Dit plaatje zette mij aan het denken.
Ik krijg wel eens het gevoel alsof alles tegenwoordig perfect moet zijn. Als er iets niet perfect is moet het verbeterd worden. Het valt mij dan ook op hoeveel mensen zich een perfectionist noemen, zo heb ik het mij ook aan laten praten maar ben ik er achter gekomen dat het bij mij dik meevalt. (ik zeg nu niet dat er geen perfectionisten bestaan, maar het lijkt mij in sommige gevallen een gevalletje 'tussen-de-oren')
Ik vind de insteek van het plaatje negatief. Als ik jou vraag om een lijstje op te stellen met kwaliteiten en punten wat beter zou kunnen, dan weet ik zeker dat de laatste opdracht veel sneller gedaan is dan kwaliteiten opschrijven. Mee eens?
Maar is het dan echt zo slecht met ons gesteld? Zijn wij echt niet ok? Of zijn wij niet ok omdat wij onszelf niet zien zoals we echt zijn?
En dan nog een vraag, waarom vind jij jezelf niet ok, vanwege de buitenkant of vanwege de binnenkant? Want als je erachter komt wat echt jouw binnenkant is, hoe jij ten diepste bent, welke eigenschappen God jou heeft toebedeelt, ben je dan nog steeds zo imperfect? Of kan het dan zo zijn het lukt om de schoonheid van binnen, ook aan de buitenkant te laten stralen.
Nog een laatste vraag: wat zal er gebeuren als jij iemand aanziet als ok en jezelf ook als ok. Een benadering van jij ok en ik ok, zou zo'n ontmoeting niet veel mooier zijn?!
Uw schoonheid moet niet gelegen zijn in uiterlijkheden,
zoals kunstig gevlochten haar, gouden sieraden of elegante kleding,
maar in wat verborgen ligt in uw hart,
in een zacht en stil gemoed.
Dat is een onvergankelijk sieraad dat God kostbaar acht.
{1 Petrus 3:3}
Geen opmerkingen:
Een reactie posten