat aan de HEER, uw God, is gewijd: u heeft hij uitgekozen om, anders dan alle andere volken op aarde, zijn kostbaar bezit te zijn.

Vanavond na het eten las ik een stukje uit de Bijbel, normaal leest mijn vader maar deze keer deed ik het. En bij de tweede zin kreeg ik al kippenvel, het was de zin die hierboven staat. 

Het is een tekst die wel vaker zo ongeveer in de Bijbel staat, maar toch steeds anders. Het wil ons steeds vertellen hoe veel God van ons houdt, hoeveel Hij om ons geeft. En dat moest niet. Hij had ook een ander volk kunnen uitkiezen, andere mensen, maar Hij koos jou en mij uit om Zijn kostbaarste bezit te zijn. Wat een eer, wat een genade. Ik heb er niets voor hoeven doen, Hij heeft alles gedaan voor mij. 

Als een kind (Mattheüs 19:14)

Vanaf vandaag mag ik weer een weekje stage lopen in groep 4/5. Ik vind het een heerlijke leeftijd! Ze zijn absoluut geen kleuters meer, maar nog wel zo heerlijk kinderlijk. Zoals vanmorgen. Ik zou de dagopening voor mijn rekening nemen en ik vroeg of er nog gebedspunten waren. Er werd gevraagd om te bidden voor de zieke opa's en oma's, maar van één puntje werd ik zo stil. Een meisje uit groep 5 vroeg: 'Juf, wilt u bidden dat u een goede week hebt en dat u het leuk vindt en naar u zin hebt?'. Slik, wat zeg je daar op? Ik zal niet zo snel voor mijzelf bidden in dit soort situaties. Maar ergens vond ik het ook wel mooi. Ik heb er maar toen van gemaakt dat we allemaal een mooie week mochten krijgen.
Ik vond dit eigenlijk zo indrukwekkend, dat ik dit graag met jullie wil delen. Ik vind het geloof van kinderen zo prachtig. Ze zijn zo heerlijk puur en eerlijk. Ze kunnen vol overgave zingen. Ze komen uit waarvoor ze staan. Maar ook als ze vragen hebben, dan stellen ze ze gewoon, zonder schaamte. Wat kunnen wij veel van hen leren! Dat benadrukt Jezus ook in Mattheüs 19:

‘Laat de kinderen ongemoeid, belet ze niet bij mij te komen, 

want het koninkrijk van de hemel behoort toe aan wie is zoals zij.’  

Klein, puur, eerlijk, vol overgave, vertrouwen, zonder vraagtekens, het zijn woorden die voor mij omschrijven wat ik van een kind kan leren! 

Bescherming (Spreuken 19:23)

Ik wilde vanavond voordat ik zou gaan slapen nog een berichtje tikken en zocht daarbij een toepasselijke tekst. En die heb ik gevonden! In spreuken:

Ontzag voor de Heer beschermt je leven,

je kunt rustig gaan slapen, er overkomt je niets.

Er zijn van die teksten die mij direct te pakken hebben. Ik kan er meteen warm van worden, van binnen. Vaak zijn dat stukjes waarvan het lijkt alsof ze net geschreven zijn en of ze speciaal voor mij er staan. Omdat ik niet in toeval geloof, zal God mij wel gestuurd hebben naar die stukjes en voelt het zo speciaal. 

Maar wauw, wat een mooie woorden! Alleen lijken ze me toch niet zo makkelijk om na te leven. Ontzag hebben voor God, dat betekent: houden aan Zijn geboden, je vijanden liefhebben als jezelf, puur vertrouwen op Hem en er zijn er nog wel meer. Allemaal, stuk voor stuk niet heel simpel. Maar ik denk, dat doordat je er mee bezig bent al ontzag toont voor Hem. Zijn kind zal Hij zeker beschermen. Dus vanavond, maar ook morgen en overmorgen mag ik lekker gaan slapen en erop vertrouwen dat Hij mij beschermt en mij niets overkomt. En mocht er wel iets gebeuren dan weet ik dat Hij erbij is en dat ik gedragen wordt door Hem! 

Hij geeft rust (Mattheüs 11:28-30)

Herken je het..
..van die momenten dat je er helemaal doorheen zit,
..geen idee hoe je het vol moet houden,
..dat mensen aan je trekken en geen nee durft te zeggen,
..dat je voelt dat je in oude patronen terug valt,
..waar tegen je gezegd had ze nooit meer tegen te komen,
..en dus nu flink boos bent op jezelf, maar nu niet weten hoe je er weer uitkomt
..dat het lijkt dat alles één grote chaos is,
..alsof er een loodzware boekenkast, vol met boeken omgevallen is in je hoofd,
..je het eigenlijk allemaal netjes, zoals het stond, het wil opruimen, maar niet weet waar te beginnen?!

Het enige wat ik kan doen is bidden en ik weet dat ik dat altijd mag doen, Hij luistert! Maar hoe moeilijk is het, om toe te geven dat je afhankelijk bent, terwijl je je net zo sterk had gemaakt. Gelukkig weet Hij hoe het voelt en wat ik nodig heb, Hij was degene die deze woorden zei:

Kom naar mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, dan zal ik jullie rust geven. Neem mijn juk op je en leer van mij, want ik ben zachtmoedig en nederig van hart. Dan zullen jullie werkelijk rust vinden, want mijn juk is zacht en mijn last is licht.’

Holy Spirit I thirst for You

Steeds meer besef ik hoe erg wij God nodig hebben in dit leven. In die zin dat er ook steeds meer uitgekeken wordt naar de nieuwe Hemel en de nieuwe Aarde..
2012 is nog maar twaalf dagen oud, er is al zoveel verdriet, pijn en zorgen. Mensen die een geliefde moeten begraven. Mensen die horen dat ze ziek zijn. Mensen die van alles aan hun hoofd hebben..
Toen ik dit liedje hoorde voelde ik een soort rust in mijn hart komen, ik hoop dat jij even de tijd neemt om dit te luisteren zodat je ook rust mag ervaren. Weet dat je Vader naar je luistert en voor je zorgt!

Holy Spirit I thirst for You,

Holy Spirit come fill me now,

Lord Jesus I yearn for You,

my hands are empty,

my soul is dry,

I know I've only see a climpse of You,

now I'm reaching out for more,

search my heart oh Lord,

go deep, breathe love into every part of me.

How I wish to now You better,

oh my soul is crying for more of You,

to see Your heart at close,

I give myself away to You.

Holy Spirit I thirst for You, Oslo Gospel Choir

Bidden (Jakobus 5:13)

Als een van u het moeilijk heeft, laat hij bidden; is hij vrolijk, laat hij een loflied zingen. 

Makkelijke opdracht, niet waar? Nou, nee.. Als ik heel eerlijk ben, vind ik hem niet zo makkelijk. Oke, een lied zingen wanneer je vrolijk bent is niet zo moeilijk, dat zou ik ook nog wel kunnen! Bidden als je het moeilijk hebt, is een ander verhaal. Het is op zich wel makkelijk om naar God te gaan als je het niet makkelijk hebt. Het is juist moeilijk om naar God te gaan als het goed gaat, want het lijkt net of jij ervoor zorgt dat het goed gaat. Dat terzijde. 

Zelf merk ik dat ik moeite heb met bidden, het bidden over het algemeen. Ik besef dat het iets heel waardevols is, ik mag praten met mijn Vader in de hemel. Tegelijkertijd maakt het mij soms ook wel bang, doe ik het wel goed? Kan ik dit wel zeggen? Klaag ik niet teveel? Denk ik ook aan andere mensen? Dank ik ook als het goed gaat? 

Het stomme is dat ik weet dat het zoveel rust kan brengen als ik met God aan het praten ben, maar het soms gewoon niet kan! Waarom? Is er iets in mij bezig die het voorkomt, zoiets wat ze de duivel noemen? Of.. Ja wat of?! Ik weet het niet. 

En ach, ik weet ook wel dat ik met alles bij God mag komen. Hij weet alles, Hij kent alles en Hij weet ook de oplossingen. Toch lukt het mij niet altijd en heb ik het er de laatste tijd meer moeite mee. 

Ook dit mag ik bij Vader brengen. Ik zal het moeten blijven proberen, de moed niet opgeven. Ik zal proberen vast te houden dat het ooit eigen word, dat ik er meer vertrouwen in heb. 

Hij weet het! (Hebreeën 4:15 en 16)

.. voor als je denkt dat niemand weet wat je voelt

.. voor als je denkt dat niemand mee gemaakt heeft, wat jij nu meemaakt

.. voor als je denkt dat niemand je ooit zal begrijpen

.. voor als je denkt dat je er helemaal alleen voor staat

Want de hogepriester die wij hebben is er een die met onze zwakheden kan meevoelen, juist omdat hij, net als wij, in elk opzicht op de proef is gesteld, met dit verschil dat hij niet vervallen is tot zonde. Laten we dus zonder schroom naderen tot de troon van de Genadige, waar we telkens als we hulp nodig hebben barmhartigheid en genade vinden.

.. niet als dooddoener

.. niet alsof de problemen niets voorstellen

.. niet alsof je niet moet klagen

Nee, Hij onderging dat allemaal om jou te helpen. Om te weten hoe jij je voelt. De diepste pijn kent Hij, niets is voor Hem onbekend. Dit allemaal om te zorgen dat jij zonder schaamte bij Hem kan komen met jouw verhaal. Om vertrouwt met Hem te zijn en alles bij Hem neer te kunnen leggen. 

Hij bepaalt (Spreuken 16:9)

Een mens stippelt zijn weg uit, de Heer bepaalt de richting die hij gaat.. Spreuken 16:9.

Deze tekst uit Spreuken galmt vaak door mijn hoofd. Hoe vaak komt het wel niet voor dat wij mensen plannen maken en dat het dan anders gaat zoals wij gewild hadden. 

Eerlijk gezegd had ik het een aantal jaar geleden grote moeite met deze woorden. Prima, wij mensen mogen plannen maken, maar moet God altijd roet in het eten gooien? Ik snapte niet waarom het zo ging, zoals het uiteindelijk ging. En nog wel eens schreeuw ik het diep in mijn hart uit naar God: 'Waarom zo? Had het niet anders gekund? Meer subtieler? Was een waarschuwing niet beter geweest?'. 

Inmiddels snap ik dat het soms beter is, dat het zo gaat. Wij mensen hadden niet beter gekund. Dat neemt niet weg dat het soms wel enorm pijnlijk is. Je moet blindelings vertrouwen om je hierbij neer te leggen. Om te zeggen van oke, die kant moet ik op, leid jij mij maar naar die plek(met gesloten ogen). Het is maar de vraag of je er uiteindelijk komt. 

Om iemand zo te kunnen vertrouwen, moet je die persoon wel heel goed kennen. Ik denk dat dat ook het geval is bij God. Hij vertelt mij dat ik op Hem mag vertrouwen. Het is aan mij de taak om meer van Hem te willen weten en Hem stukje bij beetje beter te kennen. En dat gaat niet zonder slag of stoot. Er zijn van die momenten in je leven dat je eigenlijk geen hand meer voor ogen ziet. Je geen idee hebt welke weg God met je ingeslagen is. Of je nog wel op Hem kunt vertrouwen. Maar ja, daar sta je dan, niet wetende waar. Als je Hem de rug toe keert, moet je alleen verder, maar waarheen en de terugweg weet je ook niet. Dat waren voor mij van die momenten die mij juist meer kracht gaven. Ik besefte hoe afhankelijk ik van Hem was en dat dat niet erg was. Hij zorgt juist graag voor mij en wil mij laten beseffen dat ik het niet op eigen houtje kan doen. Dus dan ga ik maar weer verder. 

Ik weet nu uiteindelijk dat ik op de plek kom waar ik uit kom, door dat God mij aan Zijn hand neemt. En ik moet zeggen, dat besef heeft een jaar of 2, misschien wel 3 geduurd. De strijd is nog lang niet over en ik denk dat het een strijd zal zijn die nooit over gaat. Maar het is geen negatieve strijd, het zal misschien soms moeilijk zijn, alleen mag ik op God vertrouwen dat Hij mij teruggeeft wat ik verloren heb. Niet alles, nee, tien keer meer dan ik verdiend heb. 

Het liedje van Leeland, I cry, past hier mooi bij. Het geeft de strijd aan die soms gestreden moet worden, maar ook de rijkelijke beloning die God ons geeft: overladen worden met Zijn liefde en genade! 

Het is goed! (Genesis 1:31 & 2:1)

Op de een of andere manier heb ik een nieuwsgierigheid voor de schepping. Gods creatie.
Vroeger was het een verhaal dat elke keer weer opgedreund werd. De eerste dag was er dit, de tweede dag dat en tot slot ruste God. In ieder geval, zo herinner ik het mij. Pas twee jaar geleden begon het besef te komen dat het eigenlijk allemaal heel bijzonder is. Dat er iemand is die zoiets prachtigs kan maken en dat die persoon ook nog eens mijn Hemelse Vader wil zijn. Nietig ben ik in vergelijking, maar een kostbare parel in Zijn ogen.
En dan die wonderlijke woorden vol liefde uit Genesis 1. Een aantal zinnen die mij raken:

God keek naar alles wat hij had gemaakt en zag dat het zeer goed was. 

Zo werden de hemel en de aarde in al hun rijkdom voltooid. 

Ik krijg er kippenvel van. Tja, de zondeval mag dan na dit Bijbelgedeelte zijn geweest, nog steeds mogen wij stukjes uit het paradijs zijn. Stukjes die ons vertellen hoe mooi het straks zal worden. Stukjes om te laten zien hoe groot God is. Bijzondere stukjes, evenbeeld van God. 

Zo zag ik eergisteren al krokussen opkomen, natuurlijk veel te vroeg in het jaar. Wat veel te vroeg! Niet wij bepalen het ritme, de schepping. God bepaalt het! En God weet heel goed wat Hij doet en wat Hij doet is goed. Door dat besef kan ik steeds meer genieten van de schepping. Hoezo dat? Omdat ik steeds verwonder sta. Ik kijk niet of het de goede tijd is. Nee, ik sta verwonderd dat de schepping in beweging is, dat God voor jou en mij zorgt en dat Hij Zijn plan uitvoert. Door dat soort momenten voel ik mij sterker door alle tegenslagen heen. Het is goed. Wij leven nu al in heel veel rijkdom, nog mooier is om te weten dat het straks nog mooier wordt met nog meer rijkdom. Hij zorgt voor mij. Hij heeft mij goed gemaakt, aan mij de taak om die goede dingen tot uiting laten komen, om zo Zijn Naam te verhogen. 

Uitstel van een droom..

Eerste berichtje van het nieuwe jaar en dan meteen een minder leuk berichtje..
Komende zomer zou een droom werkelijkheid gaan worden. Ik zou naar Zuid-Afrika gaan om daar mensen en kinderen te helpen. Maar de laatste tijd kreeg ik er een vreemd gevoel over en ik wist niet zo goed wat ik er mee aan moest. De afgelopen dagen ben ik heerlijk in Zeeland geweest, om bij te komen maar ook om een beslissing te gaan nemen. Ga ik wel of ga ik niet. Luister ik naar mijn gevoel en ga ik niet, of ga ik tegen mijn gevoel in en ga ik wel. Deze keer heb ik er voor gekozen om naar mijn gevoel te luisteren, die mij steeds duidelijker vertelde dat ik niet mee moest gaan. En heel opmerkelijk, ik voelde meteen een stukje rust in mij komen. Het neemt niet weg dat ik het erg jammer vind. Maar ik krijg vast en zeker nog zo'n geweldig kans en dan ga ik zeker! Ik ben er alleen nu gewoon niet klaar voor, denk ik.