Morgen is het weer biddag. Zo'n feestdag waar, bij mij, na verloop van tijd het nieuwtje eraf is. Ik heb er eigenlijk niet zoveel mee, het zit meer in de weg omdat je 's avonds naar de kerk toe moet. Daarnaast vind ik het een oude traditie. Ook vind ik dat je elke dag moet bidden en danken en dat daar niet speciaal een dag voor hoeft te zijn. Toch wil ik het niet zo maar voorbij laten gaan. Want bidden is toch wel het mooist wat ik mee gekregen heb in mijn geloof. Praten met mijn hemelse Vader. Alles wat ik denk mag ik aan Hem voorleggen, zonder dat Hij er een oordeel over heeft, zonder dat ik meteen op mijn kop krijg, zonder angst dat andere mensen het te weten komen. Puur vertrouwen. Dat is best moeilijk, als je in je leven daar meerdere slechte ervaringen mee had. Ik vond het dan ook lastig om te bidden, om te praten met God. Ik merk, gelukkig, dat het steeds beter gaat. Van mijn kant komt er steeds meer vertrouwen, ik betrek God steeds meer in mijn leven. Al val ik af en toe nog wel in mijn valkuil om het zelf te willen oplossen, wat soms gewoon niet realistisch is.
De tekst die ik eigenlijk deze keer mee wil geven, heb ik al vaker op mijn weblog geplaatst. Hij blijft zo fantastisch mooi, er spreekt zoveel liefde uit. Eigenlijk zou ik hem elke dag even moeten lezen om zo stil te staan bij Hem. God weet wat er in mijn hart leeft, ik hoef het niet uit te spreken. Hij geeft precies dat wat ik nodig heb. Toch heeft Hij mij een stem gegeven om te praten met Hem en te vragen wat ik nodig heb. Deze woorden spreekt God zelf tot ons, hier word ik echt stil van (en dat gebeurt niet snel als je me goed kent!).
“Moge de HEER u zegenen en u beschermen,
moge de HEER het licht van zijn gelaat over u doen schijnen en u genadig zijn,
moge de HEER u zijn gelaat toewenden en u vrede geven.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten