Ken je dat ook? Dat je schreeuwt om hulp, om aandacht.. Maar iedereen sluit de ogen voor jou, ze willen je niet zien. Weet je ook nog hoe pijnlijk dat was? Misschien wil je dat gevoel niet meer voelen, logisch, je voelt je diep vernederd. Een moment om te vergeten. Alleen, zou je er ook niet iets van kunnen leren? Hoe vaak sluit jij de ogen voor een ander? Al is het dat lieve, oude mevrouwtje die moeite heeft om haar boodschappen te doen. Of misschien gewoon je buurvrouw of -man die wel wat hulp kan gebruiken, maar eigenlijk ben je te druk met je eigen leven. Het kan en het gebeurt. Sluit je dan ook niet je ogen voor die mensen? Terwijl jij het zo gemeen vindt dat andere mensen de ogen sluiten voor jouw hulpvraag? En hoe zit het met God dan? Roep jij Hem alleen aan als het je uitkomt of dank je Hem ook wanneer er blijdschap is?
Ik weet het, het zijn moeilijke vragen en het is moeilijk om naastenliefde in de praktijk te brengen. Maar bedenk je, dat wanneer jij jouw ogen sluit, je niet raar moet opkijken dat het ook bij jou gebeurt. Niet van, jij kijkt niet naar mij en dus kijk ik niet naar jou. Nee, probeer het met kleine stapjes! Geef het een kans en maak van die kans een gewoonte!
Besef ook, dat je eens voor Hem mag verschijnen. Hij weet wat je gedaan hebt in je leven. Kan jij vertellen, zonder schaamte, wat jij gedaan hebt? Hij wilt het zo graag uit jouw mond horen, hoe jij omgegaan bent met Zijn schepping! Jij bent een bijzonder schepsel, een stukje van Hem. Draag dat uit!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten