Jouw reis en jouw koffers - dag 14

Ik hou van mensen en misschien nog meer hou ik van het verhaal achter mensen. Ik vind het mooi om verhalen te horen van levenservaringen. Hoe pijnlijk die soms ook zijn, maar hoe trots zijn die mensen wel niet als ze erachter komen hoever ze nu zijn. Mensen zijn voor mij niet zomaar mensen. Het zijn mensen met een verhaal, met een koffer aan wijsheid, blijdschap, verdriet, mooie momenten, teleurstellingen. Ik merk dat mensen vaak moeite hebben om erover te praten, iets erover te vertellen. Terwijl ik wel eens bedenk hoe trots we mogen zijn op de stappen die jij en ik gezet hebben en natuurlijk we zijn er nog niet en er ligt nog veel in het verschiet. Maar tijdens het beklimmen van die berg mag je ondertussen ook genieten van het uitzicht en uitpuffen. Je komt mensen tegen die je op willen tillen en naar boven willen brengen, wat zou dat makkelijk zijn. Maar ik denk zelf dat het belangrijker is dat je zelf de stappen zet en iemand vind die naar jou én je verhaal wilt luisteren. Wordt de klim dan niet een stuk fijner en makkelijker?