Parel

Ik weet dat de Vader mij kent, ik weet dat ik van waarde ben,

Ik weet dat ik een parel ben, een parel in Gods hand.

Dit liedje zong ik al als klein meisje keihard mee. Prachtig vond ik het. Ik vraag me af of ik toen al door had wat het echt betekende. Nu weet ik dat wel. Maar dat maakt het dan ook meteen zo moeilijk. Ik merk soms dat het allemaal zo perfect moet. Vooral toen ik klein was had ik daar een zwak voor. Ik droeg namelijk niet de kleren die in de mode waren, of de juiste schoenen. Nu ik wat ouder ben kan mij dat niet zoveel meer schelen. Als ik het maar leuk vind en het lekker vind zitten en als je dat uitstraalt krijg je vaak toch een complimentje! En die voelt dan veel beter dan dat je iets draagt wat in de mode is en daar een complimentje over krijgt! 

Maar waarom vind ik het nou zo moeilijk? Om jezelf belangrijk te vinden zoals je bent. Om dwars door de kritiek van mensen te kijken en er toch iets positiefs eruit te halen. Om niets aan te trekken als mensen je niet accepteren omdat ze de buitenkant niet mooi vinden. 

Lastig om je daar niets van aan te trekken en er niet in mee te gaan! Het ene moment gaat het makkelijker, maar de andere keer heb ik er echt een zwak voor. En als ik dit liedje dan luister, dan voel ik mij een stuk beter en heb ik het gevoel alsof ik de wereld aan kan!