Deze tekst uit Spreuken galmt vaak door mijn hoofd. Hoe vaak komt het wel niet voor dat wij mensen plannen maken en dat het dan anders gaat zoals wij gewild hadden.
Eerlijk gezegd had ik het een aantal jaar geleden grote moeite met deze woorden. Prima, wij mensen mogen plannen maken, maar moet God altijd roet in het eten gooien? Ik snapte niet waarom het zo ging, zoals het uiteindelijk ging. En nog wel eens schreeuw ik het diep in mijn hart uit naar God: 'Waarom zo? Had het niet anders gekund? Meer subtieler? Was een waarschuwing niet beter geweest?'.
Inmiddels snap ik dat het soms beter is, dat het zo gaat. Wij mensen hadden niet beter gekund. Dat neemt niet weg dat het soms wel enorm pijnlijk is. Je moet blindelings vertrouwen om je hierbij neer te leggen. Om te zeggen van oke, die kant moet ik op, leid jij mij maar naar die plek(met gesloten ogen). Het is maar de vraag of je er uiteindelijk komt.
Om iemand zo te kunnen vertrouwen, moet je die persoon wel heel goed kennen. Ik denk dat dat ook het geval is bij God. Hij vertelt mij dat ik op Hem mag vertrouwen. Het is aan mij de taak om meer van Hem te willen weten en Hem stukje bij beetje beter te kennen. En dat gaat niet zonder slag of stoot. Er zijn van die momenten in je leven dat je eigenlijk geen hand meer voor ogen ziet. Je geen idee hebt welke weg God met je ingeslagen is. Of je nog wel op Hem kunt vertrouwen. Maar ja, daar sta je dan, niet wetende waar. Als je Hem de rug toe keert, moet je alleen verder, maar waarheen en de terugweg weet je ook niet. Dat waren voor mij van die momenten die mij juist meer kracht gaven. Ik besefte hoe afhankelijk ik van Hem was en dat dat niet erg was. Hij zorgt juist graag voor mij en wil mij laten beseffen dat ik het niet op eigen houtje kan doen. Dus dan ga ik maar weer verder.
Ik weet nu uiteindelijk dat ik op de plek kom waar ik uit kom, door dat God mij aan Zijn hand neemt. En ik moet zeggen, dat besef heeft een jaar of 2, misschien wel 3 geduurd. De strijd is nog lang niet over en ik denk dat het een strijd zal zijn die nooit over gaat. Maar het is geen negatieve strijd, het zal misschien soms moeilijk zijn, alleen mag ik op God vertrouwen dat Hij mij teruggeeft wat ik verloren heb. Niet alles, nee, tien keer meer dan ik verdiend heb.
Het liedje van Leeland, I cry, past hier mooi bij. Het geeft de strijd aan die soms gestreden moet worden, maar ook de rijkelijke beloning die God ons geeft: overladen worden met Zijn liefde en genade!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten