Afgelopen weekend ben ik daar geweest, ruim 400 andere jeugdleiders waren daar ook. Een weekend die staat voor ontmoeting, bemoediging en toerusting. En wat was het gaaf! Heel bijzonder. Soms ook wel confronterend. Maar bovenal inspirerend.
Ik ben er achter gekomen dat de moeite die ik soms samen met mijn vriendin ervaar met het vereniging geven, ook door andere ervaren wordt. Wat moet je doen met pubers die alleen hun schouders ophalen? Die niet graag mee doen, want anders zijn ze niet stoer. Hoe krijg je die actief bezig? Hoe doordring je ze van die prachtig boodschap? En wat doe je met ouders die het wel fijn vinden dat hun kinderen even weg zijn? Die zelf niet altijd actief betrokken zijn bij de kerk en misschien wel bij hun kinderen. En dan blijft er nog die vraag over dat stukje schaamte. Er zijn zoveel mensen die niet durven uit te komen voor hun geloof, en voor een groot stuk geldt dat ook voor mij! Wat doe je er mee? En hoe kun je die taboe doorbreken?
Het was sowieso enorm fijn om met 400 man te zingen, te denken, te belijden en elkaar te bemoedigen in en over het geloof. We staan er niet alleen voor! Onze grote Herder gaat ons voor! En wij mogen de lammetjes dichterbij de Herder brengen, als schapen die al wat meer vertrouwd zijn met de Herder.
Het was mooi en goed. Ik ben heel erg blij dat ik geweest ben. Het heeft mij weer een stapje verder gebracht in mijn geloof. Het heeft het geloof weer aangewakkerd, het vlammetje was een beetje uitgegaan. En juist dan is het zo mooi om te ervaren dat er mensen zijn die je helpen om door te gaan. Om een herinnering op te halen, waar je op hetzelfde punt stond, maar door één gebed verder kon gaan. En nu werd er een soort van zegen over je uitgesproken.
De Heer is jouw Herder, jij zult niet ontbreken!
Ik krijg weer die kippenvel. Genade zo oneindig groot.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten