Schreeuwen naar de hemel (Job 7)

Job gaat verder, waar hij gebleven was bij hoofdstuk 6. En na deze hoofdstukken gelezen te hebben, dringt het pas tot mij door wat voor een diep dal Job ging. Je kent in je eigen leven misschien wel een dal. Maar zo diep? Ja, een mens kan zo diep gaan, helaas wel!

Ook hier komt weer duidelijk naar voren dat Job liever sterft dan dat hij nog langer moet leven. Zelfs de nachten zijn vreselijk, denk je dat je rust hebt, dan heb je ineens een vreselijke droom! Je wordt geen moment met rust gelaten en je weet niet meer hoe het verder moet. Het enige vooruitzicht is een einde zonder hoop. Je kan niet achteruit, je kan niet opzij, je kan niet vooruit. De enige kant die Job uitgaat, is omhoog! Hij schreeuwt het uit naar de hemel, naar de God die Zijn Vader is. En hier zie je wat voor hechte band Job met God heeft. Daarom kan en mag Hij naar God schreeuwen. Waarom gaat u niet voorbij aan mijn fouten? Waarom heb u mij tot mikpunt gekozen? Ik ben mijzelf al tot last. Laat mij toch met rust Heer! Maar dat doet God niet, Hij laat Zijn kind niet los. Hij heeft jou beloofd om je te dragen wanneer je niet meer kan lopen! Hij zal er zijn als het lijkt dat er niemand voor jou is!