Ik houd van het boek Krummel van Max Lucado en zo ook mijn nichtjes en neefje. Zodra ze komen logeren en ik mag ze naar bed brengen vragen ze of ik Krummel voor wil lezen. En dat doe ik natuurlijk met alle liefde. Niet alleen omdat ik geniet van de quallity time met hen, maar ook om het schitterende verhaal wat erin staat. Het is zo herkenbaar. Ik ken het gevoel van niets waard zijn, omdat ik niet wist waar ik goed in was en dan heb je ook nog van die mensen die het er zo lekker inwrijven (ze weten niet wat voor impact dat heeft). Langzaam maar zeker begon ik te zien welke talenten ik gekregen heb, wat ik écht leuk vond en ook goed in was. Dat kwam niet alleen omdat ik er zelf zoveel plezier in had en goede resultaten haalde. Nee, het waren vooral die complimenten en opmerkingen van anderen in mijn omgeving die indruk maakten. Zo vertelde een vrouw aan mijn moeder hoe fijn ze het vond om te zien hoe ik met klanten omging in de tijd dat ik bij een supermarkt werkte. Het was voor mij niet speciaal, maar toen ik dat hoorde bedacht ik mij wel dat het een talent van mij is. Of zoals ik nu merk op stage, de waardering die ik krijg voor hoe ik met de kinderen omga, hoe ik het overzicht heb maar daarin toch oog blijf houden voor het individuele kind.
Het is mooi om te zien en te ervaren welke talenten jij hebt gehad van God. Nog mooier is het om mensen erop te wijzen, te wijzen op wat jij waardeert in hen. En misschien, het is zo maar een gedachte, misschien zien we dan wel een stukje van God in onze omgeving. Het ligt eigenlijk zo voor het oprapen, je moet het wel willen zien.
Wauw...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten