Een nieuwe vriend van Job neemt het woord. Hij is de jongste van allemaal. Dat is de reden waarom hij nu pas spreekt. Hij rekent meteen af met de drie andere vrienden. Hij heeft de hele tijd zijn mond dicht gehouden, hij was de jongste en tja, als jongste kan je het nog niet weten! Elihu zegt iets heel belangrijks: 'het is de geest van God in de mens, de adem van de Ontzagwekkende die inzicht geeft'.
Snel je mond opentrekken, omdat je de oudste bent of dat je het zeker weet, is niet altijd zo verstandig. Want heb je er wel over nagedacht wat je zegt en wat voor consequenties dat heeft?!
Op dat soort momenten zijn de woorden uit je mond voordat je het weet. Elihu heeft een heel hoofdstuk nodig om te zeggen wat hij te zeggen heeft.
Als ik hoofdstuk 33 lees, heb ik het gevoel dat eindelijk iemand Job begrijpt (na God). Hij vertelt Job, dat hij het snapt van zijn roepen. Maar hij snapt niet dat Job tegen God zegt dat Hij niet luistert. Wij mensen staren op één soort van antwoord, wij vergeten dat God op veel meer manier ons antwoord alleen hebben wij dat domweg niet door!
De volgende beeldspraak van Elihu klopt voor een deel. Soms is het leven moeilijk, het lijkt op een ziekbed. Sommige mensen zeggen na zo'n periode dat ze sterker zijn geworden, dat ze er achter zijn gekomen wat er nu echt toe doet in het leven. Alleen Elihu gaat een stapje verder, een pittige stap. Hij zegt dat dat de reden is waarom mensen ziek worden, zodat ze er wijzer van worden en dat ze het belang van liefde inzien. Elihu vergeet de prijs die hiervoor betaalt wordt. Hij vergeet hoe moeilijk het in praktijk is, om vol te houden en dit te kunnen inzien. Zijn woorden zijn bemoedigend, maar vergeet niet de situatie waarin mensen zich soms bevinden. Die situaties kennen soms zo donker zijn, dat ze dit niet begrijpen en inzien en dan bereik je niets met deze woorden, het maakt ze alleen nog maar meer kapot!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten